drog_A_tek - Homeland

01 Intro_H 02 Homeland I 03 H 04 Atmo_Tek 05 Riots 06 Homeland II 07 Universalis 08 Homeland Main 09 Social X 10 Suburban miDi 11 In_No_Sense 12 I Sea Things 13 Homeland III 14 Suburban miDi End Titles 15 Omonia

January 2011 - Inner Ear

Η ταινία έκανε το soundtrack ή το soundtrack την
ταινία; Που τελειώνει η αφορμή και πότε ξεκινά η δημιουργία του; Πόσο σύμπραξη
μπορεί να θεωρηθεί η συνύπαρξη μουσικής και κινηματογράφου;  Κι αν η εικόνα είναι παντοδύναμη, τότε οι
εικόνες που δημιουργεί το μυαλό ακούγοντας τους ήχους της, τι είναι; Η πλέον
κλινικά νεκρή σχέση μου με τον κινηματογράφο με έκανε να δω τα soundtrack μέσα
από άλλη διαδικασία, ίσως αντίστροφη.  

Αν μια κινηματογραφική σκηνή είναι η πραγματικότητα της
στιγμής που σου επιβάλλεται, τότε η μουσική που τη συνοδεύει είναι το μέσο για
να δει κανείς τον εαυτό του μέσα σ' αυτή. Φαντάζεστε μια συρραφή όλων αυτών των
προσωπικών σκιαγραφήσεων κατά την εξέλιξη μιας ταινίας; Μια παράλληλη δηλαδή  «ταινία» που εξελίσσεται χωρίς εξέλιξη, με
πραγματικά ακαθόριστη διάρκεια, θολά και διακεκομμένα στιγμιότυπα που
συνδέονται με μια τρομακτική συναισθηματική συνοχή, και σταματά πάντα στο
σημείο που μπορεί κανείς να αντέξει την ένταση. Πόσο παρόμοια μπορεί να οριστεί
ένα όνειρο... Ίσως τελικά η μουσική να μη χρησιμεύει στο να «επενδύει», τονίζει,
ομορφαίνει μια κινηματογραφική δημιουργία, αλλά για να καλύπτει τον εγωισμό, ή
την ανάγκη μας να δούμε τον εαυτό μας μέσα στη συναισθηματική πλοκή της. Είναι
μαγευτικό να σκέφτομαι από τι ακριβώς θα πηγάζουν οι εντυπώσεις κάποιου που
σχολιάζει, κρίνει ή συζητά για τη μουσική μιας ταινίας, για το πόσο τον άγγιξε
ή τον άφησε αδιάφορο...

Οι drog_A_tek έγραψαν το Homeland ως soundtrack για την ταινία του Σύλλα
Τζουμέρκα «Χώρα Προέλευσης». Συγκρότημα από την Αθήνα, μια μουσική
κολλεκτίβα, που εκτός άλλων, λατρεύει να εξερευνά αυτό το χώρο μεταξύ εικόνας
και ήχου, να δοκιμάζει τις αισθήσεις του κοινού σε συναυλίες και video art project. Όταν τους είδα για πρώτη
φορά πριν τρία χρόνια περίπου sto Gagarin
χωρίς να έχω ακούσει τίποτα από τη μουσική τους, είχα μείνει καρφωμένος,
όρθιος, τρομερά εντυπωσιασμένος. Ηλεκτρονικός πειραματισμός με πολλές
παραμορφώσεις, παιχνίδια με τις συχνότητες του ήχου, μινιμαλισμός,
δυσδιακριτικές μελωδίες μέσα από αργούς ρυθμούς και μοναχικούς ήχους από κιθάρα
και τρομπέτα. Μου ανατίναξαν το κεφάλι, που θα έγραφε και ο Γούλας. Μια
σπουδαία επί σκηνής αυτοσχεδιαστική έκφραση για τα πρόσωπα της πρωτεύουσας, τα
σκοτεινά, περίεργα, πεζά ή ερωτικά. Αυτά που οι κάτοικοί της  ζουν μέρα και νύχτα, συνειδητά αποφεύγουν και
ασυνείδητα αναζητούν. Μουσική που κάνει πέρα τους αστικούς ήρωες και τις
ιστορίες τους, και προτιμά να πλανάται πάνω από τους δρόμους της πόλης και μέσα
στα βλέμματα των κατοίκων της.

Η ατμόσφαιρα είναι γκρίζα, το τοπίο μονότονο, βαρύ. Το Homeland ξεκινά
μελαγχολικά και ξεδιπλώνεται μέσα από πολύ πειραματισμό, επαναλαμβανόμενες
δομές, θλιμμένους τόνους, και πολλές δόσεις βίας.  Συνεπαίρνει με λεπτότητα (Homeland I, II και Homeland main) αγριεύει (Riots), απειλεί (Suburban Midi και Suburban midi end titles) σε καθηλώνει σε έναν
αφιλόξενο ψυχρό προβληματισμό (I sea things, Social X-1). Η
κιθάρα, απ'τα κεντρικά πρόσωπα του έργου τους, σε αμέτρητους ρόλους, ξένη ως
προς τον ξέφρενο ηχητικό πειραματισμό του παλιότερου Who Hurt You?, οδηγείται μέσα από
θόρυβο, περίεργους και γνώριμους ήχους, υπόγειους οριακούς ρυθμούς σαν να
προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι μιας υπόθεσης που δείχνει απλησίαστη σε κάθε
στιγμή. Ένα soundtrack δεν έχει ξεσπάσματα, έχει όμως πλοκή και το Homeland δείχνει
σκόπιμα αφηρημένο γύρω από κάποιο εσωτερικό σκοπό. Οι εικόνες υφαίνονται
αβίαστα, κρατάω τις δικιές μου και τις αφήνω να αλλάζουν συνεχώς, για τον
καθένα το ίδιο θα ισχύει, είναι εντυπωσιακό όμως πώς όλες συνδυάζονται μεταξύ
τους γύρω από ένα θέμα μιας ταινίας άγνωστης σε μένα, ή και άσχετης με εμένα.
Κολλάω παραπάνω στο In_no_sense γιατί και ο Viny Reilly των
Durutti Column έτσι θύμωνε κάποτε, παιδί μιας τέτοιας πόλης ήταν κι αυτός,  αλλά έχει πολλά χρόνια να το δείξει με τόσο
συγκλονιστικό τρόπο. Στο τέλος τα αφήνεις όλα να σβήσουν μπερδεμένα, κάτι έχει
ολοκληρωθεί που μπορείς να το αισθανθείς αλλά σίγουρα όχι να το δεις, τα πρόσωπα
έμειναν στο σκοτάδι, τα προβλήματα και τα αδιέξοδα δε λύθηκαν αλλά κάπου στο
τέλος βρίσκεται η ικανοποίηση, σε μια ισχνή εντύπωση ολοκλήρωσης και
αυτοτέλειας.

Το Homeland δεν πήγε τους drog_a_tek παραπέρα,
αυτό γίνεται άλλωστε σε κάθε κομμάτι ή εμφάνισή τους- πήγε όμως την ταινία -ή
τέλοσπάντων μια ταινία- ένα βήμα παραμέσα μας. Δεν κοίταξαν ούτε στιγμή την
πόλη από κάπου ψηλά το βράδυ για να θαυμάσουν την ομορφιά της, οι άνθρωποι που ζουν
σ'αυτή δεν είναι φώτα που λάμπουν σταθερά και γαλήνια σε νυχτερινό ουρανό.
Χάθηκαν σε μουντά στενά και άχρωμους δρόμους, έφτιαξαν τοπία από γήινα υλικά
αλλά και δύσκολα συναισθήματα, για να ψάχνει και να παίζει ο καθένας το ρόλο
του, μέχρι να τον ξυπνάνε προσωπικές αγωνίες... και να ξαναρχίζει.

Rating: 8,2 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

  
{youtube}ov5aecVDoV8{/youtube}