Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν κατάλαβα την επιτυχία των Editors. Σαν αναβιωτές post-punk ήχου ποτέ δεν έφτασαν το βάθος των Interpol, ούτε πλησίασαν τη δημιουργικότητα των Franz Ferdinand, ενώ για σύγκριση με τις ρίζες από το παρελθόν ούτε λόγος. Παρόλα αυτά, πάντοτε υπήρχε ένα κάποιο ενδιαφέρον στις δουλειές τους, το οποίο απέρρεε είτε από τη κιθαριστική φύση των δύο πρώτων, κυρίως, albums, είτε από τα αξιοπρόσεκτα singles που έχουν κατά καιρούς κυκλοφορήσει.

Ο νέος δίσκος έρχεται να το συντρίψει και αυτό. Διότι αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο πνιγμένο τόσο πολύ στην μετριότητα, που μετά βίας παρέχει λόγους έστω και για μία ακρόαση. Το συγκρότημα, που ήδη με το προηγούμενο album είχε "λειάνει" τον ήχο του, πλέον κάνει στροφή στον εμπορικό ήχο με τα όλα της. Φορτωμένη (αν και προσεγμένη) παραγωγή, πιασάρικα κομμάτια, "μεγάλα" ρεφρέν, στόμφος και δράμα στο έπακρον. Η πορεία τους θυμίζει αυτό που είχαν κάνει οι U2 όταν αποχωρίστηκαν τις post-punk καταβολές τους και πέρασαν στο arena rock. Μόνο που εκείνοι είχαν το βασικότερο συστατικό για να υποστηρίξουν μια τέτοια στροφή: πολύ δυνατά κομμάτια. Οι Editors, στον αντίποδα, κυκλοφορούν έναν δίσκο γεμάτο με ανούσια -ας μου επιτραπεί η έκφραση- μουσική, που δεν πρόκειται να πείσει ούτε το mainstream, ούτε (πολύ περισσότερο) το εναλλακτικό κοινό.

Πάρτε, για παράδειγμα, το τέταρτο κομμάτι, "What Is This Thing Called Love", και προσπαθήστε να το φανταστείτε στη σκηνή της Eurovision. Χωρίς υπερβολή, δεν απέχει πολύ από εκείνες τις γλυκανάλατες μπαλάντες που ξεχνιούνται πριν καν ολοκληρωθούν. Προσέξτε επίσης το "Nothing". Πόσο τετριμμένο και unoriginal ακούγεται; Ή το "Two Hearted Spider". Ξεπερνώντας το πόσο pop ακούγεται και αυτό, καθώς φτάνει στο τελείωμά του γίνεται τόσο στομφώδες και μελοδραματικό, που σε κάνει να αναρωτιέσαι σε τι κοινό απευθύνεται η μπάντα. Κομμάτια πιο αξιόλογα και σοβαρά υπάρχουν μεν ("The Weight", "A Ton Of Love", "Formaldehyde"), αλλά και αυτά δεν είναι επαρκώς στιβαρά για να στηρίξουν έναν ολόκληρο δίσκο, πόσω μάλλον όταν στοχεύει σε ένα τέτοιο άνοιγμα.

Έτσι έχουν όμως τα πράγματα, το να πηγαίνεις για τα στάδια και το ευρύ κοινό έχει και τα ρίσκα του. Οι Editors δεν είναι ικανοί για κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι στην παρούσα φάση. Προσωπικά, θα ήθελα μελλοντικά να τους δω περισσότερο εγκεφαλικούς και λιγότερο συναισθηματικούς. Και οπωσδήποτε πιο τολμηρούς. Προς το παρόν, το "The Weight Of Your Love" είναι εύκολα ένας από τους πιο απογοητευτικούς rock δίσκους της χρονιάς.

Rating : 5 / 10
Άρης Καζακόπουλος