Το 'supergroup' των Eden House, που αποτελείται από μέλη γνωστών και μη Gothic Rock συγκροτημάτων, επιστρέφει με το δεύτερο του άλμπουμ "Half Life". Είχαν κάνει αίσθηση με το ντεμπούτο "Smoke & Mirrors" το 2009 και συνέχισαν να δίνουν πολύ καλά δείγματα γραφής με το περσινό πολύ καλό EP "Timeflows". Οι Eden House γίνονται όλο και καλύτεροι με κάθε τους κυκλοφορία και δείχνουν να έχουν βελτιωθεί όσον αφορά τη συνεργασία μεταξύ τους, αποκτώντας ακόμα πιο συμπαγές και δεμένο ήχο.

Μιας και μιλάμε για 'supergroup' νομίζω πως πρέπει να αναφέρουμε και την σύνθεση των μουσικών, κάτι που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τις καταβολές τους. Ο βασικός τους πυρήνας αποτελείται από τους Stephen Carey (This Burning Effigy / Adoration) στις κιθάρες, Tony Pettitt (Fields Of The Nephilim / NFD) στο μπάσο, Simon Rippin (Nephilim / NFD) στα τύμπανα, Andy Jackson (ηχολήπτης των Pink Floyd / David Gilmour) στις κιθάρες, Bob Loveday (βιολιστής που έχει συνεργαστεί με Bob Geldof και Van Morrison) και Amandine Ferrari (Banished) στα φωνητικά. Μετά έχουμε μια πλειάδα από guest μουσικούς όπως Simon Hinkler (The Mission) και Phil Manzanera (Roxy Music) στις κιθάρες και τους Monica Richards (Faith & The Muse), Lee Douglas, Jordan Reyne, Laura Bennett, Queenie Moy, Meghan-Noel Pettitt και Phoenix J. να μοιράζονται τα φωνητικά.

Ο δίσκος ξεκινάει με το πρώτο single "Bad Men" ένα μελωδικό και μαγευτικό mid-tempo τραγούδι με trip-hop ρυθμό και υπνωτικά φωνητικά που τα παρέχει εδώ η Monica Richards (Faith & The Muse). Το όλο ύφος του κομματιού, με το grooving bass ειδικότερα, εμένα μου φέρνει στο μυαλό κάτι από τους Curve, το alternative rock συγκρότημα της Toni Halliday στις αρχές της δεκαετίας του '90. Το "Indifference" που ακολουθεί είναι περισσότερο προσανατολισμένο σε μια ατμοσφαιρική διάθεση, όπου η φωνή είναι σαγηνευτική και η μελωδία του υπέροχη. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα με το "Wasted On Me" που είναι μια από τις αξιομνημόνευτες στιγμές του δίσκου. Έχει μια αιθέρια φωνή (που εδώ ανήκει στην Laura Bennett) και ένα γαλήνιο ρυθμό που ξαφνικά εκρήγνυται με μεγάλη ενέργεια και φτάνει σε μια κλιμακούμενη κορύφωση. Οι συνειρμοί με All About Eve είναι αναπόφευκτες (αν και εδώ δεν βρίσκουμε την Julianne Regan που είχε συμμετάσχει στο πρώτο τους δίσκο).

Από την μέση και κάτω του δίσκου αρχίζουν και διαφαίνονται περισσότερο τα Gothic Rock στοιχεία του συγκροτήματος μιας και φέρνουν μπροστά τα πιο μυστικιστικά ηχοτοπία των Fields Of The Nephilim. Εδώ συγκαταλέγονται τα "The Empty Space", "The Tempest" (ένα τέλεια ισορροπημένο κομμάτι που έχει μια καλή δόση της ενέργειας και πολύ ενδιαφέρουσες μεταβάσεις με το χαρακτηριστικό μπάσο των Nephs), "City Of Goodbyes" (που σε ένα σημείο του τα φωνητικά μοιάζουν επικίνδυνα στο "Bohemian Rhapsody" των Queen!). Το "First Light" που κλείνει το δίσκο αποπνέει κάτι μοναδικό, ένα κράμα trip-hop και goth rock, και αυτό ίσως είναι η ελκυστική πλευρά του μιας και ακούγεται πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Οι βετεράνοι λοιπόν με το δεύτερο τους άλμπουμ έχουν καταφέρει να μας παρουσιάσουν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, γεμάτο ατμοσφαιρικές κιθάρες και αιθέριες γυναικείες φωνές. Χωρίς να διατυμπανίζουν κάτι επικό, αρέσκονται να αφήσουν τις συνθέσεις τους να μιλήσουν από μόνες τους. Μια δουλειά που λειτουργεί ήσυχα, αθόρυβα αλλά καταφέρνει να σε κερδίσει. Θα έλεγα πως δίνουν μια νέα πνοή στο Αγγλικό gothic rock (που είχε ξεπέσει τα τελευταία χρόνια) παρόλο που τα μοτίβα που χρησιμοποιούν μας είναι ήδη γνώριμα. Αν και μιλάμε για κιθαριστικό gothic rock, ο δίσκος έχει το καλό στο ότι δεν αφήνει να βγαίνουν πολύ μπροστά οι κιθάρες, επιτρέποντας έτσι να εναρμονίζονται με τα υπόλοιπα όργανα.

Rating: 7,5 / 10
Νίκος Δρίβας