Είναι εύλογη η απορία μόνο και μόνο από την είδηση ότι οι Echo & The Bunnymen κυκλοφορούν νέο άλμπουμ. Τι έχουν να μας πουν εν έτει 2014 οι εκφραστές μιας ολόκληρης γενιάς της δεκαετίας του ’80? Τι θα ωφελήσει ένα ακόμα άλμπουμ στην πλούσια δισκογραφία τους? Για πολλούς η ιστορία τους τελείωσε με τα πέντε πρώτα άλμπουμς που βγήκαν στα eighties και δικαίως. Τότε είναι που το συγκρότημα από το Λίβερπουλ κατάφερε με το προσωπικό του στυλ να καθιερωθεί. Ένα στυλ που δύσκολα μπορούσε να αντιγραφεί κάνοντας τους να ηχούν μοναδικοί. Η συνέχεια της πορείας τους μπορεί να μην ήταν ανάλογη, αλλά είχε τις καλές στιγμές της. Μερικοί συμπαθητικοί δίσκοι που κατάφεραν να κρατήσουν το όνομα τους στην επιφάνεια και αρκετές καλές συναυλίες που έδωσαν την ευκαιρία σε πολύ κόσμο να τους δει ζωντανά.

Εδώ λοιπόν στο "Meteorites" οι Ian McCulloch και Will Sergeant (τα μόνα εναπομείναντα original μέλη) μαζί με τoν παραγωγό Youth μας παρουσιάζουν δέκα νέες συνθέσεις. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει ο Youth αλλά αποδεικνύεται ένας πολύ ταλαντούχος παραγωγός. Έχει την ικανότητα να βγάζει τον καλύτερο εαυτό από τους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζεται. Το είδαμε και πρόσφατα με το "Lion" όπου επανέφερε τον Peter Murphy στο προσκήνιο με δυναμικό τρόπο. Στους Bunnymen βλέπουμε την συνεργασία αυτή να καρποφορεί και εδώ θετικά. Ο νέος δίσκος ηχεί με μια αξιοπρόσεχτη ζωντάνια και γενικά αποτελεί ένα όμορφο σύνολο συνθέσεων. Από το μεγαλοπρεπές και γεμάτο λυρισμό ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και τα παρόμοια σε ύφος "Burn It Down" και "New Horizons" βλέπουμε ότι το γκρουπ ξαναβρίσκει κάτι λίγο από την παλιά του αίγλη. Ενώ με τα "Holy Moses", "Is This A Breakdown? ", το σινγκλ "Lovers On The Run", "Explosions" και "Market Town" αποδεικνύουν με πόση ευκολία μπορούν και γράφουν κομμάτια με πιασάρικο ύφος. Εύπεπτα μεν, αλλά καθόλου σαχλά δε. Το τραγούδι που ξεχωρίζει κατά την γνώμη μου είναι το "Constantinople". Έχει έναν πηγαίο δυναμισμό και μάλιστα οι Bunnymen έχουν μεταφέρει με μαεστρία τον κατάλληλο μυστικισμό και την μαγεία που αποπνέει η Πόλη. Με τον Ian να ερμηνεύει με έναν μεθυστικό και υπνωτιστικό τρόπο και τον Will να κάνει αυτό που κάνει πάντα καλύτερα, να βγάζει εξωτικούς ήχους πάσης φύσης με την κιθάρα του. Δεν λείπουν βέβαια και οι αδύναμες στιγμές, που στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως είναι πολύ λίγες και θα εστίαζα περισσότερο στο άχρωμο "Grapes Upon The Vine".

Γενικά, ο Ian McCulloch τραγουδά με την χαρακτηριστική του φωνή χωρίς καμία σχεδόν παραλλαγή. Αρκετές φορές επιτρέπει να βγει η περσόνα του παλιού ρόκερ με τα ανάλογα σημάδια καταχρήσεων στα τραγούδια, αλλά χωρίς να χαλάει το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα. Μπορεί ο Ian να έχει αναπαυθεί στις δάφνες του και να κουβαλά πάντα τον απαιτούμενο ναρκισσισμό στο πλευρό του, όμως παρά τα όποια ψεγάδια της ωρίμανσης της φωνής του, παραμένει πάντα εκφραστικός. Από την άλλη ο Will Sergeant ντύνει τα κομμάτια με τον ποικιλόμορφο τρόπο του στις κιθάρες, γεμάτες με ψυχεδελικές πινελιές και ανατολίτικα ριφ.

Το Meteorites είναι ένας δίσκος που κατά την γνώμη μου έχει κάτι ανάμεσα στην λυρικότητα των πρώτων τους δουλειών αλλά και τον ηλεκτρισμό της εποχής των Eletrafixion. Μια επιστροφή στην ουσία του ήχου των παλιών καλών Bunnymen σε σύγκριση με το προηγούμενο τους άλμπουμ "The Fountain" που μπορεί να ήταν ηχητικά καλογυαλισμένο, αλλά μας άφησε αδιάφορους. Πιθανότατα αυτός ο δίσκος δεν θα αυξήσει τους οπαδούς τους. Δεν ξέρω καν αν θα τραβήξουν την προσοχή του ίδιου τους του fanbase. Το σίγουρο είναι ότι όποιος το ακούσει θα μείνει ικανοποιημένος μιας και η ακρόαση του είναι ευχάριστη. Αν και με τέτοια ιστορικά γκρουπ, που δεν πρέπει να έχουν το ακαταλόγιστο, η κριτική πρέπει να είναι αυστηρή, θα έλεγα ότι οι Echo & the Bunnymen του σήμερα στέκονται τουλάχιστον αξιοπρεπείς. Αν τη διαφορά αυτή τη φορά την έκανε η έμπνευση τους ή το μαγικό χεράκι του Youth λίγο μας απασχολεί. Το αποτέλεσμα έχει σημασία, και σε γενικές γραμμές το πρόσημο των κουνελάνθρωπων είναι φέτος θετικό.

Rating: 6,8 / 10

Νίκος Δρίβας