Eddie Vedder - Ukelele Songs
Τι σχέση μπορεί να έχει το ukulele (παραδοσιακό χαβανέζικo τετράχορδο μουσικό όργανο) με τον τραγούδιστή μιας τεράστιας rock μπάντας από το Seatlle?
Αρχικά ενα από τα κομμάτια στο Binaural (2000) των Pearl Jam, αποκλειστικά γραμμένο από τον Eddie Vedder , ήταν το soon forget που ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια ukulele (μοιάζει με μαντολίνο ηχητικά). Κάτι όχι και τόσο πρωτοπωριακό αφού με το συγκεκριμένο όργανο έχουν ηχογραφήσει ο Pete Townshend, o George Harrisson και ο Paul Mc Cartney, γνωστοί "ήρωες" του Vedder.
11 χρόνια μετά ο Eddie θα χρωματίσει το πρώτο ουσιαστικά solo του αλμπουμ (το into the wild ήταν soundtrack) με τις μελωδίες του ukulele να συνοδέυουν τη φωνή του, σε ένα ακουστικό, vintage, "γυμνό" άλμπουμ, το Ukulele Songs. 16 τραγούδια, 5 διασκευές, όλα με θεματικό άξονα μελοδραματικές ιστορίες αγάπης με τις γνωστές εμμονές του Vedder (ωκεανός, φεγγάρι, όνειρα) να δίνουν το παρόν.
Η αρχή είναι μια επιτυχημένη διασκευή στο Can't Keep των Pearl Jam, τα μελαγχολικά Sleeping by myself και το Without You λειτουργούν σαν ενιαίο κομμάτι στιχουργικά και έπεται η αδιάφορη διασκευή σε ένα ερωτικό κομμάτι του 1929 των Rose & David, το Μore than you know. Στα goodbye και broken heart περιγράφεται ένας χωρισμός με απλοικό, ελαφρά σπαρακτικό ύφος που θα συνεχιστεί με το satellite. To κομμάτι που ξεχωρίζει και δίνει την πρώτη στιχουργική νότα "ελπίδας" είναι το Longing to Belong , στο ίδιο μοτίβο αισιοδοξίας το You're True και το Light Today.
To πρώτο ντoυέτο είναι με κάποιον Glen Hansard, το Sleepless Nights διασκευή σε ένα παλαιό φοβερό κομμάτι που θυμίζει Simon and Garfunkel, το δεύτερο (Tonight You Belong To Me) είναι απλά συμπαθητικό, με την Cat Power στα φωνμητικά. Άλλη μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο σκοτεινό Οnce in a while των Green & Edwards και το κλείσιμο είναι με το jazzoειδές dream a little dream που μυρίζει Τom Waits.
Ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσει κάποιος αυτή τη κίνηση είναι σαν ένα στοίχημα του Vedder να αγαπήσουν οι fans του το συγκεκριμένο όργανο και κυρίως να επαναφέρει τον ρομαντικό τρόπο γραφής των τραγουδιών. Κάθε υπόνοια ναρκισιστικής υπερβολής ή απoστροφής του σκληρού ήχου των Pearl Jam ακυρώνεται λόγω του προσγειωμένου χαρακτήρα του. Δεν έχει τον "αυτισμό" του Βοb Dylan, ούτε τον χαμαιλαιοντισμό του Bowie, ενώ στα 47 του χρόνια πλέον έχει εδραιωθεί πια σαν rock -icon και έχει πλέον κατακτήσει την καλλιτεχνική ελευθερία να κάνει ότιδήποτε χωρίς μεγάλο κόστος.
Συνολικά το album είναι άνισο, με τις μαγικές στιγμές όμως να είναι περισσότερες, πολλοί όμως που δεν έχουν συνηθίσει θα το βρουν κουραστικό παρά την μικρή του διάρκεια. Το στοίχημα του Eddie Vedder δεν ξέρω αν θα κερδιθεί, πάντως θα μας μείνει ένα ωραίο αναμνηστικό που θα μας ταξιδέυει σε μια περασμένη εποχή.
Δημήτριος Αθανασούλιας
The Best Albums Of The 1980s
