Dir En Grey - Uroboros

12 November 2008 - Gan-Shin / Universal

Να ξεκαθαρίσουμε
κάτι για όσους δεν το έχουν ήδη καταλάβει: δεν είμαι μεταλάς. Συνήθως βρίσκω
τον ήχο της κιθάρας εκνευριστικό ή υπερεκτιμημένο. Όμως, στην Ελλάδα μεγάλωσα,
και όπως σχεδόν όλοι όσοι ψαχνόμαστε μουσικά, ανταλλάζουμε mp3 με φίλους και τα λοιπά, έχω ακούσει πολύ μέταλ,
ειδικά τα πιο ακραία παρακλάδια του. Και πάλι, στο πρώτο άκουσμα του τελευταίου
πονήματος των Ιαπώνων Dir En Grey, κατάφερα να
κατανοήσω μόνο το σκοτεινό sa bir με τα ανατολίτικα
όργανα και ρυθμούς, και το εφιαλτικό πιάνο του agitated screams of maggots. Τα κομμάτια με την κιθάρα θέλανε το χρόνο
τους, αλλά τον άξιζαν: με κάθε ακρόαση, έμενα με το στόμα περισσότερο ανοιχτό.

Ναι, είναι το ίδιο
συγκρότημα με αυτούς που γράψανε το The Marrow of a Bone. Ναι διακρίνονται
οι επιρροές από Korn, με τους οποίους
περιοδεύσανε, και από όλη την nu metal/metalcore σκηνή. Ναι,
διακρίνεται και η σκοτεινή διάθεση που τους έδωσε θέση στο M'era Luna του 2007. Όπου όταν λέω σκοτεινή, αν και
δεν δίνουν καμία σημασία στις φόρμες της σημερινής gothic, έχουν σαφώς μια διάθεση για πειραματισμό, αυτοέκφραση και σοκάρισμα
που θυμίζει τους Bauhaus πριν καλουπωθεί
όλη η σκηνή. Βλέπουμε ακόμα και ανατολίτικες/μελωδικές αναφορές στα πρώτα τους
άλμπουμ. Και σαφώς όλα αυτά σε ένα υπόβαθρο j-rock: όλα τα ανακατεύουμε, όλα είναι δυνατά.

Συνέχεια του
παρελθόντος, λοιπόν, σταυροδρόμι ειδών, σκηνών, από ένα συγκρότημα που το
μάθαμε λόγω του ότι είναι γιαπωνέζοι και έχουν εντυπωσιακές αμφιέσεις. Συνταγή
για καταστροφή; Και όμως όχι. Εντελώς αναπάντεχα, και δείχνοντας ότι έχουν
μάθει πολλά από τις παγκόσμιες περιοδείες τους, οι Dir En Grey επιδεικνύουν μια ωριμότητα, μια ιδιοφυΐα που τους
επιτρέπει να δημιουργήσουν ένα σύνολο πολύ ανώτερο από το άθροισμα των μερών
του: αρκεί να προσέξετε τα 9μισι λεπτά του vinushka και να ακούσετε τα παιχνίδια των οργάνων,
την πολυπλοκότητα, τις καταπληκτικά δομημένες εναλλαγές μεταξύ riffs, μελωδίας, ουρλιαχτών, τραγουδιού, καφρίλας, μαυρίλας,
κρυστάλλινων ήχων και γυναικείας χορωδίας. Αυτή η αίσθηση της συνέχειας, της
πυκνότητας και της δομής τιθασεύει εκπληκτικά αποκλίνοντες ήχους καθ' όλη τη
διάρκεια του άλμπουμ, δένει το σιτάρ με την κιθάρα, το ουρλιαχτό με το
μαντολίνο, την υπερ-προσεκτική παραγωγή με το συναίσθημα. Σε κανένα σημείο δεν
αφήνονται στην καφρίλα για πάνω από δυο λεπτά, σε κανένα σημείο δεν αναλώνονται
σε σολιές. Μουσικοί, με Μ κεφαλαίο, όχι απλά δεξιοτέχνες.

Δεν υπάρχουν αδύναμα
σημεία τότε; Υπάρχουν: οι στίχοι. Αν και η φωνή έχει πολύ μεγάλο εύρος και
χρησιμοποιείται ως το πιο εκφραστικό όργανο του άλμπουμ, και οι στίχοι στα
ιαπωνικά (λέγεται ότι) έχουν ενδιαφέρουσα ειρωνεία και διπλά νοήματα, τα
κομμάτια που τραγουδιούνται στα αγγλικά, σας συνιστώ να τα σβήσετε, και να
βάλετε στη θέση τους τα αντίστοιχα στα ιαπωνικά (η προφορά είναι κακή). Και όσο
για τις μεταφράσεις των στίχων στο βιβλιαράκι, υπάρχει ένας λόγος που είναι με
μικροσκοπικά σκούρα κόκκινα γράμματα σε μαύρο φόντο: για να μην τις διαβάσετε.
Οποιαδήποτε υποψία ποίησης υπάρχει στο πρωτότυπο, χάνεται στη μετάφραση σε
εκφράσεις που στις κακές τους είναι αστείες (Δεν μπορώ καν να μεταμορφωθώ σε λυκάνθρωπο) και στις καλές τους
πάσχουν από αυτό που αποκαλώ "το σύνδρομο των icon of coil" (οι περισσότεροι στίχοι είναι εντυπωσιακοί από μόνοι
τους, αλλά σπανίως βγάζουν νόημα ο ένας μετά τον άλλο).

Αν
όμως αφήσουμε πίσω μας αυτό, θα βρούμε εξαιρετικές  μελωδίες (ware, yami tote...),
υπέροχα κρεσέντα (inconvenient
ideal), ακόμα και κάτι που
πλησιάζει την μπαλάντα, και προσπαθεί (όλως κατ'εξαίρεση) να ακολουθεί μια
μορφή κουπλέ-ρεφραίν (glass skin). Πέρα από τα μέρη,
όμως, βρίσκουμε συνολικά ένα άλμπουμ που θρυψαλιάζει τα φράγματα των ειδών,
δημιουργεί ρυθμούς, σοκάρει και γοητεύει. Ένα άλμπουμ που αξίζει να γίνει
κλασσικό.