Το ότι δεν είχα κάνει τόσο καιρό κριτική για κάτι κάφρικο, είναι εντυπωσιακό για όσους με ξέρουν. Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν, και ταυτόχρονα ένα άλμα στο μέλλον: εδώ δεν έχουμε νοσταλγούς των kraftwerk, εδώ έχουμε breakcore/noise, φρέσκο, κατευθείαν από το φούρνο.
Έμαθα τους Edgey από την συλλογή 2005 hands, όπου συμμετείχαν με μερικά εξαιρετικά χορευτικά κομμάτια, όμως η ιστορία τους πάει κάποιο καιρό πίσω. Έχοντας κυκλοφορήσει διάφορα cd σε ένα σωρό μικρές εταιρείες, και όντας αρκετά ενεργός στη διανομή και προώθηση της μουσικής του μέσω του διαδικτύου, ο νεοϋορκέζος Edgey ετοιμαζόταν να μας δείξει τα δόντια του. Δεν ήταν ο μόνος. Το breakcore μάς χτυπάει την πόρτα με πολλούς τρόπους (συμπεριλαμβανομένης της ιδιαίτερα ανερχόμενης sublight records) εδώ και κάποια χρόνια. Καιρός να του ανοίξουμε.

Βέβαια, για να κυκλοφορήσει στη hands, ένας δίσκος συνήθως πρέπει να έχει πολύ πολύ θόρυβο. Και κάπου εδώ έρχεται ο Edgey να μας δώσει breaks, γρήγορες εναλλαγές, πολύ γρήγορους ρυθμούς, αλλά και σαματά να παραμορφώνει τα πάντα. Όχι, εδώ δεν θα βρείτε τους κρυστάλλινους ήχους των πιο «πολιτισμένων» δουλειών των end.user.
  Πολλά από τα κομμάτια, και, φυσικά, η εισαγωγή, ξεκινούν εξόχως ατμοσφαιρικά, με θορύβους που σε κάποια σημεία θυμίζουν τις πιο τρομακτικές στιγμές των Converter (βλ αρχή του flexture). Όμως σιγά σιγά τα breaks χτίζουν, το μπάσο απειλεί και όταν πια μπαίνει το κικ, το σώμα μας έχει ήδη αρχίσει να κουνιέται. Όμως μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν:
  Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε αυτούς που έχουν συνηθίσει το breakcore ότι ο Edgey ουδόλως φειδωλός δεν είναι με την παραμόρφωση. Τουλάχιστον οι μισοί ήχοι που ακούγονται έχουν βρωμίσει με τόνους παραμόρφωσης, ειδικά το μπάσο και τα συνθ, για να μην πω για τους απροσδιόριστους μακρόσυρτους θορύβους που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία (ειδικά στο τελευταίο white bricks). Κάποιες φορές η παραγωγή ακροβατεί μεταξύ των ορίων του καλού noise και της κακής παραγωγής (και αυτό θα γίνει ιδιαίτερα αισθητό αν το ακούσετε με φτωχό εξοπλισμό, πχ ακουστικά, όπου κάποιες φορές οι μπάσες συχνότητες μοιάζουν να υπολειτουργούν). Και, τέλος, δεν θα πρέπει να περιμένετε ότι υπάρχει παντού η απαραίτητη προσοχή στη λεπτομέρεια και στις παράλογες αλλαγές που θα βρείτε στα κλασσικά ονόματα του χώρου (βλ micromanagement). Τα κομμάτια κάποιες (λίγες) φορές υποπίπτουν στο αμάρτημα για το είδος του να γίνονται προβλέψιμα. Όμως, αυτό τα κάνει ακόμα πιο δυνατά στο dancefloor.
  Οφείλουμε πάλι να προειδοποιήσουμε τους φαν του noise ότι δεν υπάρχει κομμάτι που να μην είναι έστω σε ένα σημείο club smasher. Επίσης, φυσικά, τα hats και τα snares χτυπούν σε τρελούς ρυθμούς, προκαλώντας έναν οργασμικό σαματά, αφήνοντας κάποιες φορές τον πειραματισμό στην παραγωγή σε δεύτερη μοίρα.
  That said, καθώς ο Edgey πειραματίζεται κινούμενος μεταξύ του θορύβου και των breaks, καταφέρνει να μας δώσει κομμάτια που αν και έχουν κοινά χαρακτηριστικά, είναι σαφώς διαφορετικά. Οι χορευτικές μελωδίες του cavity είναι η άλλη όψη των μελαγχολικών του ill at ease, ενώ στην άλλη πλευρά στέκεται η καφρίλα και τα φωνητικά samples του total annihilation. Μάλιστα, σε ένα εντελώς απρόβλεπτο σημείο, τα breaks δίνουν τη θέση τους σε ένα 4/4 σφυροκόπημα στο fuck your format. Κάθε κομμάτι είναι αρκετά μεγάλο (6 και λεπτά) ώστε να έχει να πει τη δική του ιστορία.

Ένας θησαυρός στα χέρια του dj (αν ξέρει ειδικά σε ποιο σημείο θα βάλει κάθε κομμάτι), αλλά και ένα εξαιρετικό εισαγωγικό cd στο noise για τους fans των breaks και στα breaks για τους φαν του noise. Let us come together.