Το σχήμα των Envy Never Dies ανταποκρίνεται στην κλασική περίπτωση συγκροτήματος που βγαίνει στην δισκογραφία μετά από σχεδόν μία δεκαετία ύπαρξης. Πρόκειται για γεγονός που αποδεικνύει αν μην τι άλλο επιμονή και μπόλικο κουράγιο, αφού όλοι ξέρουμε ότι οι συνθήκες για τα αγγλόφωνα συγκροτήματα στην χώρα μας δεν είναι ρόδινες.

Οι Envy Never Dies λοιπόν είναι ένα τετραμελές συγκρότημα που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2004 στην Αθήνα. Από τότε έχουν δώσει αμέτρητες συναυλίες, ενώ σχετικά πρόσφατα, τον Οκτώβριο 2013, τους είδαμε να ανοίγουν για τους Monozid, το post-punk σχήμα από τη Λειψία της Γερμανίας, στο Death Disco. Στον δίσκο αυτό συναντάμε τη σταθερή για τα τελευταία πέντε χρόνια σύνθεσή τους, η οποία αποτελείται από τους Γιώργο Kaisos (κιθάρες, φωνή), Ναταλία Χατζή (μπάσο, φωνή), Δήμητρα Φλούδα (πλήκτρα, φωνή) και τον Χάρη Γρηγορόπουλο (τύμπανα), ο οποίος όμως έχει πλέον αντικατασταθεί από τον Λεωνίδα Πάσιο.

Τα πολλά και εναλλασσόμενα κατά περιόδους μέλη, με διαφορετικά μουσικά ακούσματα και εμπειρίες, διαμόρφωσαν τον ήχο και το ύφος του συγκροτήματος. Ο ήχος τους κινείται όπως ομολογούν οι ίδιοι στον χώρο του post-punk και alternative rock, με κύριες επιρροές τους ηλεκτρικούς πειραματισμούς των Sonic Youth, τα rhythm guitar reefs των Pixies, τα punk-rock ξεσπάσματα των Ramones, αλλά και το ατμοσφαιρικό darkwave των 80s.

Η πρώτη ομώνυμη και ολοκληρωμένη δουλειά τους "Envy Never Dies" λοιπόν περιέχει εφτά κομμάτια και κινείται στο ευρύτερο φάσμα του alternative rock. Ως είδος θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρίσκεται σε ύφεση και πως η σκηνή του σκοτεινού post-punk και της αναβίωσης του ήχου των Joy Division έχει περάσει στο παρελθόν. Τώρα πια το ιδίωμα έχει απλωθεί τόσο ώστε να μην διακρίνεται κάποια συγκεκριμένη τάση (με εξαίρεση αυτή την hipster folk electronica που έχει ξεπηδήσει τελευταία) αφενός, αφετέρου ίσως για κάποιους η ενσάρκωση αυτού του ύφους να φαντάζει αναχρονιστική. Το "Blade" που ανοίγει το δίσκο είναι σίγουρα αυτό που κλέβει την παράσταση, φέρνοντας και λίγο σε P J Harvey ανά σημεία. Ομοίως και το "Dread Zone" όπου και εδώ η φωνή της Ναταλίας Χατζή κάνει την διαφορά προσδίδοντάς τους χαρακτήρα. Και τα δύο κομμάτια μπορούν άνετα να σταθούν σε οποιαδήποτε playlist ενός indie κλαμπ. Από τις καλές στιγμές του δίσκου είναι και το "Mary And Her Friends" και ιδιαίτερα το απόσπασμα της γέφυρας όταν μπαίνει το βιολοντσέλο με ταξιδέψε νοσταλγικά πολλά χρόνια πίσω. Ξεχωρίζει ακόμα το κομμάτι "The Bar" το οποίο μάλιστα συμπεριλήφθηκε και στην περσινή online συλλογή "The Greek Underground Scene", ξεχωρίζοντας με το δυναμισμό και τα σκοτεινά φωνητικά του. Γενικά έχουμε έναν indie, alternative rock δίσκο που μας θυμίζει τις δοξασμένες μέρες του είδους στην δεκαετία του '90 και 2000. Όπως προανέφερα, μπορεί αυτό να υπονοεί κάτι παρωχημένο αλλά οι Envy Never Dies καταφέρνουν σε σημεία να φέρνουν κάτι φρέσκο στον ήχο τους. Αξίζει να τους αναγνωριστεί η προσπάθεια και μόνο να μας παρουσιάσουν ένα ωραίο ηχητικό αποτέλεσμα που μόνο αδιάφορο δεν είναι. Ένας δίσκος με καλή διάθεση, με ωραία ξεσπάσματα και καθαριστικά θέματα που γεφυρώνει με ιδιαίτερο τρόπο τον αγγλικό και αμερικάνικο ήχο.

Στα συν βάζω την παραγωγή που είναι άρτια και δείχνει επαγγελματισμό. Οι ηχογραφήσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα σε μεγάλο διάστημα από ό,τι διαβάζουμε στα credits και έγιναν στο Studio SCA από τον Μάιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2012, με παραγωγούς τον Άρη Χρήστου και το Θοδωρή Ζευκίλη, με εξαίρεση το "The Bar" του οποίου την παραγωγή επιμελήθηκε ο Πάνος Ανδρέου. Πιστοί του γνήσιου indie, εναλλακτικού rock ήχου μην διστάσετε στο κάλεσμα των Envy Never Dies, σας προσκαλούν οι ίδιοι τραγουδώντας "Join in the freak show, enter the dread zone..."

Rating: 6,7 / 10
Νίκος Δρίβας