Όπως είδαμε πρόσφατα, με την περίπτωση των Envy Never Dies, έτσι και εδώ παρουσιάζουμε ένα συγκρότημα που καταφέρνει να βγει στην δισκογραφία μετά από παραπάνω από μία δεκαετία. Ο λόγος για τους Drama Queen που δημιουργήθηκαν το 2002 ακολουθώντας τα μονοπάτια της dark alternative σκηνής, γράφοντας δικό τους υλικό με σκοπό να το παρουσιάσουν συναυλιακά. Τα πρώτα τους δείγματα δουλειάς ήταν πολλά υποσχόμενα. Παρά τις δυσκολίες το συγκρότημα θα συνέχιζε να δουλεύει σκληρά, να δίνει πολλές συναυλίες, αρκετές από αυτές με τους προαναφερθέντες Envy Never Dies. Φαίνεται μάλιστα ότι την ίδια τύχη είχαν και τα δύο αυτά σχήματα μιας και μόλις το 2013 βρήκαν δισκογραφική στέγη στην B-Otherside Records.

Από το 2009 και έπειτα υπήρξαν πολλές ανακατατάξεις στη σύνθεση του γκρουπ μέχρι το 2013 όπου η σύνθεσή τους σταθεροποιείται. Μέσα στο ίδιο έτος μπαίνουν στο στούντιοMusic Housee με παραγωγό τον Στάθη Παυλάντη (γνωστός metal ντράμερ των Reflection, Chained And Desperate, Dream Weaver). Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι τα οκτώ τραγούδια που αποτελούν το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο "Artificial Galaxy". Μια παραγωγή που πετυχαίνει να αιχμαλωτίσει το live ήχο του γκρουπ χωρίς πρόσθετα και μεγαλεπήβολα εγχειρήματα.

Προσωπικά, έχω παρακολουθήσει την πορεία τους από την αρχή και είχα πάντα την επιθυμία να δω την πρώτη τους επίσημη κυκλοφορία. Πολλά από τα τραγούδια του άλμπουμ ήταν ήδη γνωστά στο κοινό που τους ακολουθούσε στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Ο ήχος τους δεν έχει αλλάξει πολύ μέσα στα χρόνια, πάντα αναφερόταν στο dark alternative / gothic rock χώρο. Αυτό που μόνο έχει αλλάξει κατά την γνώμη μου είναι η φωνή της Κλεοπάτρας Κάιδου, της οποίας η χροιά παραπέμπει σε πιο rock ερμηνείες. Πράγμα που λίγο μου ξενίζει αφού οι συνθέσεις κατά την γνώμη μου θα αναδεικνύονταν περισσότερο με μια φωνή πιο σκοτεινή και ήπια παρά δυναμική. Το rhythm section, η ραχοκοκαλιά του δίσκου, που αποτελείται από τους Στέλιο Κραββαρίτη (μπάσο) και Χρήστο Απέργη (τύμπανα) λειτουργεί πολύ σφιχτά και δεμένα στρώνοντας το δρόμο για τις κιθάρες του Δημήτρη Μετάνια, βασικού συνθέτη του συγκροτήματος. Πάντα μου άρεσε το στυλ του στην κιθάρα. Καταφέρνει να έχει με την ίδια ευκολία δυναμισμό αλλά και ατμόσφαιρα. Ενώ το παίξιμο του είναι απλό, τα θέματα του είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται, δίνοντας το κατάλληλο ηχόχρωμα στις συνθέσεις. Συνοψίζοντας, τα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν περισσότερο είναι τα "Questions To Be Answered" που κατέχει ένα kick ass gothic rock riff και το προσωπικό μου favorite "Humans", ένα δυνατό track με σαρωτικό ρυθμό. Και αυτό χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τα υπόλοιπα, που όλα μαζί λειτουργούν αρμονικά στο σύνολο. Γενικά μια πολύ καλή επιλογή τραγουδιών και αριθμητικά και ποιοτικά που ρέουν ευχάριστα κατά την ακρόαση. Ένας δίσκος που όσο τον ακούς τόσο σου κολλάει περισσότερο.

Όπως μας λένε οι ίδιοι, οι στίχοι τους κινούνται πάνω σε φανταστικά και ρεαλιστικά θέματα, υπαρξιακά ερωτήματα, προσωπικά βιώματα και καταστάσεις, αναμιγνύοντας τη μουσική με λυρική διάθεση. Έτσι, ακούγοντας τα κομμάτια, τους βρίσκουμε να καταπιάνονται με θέματα απογοήτευσης και αποδυνάμωσης "I touched my face, I feel transparent, whatever happened to this boy, he never gave up the stronghold..." στο εναρκτήριο "This Room Had Lights" ή ανησυχίας και φόβου "Cover your eyes, there is something wrong, we live in strange times..." στο "Strange Times", ένα από το πιο σκοτεινά κομμάτια του δίσκου.

Τελικά, μετά από τόσα χρόνια, ο στόχος επετεύχθει και το ντεμπούτο κυκλοφόρησε. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Θεωρώ σημαντικό να μπορεί ένα συγκρότημα που διαγράφει μία πορεία να μπορεί να αφήσει κάτι πίσω του. Η παρακαταθήκη της σκηνής διαμορφώνεται από τις κυκλοφορίες των συγκροτημάτων και είναι κρίμα πολλά από αυτά να χάνονται. Τώρα που έγινε η αρχή, μένει να δούμε το επόμενο βήμα και την εξέλιξη των Drama Queen που πλέον παίζουν με άλλους όρους εφόσον στις αποσκευές τους υπάρχει πια το "Artificial Galaxy".

Rating: 6,8 / 10
Νίκος Δρίβας