Electric Litany - How To Be A Child and Win The War

1.How to be a child & win the war 2.Home 3.The Dunes 4.Tear 5.Like we do in January 6.Minute  7.The roses came 8.A dream worth dreaming 9.Time (never be late) 10.February

February 2010 - Inner Ear

To «How To Be A Child And Win The War» των Electric Litany, τιτλοφορημένο από το
ομώνυμο τραγούδι του Ian Hawgood,
είναι καταρχάς ένα περιεκτικό ντεμπούτο. Συμπυκνώνει μουσικά κάτι παραπάνω από
το μισό εναλλακτικό ήχο από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, αλλοιώνοντας
αβίαστα τις αποστάσεις μεταξύ post-rock και
post-punk, Radiohead σχολής και σχολής Cave. Κι αν το πρώτο τους κατόρθωμα είναι ότι απέφυγαν με ευκολία
τον κίνδυνο του ανερμάτιστου συνονθυλεύματος που κλασικά ελλοχεύει η επιλογή
ενός «περιεκτικού» δίσκου, το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι κατέληξαν σ'
ένα αποτέλεσμα που απέχει διακριτά από μια απλή σύνοψη των παραπάνω,
αφομοιώνοντας τις πολυπληθείς επιρροές τους και διοχετεύοντάς τες σε ένα αμιγώς
προσωπικό ύφος.

Πριν απ' όλα, όμως, το ντεμπούτο των Electric Litany είναι
ένα εγχείρημα ατόφια ρομαντικό. Ο Αλέξανδρος Μίαρης από την Κέρκυρα, ο Richard Simic από
το Devon και ο Duane Petrovich από το Texas αφού έγραψαν τα πρώτα demo τους σε μια pub που χρησιμοποίησαν παράνομα ως studio, ηχογράφησαν το υλικό
του άλμπουμ σε μια εγκαταλειμμένη εκκλησία στο Βόρειο Λονδίνο, στην οποία και
διέμενε ο πρώτος, με εξοπλισμό δανεικό ή/και κλεμμένο. Βέβαια, ο ρομαντισμός
τους ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα και αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας τους εκτείνεται
πέρα από τις όποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες σχετικά με τις συνθήκες ετοιμασίας
του δίσκου και τοποθετείται ακριβώς στις πιο ουσιαστικές αναζητήσεις της
μπάντας. Ο Αλέξανδρος Μίαρης δήλωνε σε μια συνέντευξή του πως το περιεχόμενο
του «How To Be A Child And Win The War»
είναι εικόνες και νοήματα αναφορικά με το ωραίο μέσα από την έννοια της
ελευθερίας, μιας ελευθερίας που παρολαυτά δεν αναφέρεται άμεσα σε κανένα
σημείο, αλλά αφήνεται να αιωρηθεί και προσεγγίζεται διαμέσου του έρωτα, της
αγάπης, της φιλίας και της ομορφιάς.

Υπό αυτό το πρίσμα ο λυρισμός που διαπνέει όλο το άλμπουμ δε
μοιάζει να έρχεται ως συγκεκριμένη επιλογή μουσικής κατεύθυνσης ή ως στοιχείο
που διανθίζει τα κομμάτια, αλλά ως αναγκαίο υπόβαθρο προκειμένου αυτά να
αποκτήσουν τη μόνη λειτουργική τους μορφή. Το εναρκτήριο «Don't Fear The War» δίνει εξαρχής το ελεγειακό στίγμα του δίσκου, κινούμενο σε
μια δομή που απηχεί συγκροτήματα όπως οι iLiKETRAiNS, χωρίς σε καμία στιγμή να εγκλωβίζεται στο ασφυκτικά
συμπαγές πλαίσιο που συνηθίζουν να στήνουν οι τελευταίοι. Παρόμοιους δρόμους
ακολουθούν αρκετά από τα τραγούδια και είναι ευτύχημα που οι Electric Litany δεν
αφήνουν τις post-rock διαθέσεις
τους να τους παρασύρουν σε προβλέψιμες του είδους αναπτύξεις- αντίθετα, χτίζουν
ατμόσφαιρες επενδύοντας στο είδος της αοριστίας που επιτρέπει στον ακροατή να
ακολουθήσει μια προσωπική προσέγγιση της μουσικής τους, ενίοτε και διαφορετική
κάθε φορά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «A Time (Never Be Late)»
που εξελίσσεται σαν αργό εμβατήριο, αρνούμενο να κορυφωθεί ακόμα κι όταν τα drums μοιάζουν να εισάγουν
την επικείμενη έκρηξη, καταλήγοντας εντέλει να αποδομούν περισσότερο παρά να προετοιμάζουν,
καθώς το μόνο που έρχεται είναι ένα μικρό κύμα θορύβου πριν το κομμάτι
επιστρέψει στην αρχική του μορφή, για να κλείσει. Οι post-punk αναγνώσεις της μπάντας προσφέρονται
κυρίως μέσω των διαδοχικών «Minute»
και «The Roses Came»-
κι αν το πρώτο καθίσταται μια μάλλον συμβατική επιλογή μέσω του interpolικού φίλτρου από το
οποίο το περνάνε, στο δεύτερο κοινωνούν κατευθείαν την 80s πηγή, με το φάντασμα των Joy Division να
πλανάται στο ριφάκι της κιθάρας και επιτυγχάνουν μια σύγχρονη και ουσιαστική
μετάφραση. Το «Tear»,
με το sample του Ρίτσου
να απαγγέλει τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», είναι ελαφρώς αλλαγμένο σε σχέση με
το demo που είχε συμπεριληφθεί σε παλαιότερο audiobook του Postwave, αλλά παραμένει ένα
όμορφο τραγούδι (όπως όμορφο είχε παραμείνει και το «Over The Hill» της Monika που τελικά μπήκε στο δίσκο της,
αλλά και στις δύο περιπτώσεις προτιμώ τις αρχικές εκτελέσεις). Ειδική μνεία,
τέλος, θα πρέπει να γίνει στο «Home»,
το κατά τη γνώμη μου καλύτερο του άλμπουμ. Εδώ τα πάντα λειτουργούν τέλεια, η
ενορχήστρωση είναι αψεγάδιαστη και τίποτα δεν περισσεύει, ούτε καν το τρυπανάκι
που χαιρετάει βιομηχανικά στο τέλος- ένα από τα πληρέστερα κομμάτια από
ελληνική κυκλοφορία των τελευταίων χρόνων. 
 

Ο ρομαντισμός, όμως, στο μεγαλύτερο βαθμό του είναι εθισμός
στη ματαιοπονία κι αυτό δείχνουν να το ξέρουν πρώτοι οι ίδιοι οι Electric Litany. Αφιερώνουν το δίσκο «στην
αναρχία και στην κοινωνική απελευθέρωση», «στην εξέγερση του Δεκέμβρη», αλλά
στο «A
Dream Worth Dreaming»
που αναφέρεται στα παραπάνω δεν ξεχνούν να τραγουδήσουν: Dreaming/ I was only dreaming/Dreaming/I never lost control. Ένα παιδί, λοιπόν, δε μπορεί
να κερδίσει τον πόλεμο κι οι Electric Litany δε συναντούν ποτέ την ελευθερία- βρίσκουν, εντούτοις, την
ομορφιά μέσα από τη μουσική τους και μ' αυτή ξορκίζουν τη ματαιότητα των
προσπαθειών τους.

 Rating: 8,5 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

 {youtube}9J52GgKeUfI{/youtube}