Fadeout - fadeout

1. Time / 2. Don't You Let Me Down / 3. Dire Addiction / 4. I Don't Care / 5. Hidden Truth / 6. Homeless / 7. Alteration / 8. Lost Song / 9. What's All About / 10. Sanctuary (transposed edit)

 M.S.EN. Music / 31 October 2006 

Μπερδεμένη υπόθεση τα 90’s… Πρώτα απ’όλα γιατί κάπως γίνεται και ενώ χρονολογικά απέχουμε κάποια χρόνια που δεν τα λες λίγα, δυσκολευόμαστε να τα θεωρούμε εξίσου μακρινά και περασμένα. Στη μουσική βέβαια τέτοια πράγματα είναι συνηθισμένα αλλά όλο και συχνότερα ακούω και διαβάζω ότι «ο ήχος του τάδε group θυμίζει 90’s»…εκεί αναγκαστικά σταματάς και αναρωτιέσαι τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό. Μαζί ξεπετάγεται και μια μικρή ανησυχία μήπως ο χαρακτηρισμός παραπέμπει σε κάτι απ’την εν λόγω δεκαετία που δεν είχες προσέξει, που δε γνωρίζεις ή που δε φανταζόσουν ποτέ ότι θα επιδρούσε σε κάτι μελλοντικό. Πως να βρεθεί ένας κοινός χαρακτήρας που να μετατραπεί σε καθορισμό μιας τόσο παραγωγικής εποχής; Μοιραία λειτουργεί ένα είδος πρακτικότατης αφαιρετικής διαδικασίας, συχνά άδικης και άκομψης. Όμως αυτός ο μηχανισμός θέλει το χρόνο του… αλλά και για να βρει μια εποχή τα όριά της δε θέλει απλά το τέλος μιας δεκαετίας αλλά την έναρξη κάτι νέου, που ομολογουμένως στην περίπτωση της σχέσης των 90’s και των 00’s δεν έγινε. Εκεί λοιπόν έρχονται κάποια συγκροτήματα, συνήθως «απ’το πουθενά» για να θυμίσουν ή να ξετρυπώσουν αυτά που η ανάγκη/επιπολαιότητα ξέβγαλε για να προχωρήσουμε λίγο παραπέρα. Αυτές οι μουσικές είναι που σε κάνουν να νοιώθεις πιο κοντά στο παρελθόν και ίσως τότε είναι που τους δίνεις απλόχερα το χαρακτηρισμό “90’s”.

Για πολλούς βέβαια, η περίληψη της προηγούμενης δεκαετίας συνοψίζεται εύκολα στη λέξη μίξερ, και η κατηγοριοποίηση των υποκατηγοριών έμοιαζε με τη δουλειά του αρωματοποιού του Ζισκίντ : Rock βάση, κάποια μέρη pop, λίγο electro, λιγότερη soul, 2 σταγόνες garage και μια ιδέα rap.Πρώτη φορά απευθύνθηκαν σε ευρύ κοινό δίσκοι «μπλεγμένοι» ή δυσνόητοι, υπερπροσεκτικές παραγωγές και αμφίβολες κατευθύνσεις. Με λίγα λόγια, συχνά κάτι χανότανε και κάτι δυσκόλευε περισσότερο απ’όσο θα ‘πρεπε.

Οι Fadeout είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που ξεκίνησε περίπου πριν 5 χρόνια, και με αλλαγές στη σύνθεσή του, κυκλοφόρησε το πρώτο του album. Ποια η σχέση τους με όλα τα παραπάνω; Πρώτα απ’όλα η μουσική τους. Σχεδιασμένη σε ηλεκτρισμένα ατμοσφαιρικά κιθαριστικά τοπία, με πολλή ενέργεια και λυρισμό. Λίγες μα αισθητές ηλεκτρονικές …παρεμβολές που συμμετέχουν στην ποικιλομορφία του ήχου. Σίγουρα ξεχωρίζουν διαρκώς οι εντυπωσιακές φωνητικές ικανότητες της Μαρίας Καμπουράκη. Φωνή που δείχνει να δομεί καθένα απ’τα κομμάτια με σταθερό τρόπο, να εντυπωσιάζει και ταυτόχρονα να οδηγεί κάθε λεπτή συναισθηματική γραμμή. Με τέτοια πολυτέλεια στη διάθεσή τους οι Fadeout παρουσιάζουν ένα μουσικό σύνολο αληθινό, και κυρίως, πολύ ξεχωριστό. Δείχνει κάπως άχαρη η αναφορά στα ονόματα που έρχονται στο μυαλό. Υπάρχουν κομμάτια που θυμίζουν τις πιο ατμοσφαιρικές ναζητήσεις των Gathering, δυναμικούς Lush, τους Cranberries, ακόμα και τους Mira. Όλα σε μια γενικότερη ταξιδιάρικη αίσθηση που αναδεικνύεται ανεπιτήδευτα. Ο ρομαντισμός υπάρχει ακόμα και στα πιο δυνατά σημεία του δίσκου, τονίζει περισσότερο τη νοσταλγική του διάθεση, και μας στέλνει να κοιτάξουμε στο πιο παρελθόν…κοινώς μας κέρδισαν.

Το Time που ανοίγει το δίσκο είναι τυπικό κομμάτι όλων των παραπάνω στοιχείων, ενώ εισάγει και την αναλόγως σκοτεινή, bittersweet στιχουργική επένδυση του fadeout. Στο Don’t you let me down ξεχωρίζει η εναλλαγή της πιο απαλής χροιάς της φωνής με την ένταση του ρεφραίν,είναι η πρώτη απ’τις πολλές ονειρικές στιγμές του δίσκου. Η κιθάρα και τα ρυθμικά drums ξεχωρίζουν στα περισσότερα κομμάτια, αλλά το ύφος μεταβάλλεται συχνά όπως στα πιο pop dire addiction και last song. Το τελευταίο ειδικά αποτελεί μια πολύ ανεβαστική ιδέα των fadeout που το φαντάζομαι να απογειώνεται συναυλιακά και μου θύμισε τις μοναχικές αξιέπαινες προσπάθειες των Ονειροπαγίδα. Ακολουθεί η παιχνιδιάρικη απόδοση του what’s all about, και ο δίσκος κλείνει με το ποιητικό sanctuary, μια όμορφη αποφόρτιση που σε αφήνει με τη γλυκιά γεύση των απόμακρων ονειρικών φωνητικών… σε αργή κίνηση. Προηγουμένως όμως οι fadeout πειραματίζονται και με τις ηλεκτρονικές trip-hop τους δυνατότητες στα hidden truth και alteration, χωρίς να χάνουν το μελαγχολικό pop άστρο της πορείας που ακολουθούν.

Η όλη προσπάθεια χαρακτηρίζεται συγκροτημένη και άκρως συμπαθητική από πολλές απόψεις, το βασικότερο όμως είναι ότι αποπνέει ειλικρίνεια, προσήλωση και αγάπη στις ιδιαίτερες μουσικές προτιμήσεις απ’τα  μέλη του group. Κυρίως υπάρχει προσπάθεια για κάτι προσωπικό, που να πατάει πάνω σε γνωστά πρώτυπα χωρίς την παραμικρή διάθεση για μιμητισμό. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η ύπαρξη όχι και τόσο εμπορικών σήμερα ιδιωμάτων, τόσο φροντισμένα και αληθινά εκφρασμένων σε ένα ντεμπούτο; Μια ανοιχτή πρόσκληση σε παραμελημένες μουσικές καταβολές, με κάθε αδυναμία που μπορεί να κουβαλάνε. Εδώ τα 90’s απομακρύνονται λίγο…

Το πρώτο άλμπουμ των fadeout λειτουργεί μια χαρά.Ως ειλικρινείς συστάσεις, συναυλιακή πρόσκληση, ταξίδι στο χρόνο, υπόσχεση για το μέλλον. Πάνω απ’όλα ως η τίμια προσπάθεια της προσωπικής έκφρασης που απευθύνεται άμεσα στον κόσμο, και που από μόνη της αναλαμβάνει να ρίξει τις γέφυρες προς το χρόνο. Απ’το παρελθόν γέμισαν τις αποσκευές τους, και πατώντας στα πόδια τους, μένει να τους δούμε να συνεχίζουν αντάξια στο μέλλον.

Rating : 7,5 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

comments & discussion