Οι DIIV είναι η παραλίγο προσωπική υπόθεση του πρώην κιθαρίστα (αλλά και ντράμερ για λίγο) των BEACH FOSSILS, Zachary Cole Smith, όμως είναι ακόμα άλλοι τρείς μουσικοί που τον πλαισιώνουν.
Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ του ''Oshin'' και της αναγγελίας του δεύτερου τους άλμπουμ, η ιστορία του σχήματος ήταν αρκετά γκρίζα και δυσοίωνη με τις περιπέτειες του Cole με τα ναρκωτικά, αλλά υπήρξαν δυνατά και επεισοδιακά live και φυσικά ο μεγάλος του έρωτας με την πρώην ποπ σταρ νυν σκοτεινή ποπ περσόνα Sky Ferreira. Όλα τα παραπάνω απασχολούσαν συχνά πυκνά τον τύπο αλλά σίγουρα οι καλές εντυπώσεις που είχαν δημιουργηθεί από το ''Oshin'' άρχιζαν να χάνονται. Μία ελπιδοφόρα μπάντα που θα την έτρωγε η άσπρη σκόνη; Η ροκ'ν'ρολ ζωή αυτού τύπου δυστυχώς είναι προβλέψιμη, αρνητική και λίγο γραφική όταν δεν υπάρχουν θύματα.
Ευτυχώς όμως για μας ο Cole μαζεύτηκε, ίσιωσε και αποφάσισε να γράψει κάτι για όλες αυτές τις περιπέτειες.

Το δεύτερο άλμπουμ τους ''Is The Is Are'' στην Captured Tracks είναι διπλό και κυκλοφορεί από τις 5 Φεβρουαρίου. Βέβαια από το 2015 ξεκίνησαν οι προακροάσεις τραγουδιών και οι αισιόδοξες σκέψεις ότι θα είχαμε τουλάχιστον μια ενδιαφέρουσα επιστροφή. Ότι ακούσαμε πριν πάρουμε το ολοκληρωμένο άλμπουμ στα χέρια μας ήταν δείγμα εξαιρετικής γραφής και ομορφιάς και ακούγοντας τα μαζί με τα υπόλοιπα 17, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός ολόκληρου χρονικού στην Κόλαση και είναι καλύτερα να τα απολαμβάνει κανείς μαζί με τα υπόλοιπα παρά μεμονομένα.
Όπως έγραψε και ο ίδιος ο Z.C.Smith στην ιστοσελίδα του σχήματος: «...it is a diverse record, it is a happy record, a sad record, a happysad, sadhappy, mad, glad, quiet, mad, dark, glad, poppy, fast, slow, heavy, fast, peaceful, angry, chaotic, beautiful, lost/found, ugly, dry, wet, fuck, fast, dead, heartbroken, in love, loud, quiet, loud, loudquiet, quietloud, happy, mad, quiet, fuck, and loud record. please like it. please love it. do you love me? DIIV is the real me. fuck, xo cole..»Οπότε για αυτή την περιγραφή αξίζει κανείς να ακούσει το άλμπουμ από το πρώτο κομμάτι ''Out Of Mind'' μέχρι το τελευταίο ''Waste Of Breath'' για να μπει στο συναισθηματικό σκουρόχρωμων τόνων καλειδοσκόπιο του άλμπουμ.

Οι νεοκυματικές ρίζες του σχήματος είναι ξεκάθαρες.
THE CURE (ίσως το μόνο άλμπουμ εδώ και καιρό που έχει επίπεδα υγρασίας και συννεφιάς εφάμιλλα του ''17 Seconds''),  THE CHURCH ( η ορμή και η καθαρότητα των κιθάρων, των ρυθμών και μελωδιών σε ορισμένα τραγούδια, φέρνουν στο νου το αξεπέραστο ''Heyday''), λίγο Flying Nun, περισσότερο Αγγλικό '80'ς new wave. Ψυχεδελικές αναφορές επίσης υπάρχουν όπως και έντονη παρουσία της αιθέριας Κim Gordon και των υπόλοιπων SONIC YOUTH της προ-Goo περιόδου τόσο στο ''Blue Boredom (Sky's song)'', μοναδικό τραγούδι στο οποίο συμμετέχει και στοιχειώνει η Sky Ferreira, όσο και σε τραγούδια όπως το ''Mire (Grant's song)'', ''Incarnate Devil'' και στην ''Evol''-εποχής εισαγωγή του '' Healthy Moon'' (και λίγο REM στο υπόλοιπο).
Από εκεί και ύστερα η μυρωδιά του φθινοπωρινού ουρανού έτοιμου να ρίξει καρεκλοπόδαρα, οι χαμηλές θερμοκρασίες ενός χειμωνιάτικου βραδιού, μια θλιμμένη Κυριακή και ένα ονειρικό βράδυ στα μέσα της βδομάδας είναι περισσότερο ακριβείς περιγραφές για τη διάθεση του άλμπουμ.
Τα τραγούδια είναι βιωματικά, κρύβουν σκοτάδι και θλίψη αλλά ταυτόχρονα είναι και τραγούδια που δίνουν ελπίδες ηλιοφάνειας σε μια βαριά συννεφιασμένη μέρα.
Η παραγωγή είναι αψεγάδιαστη, καθαρή, αρκετά διαφανής, σχεδόν αιθέρια. Οι ενορχηστρώσεις τόσο δεμένες και δυναμικές που απογειώνουν κάθε σύνθεση και δίνουν ώθηση και δημιουργούν ηχητική ελπίδα στο όλο μουντό συναισθηματικά , περιβάλλον.
Είναι ένας δίσκος που κυκλοφορεί στην Αμερική τον εικοστό πρώτο αιώνα, έχει ρίζες στον προηγούμενο κα πάνω απ' όλα είναι μια κατάθεση ψυχής  και το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ όλης αυτής της κίνησης αναπαλαίωσης του Αγγλικού new wave κυρίως που ξεκίνησε στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας και ήταν σχεδόν σίγουρο ότι μόνο από αυτό το σχήμα θα ακούγαμε κάτι τέτοιο.

Rating: 9 / 10

Χρήστος Μίχος