Εχουν περάσει 25 χρόνια από τα αγχωτικά μπλιπ-μπλιπ και τα φουτουριστικά συνθεσάιζερ του kodak ghosts run amok. Ηταν 20 χρόνια πριν όταν η εκλεπτισμένη μελαγχολική  κιθαριστική ποπ του “back from the rains” δεν μπορούσε να ξεκολήσει από το πικάπ και μου είναι λίγο δύκολο να πιστέψω ότι σε μερικές μέρες οι avant garde μελωδίες και τα post punk ξεσπάσματα του αγγλικού ντουέτου θα ηχήσουν ζωντανά στην Αθήνα. Η συναυλία των Eyeless In Gaza έρχεται σαν μια μικρή όαση φαντασίας και συναισθηματισμού στο συναυλιακά φορτωμένο φθινόπωρο του 2006 και ο Martyn Bates με τον Pete Βecker μας μιλάνε αποκλειστικά για το παρελθόν, το παρόν, την Cherry Red και τη τέχνη του να είσαι πουριτανιστής, δύστροπο γουρούνι, εραστής του μεταφυσικού ή απλά μουσικός...

•  Διαλέξατε το όνομα Eyeless In Gaza πριν από πολλά χρόνια, περίπου την εποχή που γνωριστήκατε, και έχει άμεση σχέση με το ομώνυμο βιβλίο του Huxley, αλλά και θρησκευτικές και πνευματικές προεκτάσεις. Μετά από τόσο καιρό, πόσο σας αφορά το όνομα αυτό ως προσωπικότητες; Είναι απλά ένα σύμβολο του παρελθόντος ή ενστερνίζεστε ακόμα τα βαθύτερα του νοήματα;

  Pete: Απ’ όσο ξέρω, κανείς άλλος δεν χρησιμοποιεί το ίδιο όνομα για συγκρότημα, οπότε ναι, μας αφορά ακόμα. Δεν το βλέπω ως σύμβολο του παρελθόντος γιατί ακόμα κάνουμε μουσική μαζί και είμαστε η ίδια μπάντα, παρόλο που η μουσική αλλάζει και εμείς μεγαλώνουμε. Eyeless In Gaza παραμένει το όνομα για το project, το συγκρότημα και τα συναισθήματα.

  Martyn: Το βαθύτερο νόημα το ενστερνίζομαι ακόμη. Το όνομα ίσως ήταν προβληματικό για κάποιους, αλλά το επέλεξα επειδή φαίνεται και ακούγεται ωραία – με τον ίδιο τρόπο που ένα παιδί εξερευνά τις πρώτες του λέξεις και αγαπημένες παρηχήσεις – είναι ερεθιστικό να λές τη φράση.

•      Για έναν καλλιτέχνη, όσο και να αγαπάει τις όμορφες μελωδίες, ο πειραματισμός είναι κάτι το αναπόφευκτο. Η παρουσία του στην τέχνη μπορεί καποιες φορές να οδηγήσει σε αποπροσανατολισμό και απώλεια στόχου. Υπάρχει χρυσή τομή μεταξύ pop μουσικής και πειραματισμού;

  Pete: Ο μουσικός πρέπει ν’ ακολουθεί την διαίσθησή του. Οταν την ακούει προσεκτικά θα του πει πότε είναι η κατάλληλη ώρα για αλλαγή, για μία καινούρια προσέγγιση, φρέσκα ερεθίσματα ή επιστροφή στα παλιά για επαναδιαπραγμάτευση...Δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρυσή τομή. Αλλάζει, όπως ο συνδυασμός των φαγητών που σε ικανοποιούν τη συγκεκριμένη στιγμή...Αλλοτε αλμυρά, άλλοτε γλυκά ή και κάτι τελείως διαφορετικό. Η ποικιλία είναι που διατηρεί την αίσθηση της γεύσης ζωντανή στο νέο και στο οικείο. Όσον αφορά τη μουσική, υπάρχει πάντα μια οικεία φωνή που αφηγείται καινούριες ιστορίες.

  Martyn: Σαν συνθέτης νιώθω πως η σύνθεση είναι το κυρίαρχο. Πρώτα έρχεται η στιγμή της έμπνευσης, μετά η κυριότητα αυτής και μετά η τεχνική που πρέπει να εφαρμόσεις. Δεν υπάρχει φόρμουλα εκτός από το να ακούς την ψυχή σου, αυτό είναι όλο. 

•        Πιστεύω ότι κάποιοι δίσκοι των Eyeless In Gaza ήταν αρκετά poppy. Για παράδειγμα, το “welcome now” θα μπορούσε να είχε γίνει top-10 single. Γιατί οι Eyeless In gaza  δεν μπήκαν στα charts; Σας απασχόλησε ποτέ να γίνετε πιο δημοφιλείς;

  Pete: Το 1985 συνειδητοποίησα ότι δεν θα γίνω ποτέ pop star. Είκοσι χρόνια αργότερα, προσπαθώ ακόμα να συμφιλιωθώ με το γεγονός αυτό. Στον κόσμο των top-10 singles, οι Eyeless In Gaza θα ένιωθαν εγκλωβισμένοι. Η πραγματική ή φανταστική πίεση του να γράψεις ένα top 10 single δεν είναι για μένα , αλλά για αυτούς που το έχουν ανάγκη.

  Martyn: Πως θα μπορούσε να μας αποσχολήσει κάτι τέτοιο; Είμαστε αρκετά διεστραμμένοι από τη φύση μας για να το σκεφτούμε. Στυλιστικά, αποτελούσαμε πάντα πρόβλημα για αυτούς που ήθελαν να μας κατηγοριοποιήσουν σε συγκεκριμένα είδη – δεν ταιριάζουμε πουθενά, δεν μένουμε σε ένα μέρος, ποτέ δεν το κάναμε...

•        Ας μιλήσουμε λίγο για την θρυλική Cherry Red records. Συγκροτήματα όπως οι Εyeless In Gaza, the Monochrome Set, Felt, the Passage, Everything But the Girl και τόσα ακόμα, δημιούργησαν εξαιρετική μουσική με καλόγουστη καλλιτεχνική αιθητική. Μπορεί να οριστεί κάποια κρυμμένη φόρμα ή ένα κοινό χαρακτηριστικό για αυτές τις μπάντες;

  Pete: Δεν είχα καταλάβει ότι είναι θρυλικά πλέον! Φαντάζομαι ότι ένας κοινός παράγοντας είναι ότι υπέγραψαν όλοι συμβόλαιο με τον Mike Alway ( Cherry Red A&R) o οποίος έκανε το φιλτράρισμα. Οσο για κάποιο κοινό μουσικό χαρακτηριστικό, θα έλεγα ότι υπήρχε μια κάποια ευθραυστότητα, μελαγχολία, εσωστρέφεια και απλότητα στο περιεχόμενο και στους χαρακτήρες που συμμετείχαν. Νομίζω ότι οι περισσότεροι ήταν αδιάφοροι προς τις συνηθισμένες rock n roll παγίδες...Ο Μike μας αποκαλούσε όλους “the new puritans” για ένα διάστημα, και νομίζω ότι καταλαβαίνω που το πήγαινε.
  Αλλά οι περισσότεροι μουσικοί ήταν συγκεντρωμένοι στο να κάνουν το δικό τους με το καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν έδιναν σημασία στις ταμπέλες. Αν και ήταν αρκετά διασκεδαστικό τότε, ιδιαίτερα την “Long Mac “ περίοδο. Μια άλλη φράση που θυμάμαι σε αντίθεση με τα παραπάνω, είναι “Pigs on Purpose”. Aυτό πρέπει να βγήκε από τους Nightingales και αναφέρεται στους καλλιτέχνες που γίνονται επίτηδες δυσνόητοι ή δύσκολοι όταν προτρέπονται να γίνουν πιο αποδεκτοί στο ευρύ κοινό.

   Martyn: Είναι απλά η δουλειά ξεχωριστών προσωπικοτήτων, όχι ακόλουθων της μόδας.

•      ‘Ενα ιδιαίτερο στοιχείο στα τραγούδια σας είναι η αίσθηση του να ανακαλύπτεις ξανά μια μελωδία, δομή ή νόημα στο καθένα από αυτά, κάτι που οδηγεί, μάλιστα, στην κινηματογραφική αισθητική της μουσικής σας. Πως είναι να παίζεις τέτοιου είδους μουσική ζωντανά και ποια η διαφορά ανάμεσα στη συναυλία και την studio ηχογράφηση για τους Eyeless in Gaza;

  Pete: Στο studio έχεις μια τεράστια παλέτα από την οποία μπορείς να διαλέξεις. Σχεδόν τα πάντα είναι ηχητικά εφικτά σήμερα – ειδικά μετά από την εισαγωγή των computers στην ηχογράφηση και το μιξάρισμα. Παρόλ’ αυτά οι περισσότερες ηχογραφήσεις των Eyeless In Gaza έχουν ισχυρό το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού και του τυχαίου. Αυτό είναι σκόπιμο και σε αντίθεση της προβλεψιμότητας του “OK – I am going to record the guitar overdub now and I know exactly what I am going to play”. Οι ηχογραφήσεις γίνονται αυθόρμητα και ποτέ για πάνω από δύο ώρες τη φορά. Μετά τις βάζουμε στην άκρη και επανερχόμαστε σε αυτές αργότερα – καμία φορά χρόνια μετά. Πολλές φορές τις ξανακούμε και δεν έχουμε καμία ανάμνηση του ήχου τους.
  Στις συναυλίες ο αυτοσχεδιασμός παίζει το ρόλο του, αλλά κυρίως επικεντρωνόμαστε στην επίτευξη μιας έντονης παράστασης – παλεύοντας για ένα συγκεκριμένο συναίσθημα και την παρουσίαση του σε ένα live χώρο. Τελευταία ψάχνουμε ασυνήθιστους χώρους για τις συναυλίες μας, που θα μας εμπνεύσουν με το δικό τους τρόπο (πχ η εκκλησία της Αγ. Αικατερίνης στις Βρυξέλλες)

  Martyn: Είναι αδύνατο να διαχωρίσω τα δύο (studio και live). Για μένα (η μουσική) είναι αναπνοή, διαχωρισμός του ευατού μου από κάθε τι μη υπερφυσικό. Για μένα η διαδικασία της δημιουργίας αφορά ΜΟΝΟ την απόλυτη βίωση της μουσικής κάθε συγκεκριμένης στιγμής.

•      James Joyce, Rainer Maria Rilke, William Butler Yeats, Alfred Lord Tennyson... Η αγάπη του Martyn Bates για την ποίηση είναι προφανής. Θες να μας πείς κάποιους άλλους αγαπημένους σου ποιητές ή και κάποιον που θα είχε μία θέση σε μια μελλοντική σου κυκλοφορία;

  Martyn: Νιώθω πως έχω εξαντλήσει αυτή τη σειρά μουσικών εξερευνήσεων, για το άμεσο μέλλον τουλάχιστον.

•     Την προηγούμενη δεκαετία συνεργάστηκες με διάφορους μουσικούς όπως οι Mick Harris, Alan Trench και φυσικά η Anne Clark. Τι οδηγεί στις συνεργασίες και πως αυτό επηρέασε το νέο πρόσωπο των Eyeless in Gaza;

  Martyn: Η επιθυμία για αποφυγή της μισανθρωπίας – στο παρελθόν ένιωσα την ανάγκη να βγω εκτός των συνηθισμένων μου πλαισίων. Με τη συναυλιακή επιστροφή των Eyeless In Gaza καταλαβαίνω πως αυτή η ανάγκη θα ελαττωθεί και αυτή είναι μια ευχάριστη εξέλιξη.

•      Τα αγαπημένα μου album των Eyeless In Gaza είναι το "caught in flux” και “drumming the beating heart”, ίσως εξαιτίας κάποιων εφηβικών αναμνήσεων. Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα δικό σας album, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

  Pete: Για μένα θα ήταν το “Rust Red September”, επειδή τότε άρχισα να νιώθω άνετα με την διαδικασία της ηχογράφησης και να καταλαβαίνω τι γίνεται. Ο John Rivers (engineer and producer of the early Eyeless in Gaza albums) ήταν καλός στο να μας ενθαρρύνει να προσπαθήσουμε για εκείνη την τυπική ποιότητα (πχ New Risen), την οποία πιστέυω πως εξισορροπήσαμε με την τάση μας για το αντισυμβατικό. Επίσης, μου αρέσουν πολύ και τα τραγούδια του δίσκου. Τελευταία βρίσκω τον εαυτό μου να ελκύεται όλο και περισσότερο από το αφηρημένο, εξασθενητικό background σε συνδυασμό με μία οργιαστική αλλά ρυθμική κιθάρα.

  Martyn: To καινούριο μας, summer salt & subway sun.

•      Σε μία πολύ παλιά σας συνέντευξη (1981) κατακρίνατε τη μουσική σκηνή της εποχής, λέγοντας ότι γίνεται όλο και χειρότερη και ότι δεν μπορούσατε να αντέξετε την αναβίωση της ψυχεδέλειας κτλ... Τι έχετε να πείτε τώρα που η σύγχρονη μουσική πραγματικότητα αναβιώνει την post punk / new wave σκηνή των αρχών της δεκαετίας του 80;

  Pete: Δεν ήξερα πως υπάρχει αναβίωση αυτής της σκηνής! Δε διαβάζω μουσικά έντυπα ούτε ακούω ραδιόφωνο. Δεν κατεβάζω μουσική απ΄το internet και πλέον δεν αγοράζω ούτε cd. Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί ήμουν τόσο ενάντια στην αναβίωση της ψυχεδέλειας – δεν ξέρω καν σε ποιον αναφερόμουν τότε. Φαντάζομαι πως απλά ήταν ένα σχόλιο για εκείνους που υιοθετούσαν την πιο πρόσφατη τάση της εποχής, όποια και αν ήταν αυτή.

  Martyn: Νιώθω ακόμα πως είμαι outsider, πάντα ήμουν και μάλλον πάντα θα είμαι...

•      Μπορείτε να υποδείξετε κάποιους από τους καλλιτέχνες ή τους δίσκους που σας έχουν επηρεάσει περισσότερο; Επίσης υπάρχουν καινούριες μπάντες που σας αρέσουν;

  Pete: Κάποια από τα πράγματα που είχαν μεγαλύτερο μουσικό αντίκτυπο σε μένα (σε χρονολογική σειρά): UK Skiffle in the 1950’s (Rock Island Line by Lonnie Donegan), The Beatles (Day Tripper, Ticket to Ride, Sergeant Pepper), Pink Floyd (Piper at the Gates of Dawn), Captain Beefheart (Trout Mask Replica), Frank Zappa (Were Only in it for the Money, Weasels Ripped My Flesh), James Brown (Sex Machine), Stevie Wonder (earlier stuff) T.Rex (My People Were Fair… Ride a White Swan) , Can (All albums!), Rory Gallagher (Taste), Big Youth (Natty Cultural Dread), Weather Report (I sing the Body Electric), Parliament & Funkadelic, Public Image κτλ –και κάπου εδώ φτάνουμε στην αρχή των Eyeless In Gaza.

  Martyn: Laura Nyro.

•      Μελλοντικά σχέδια για τους Eyeless In Gaza;

  Pete: Προσπαθούμε να βάλουμε μουσική μας σε ταινίες. Αν κάποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει μέσα από το website μας (www.eyelessingaza.com).

  Martyn: Συναυλίες και κινηματογραφική μουσική. Νιώθω σαν στο σπίτι μου με τη World Serpent. Οι Eyeless θα συνεργαστούν πολύ σύντομα και με την Beta lactam ring records.

•      Παίζετε στην Αθήνα για πρώτη φορά, αν εξαιρέσουμε την εμφάνιση του Martyn Bates μαζί με την Anne Clark πριν από μερικά χρόνια. Πως είναι μια συναυλία των Eyeless In Gaza σήμερα; Είναι απλά ο Pete και ο Martyn στη σκηνή ή θα έχετε και άλλους μουσικούς μαζί; Παίζετε παλια και καινούρια τραγούδια ή επικεντρώνεστε σε κάτι πιο συγκεκριμένο;

  Martyn: Ένα μείγμα παλιών και καινούριων, το οικείο και το ανεξοικείωτο.

  Pete: Η βασική ιδέα είναι να επικεντρωνόμαστε στη ένταση και τα συναισθήματα που υπάρχουν στη μουσική και τους στίχους. Θα είμαι εγώ με τον Martyn με τη συνοδεία της Elisabeth S στα φωνητικά σε κάποια κομμάτια. Οι κιθάρες έχουν ισχυρότερη παρουσία από παλιότερα - αλλά περιμένετε επίσης drums, κάποιους μηχανικούς ήχους, μπάσο, πλήκτρα, κρουστά και γιουκελέλε! Ως συνήθως, μπορείτε να περιμένετε τα πάντα...