Film - Persona

1.
Airbus/ 2. The slip/
3. Berlin/ 4. Private/ 5. TMWTS/
6. Prince/ 7. Long coffee
break/ 8. Retroic/ 9. Filter/
10. The machinist/ 11. Beast

June 2009 - Inner Ear

Τα
όσα κρύβονται πίσω από την αλλαγή του ήχου ενός συγκροτήματος είναι συχνά μια ή
περισσότερες πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες, που σπάνια έρχονται στο φως. Τα μέλη
του τις κρατάνε σχετικά κρυφές, ο κόσμος φαντάζεται τα δικά του παρασκήνια και
το όλο αίνιγμα που πλέκεται γίνεται ένα ωραίο μεταβατικό σενάριο που συνδέει
και ξεχωρίζει δύο περιόδους, με μουσικές και συναισθηματικές διαφορές για
όλους. Η αποχώρηση της τραγουδίστριας Ελένης Τζαβάρα, η αντικατάστασή της από
την Ιφιγένεια Atkinson και η νέα δισκογραφική φιλοξενία της Inner
Ear, είναι σημαντικές αλλαγές και σίγουρα ορόσημα στην
ιστορία των Film. Ανθρώπινα σύνολα, προσωπικές σχέσεις, ανησυχίες και
ασύμβατη εκδήλωσή τους· και κάπου εκεί συνοψίζονται όλα όσα οι ίδιοι μόνο
γνωρίζουν και αφορούν τη μουσική τους πορεία. Ασύγκριτα πιο ενδιαφέρον όμως
φαντάζει το ερώτημα, πώς οι Film έφτασαν να
κυκλοφορήσουν ένα δίσκο σαν το Persona. Το πώς άφησαν
κάποια απ'τα βασικά χαρακτηριστικά του ήχου και της ατμόσφαιρας που μας
σύστησαν στα δύο πρώτα άλμπουμ, και έφτιαξαν κομμάτια ...ας πούμε για αρχή, από
άλλη οπτική γωνία, με άλλο χαρακτήρα και με πιο αφανείς ιδιαιτερότητες. Με λίγα
λόγια, όποιος περίμενε αποκλειστικά το Angel
C, αντί να βιαστεί και να απογοητευτεί, ας χαμηλώσει απλά
τα φώτα και την ένταση του ήχου, και ας εξερευνήσει τη μυστηριώδη απόσταση που
χωρίζει το Stop Stop απ'το Retroic.

Τους
Film τους ξέραμε για τις σίγουρες μελωδίες, τη new
wave ενέργεια, την pop διάθεση, τα κομμάτια
που σου κόλλαγαν μετά από τις αντίστοιχα δυναμικές και σκηνικά εντυπωσιακές συναυλίες
τους. Το Angel B βρήκε τη θέση του
στην εποχή του και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Όχι μόνο γιατί περιείχε αρκετές
πολύ δυνατές μουσικές στιγμές, αλλά και γιατί ήταν απ'τους λίγους εγχώριους
δίσκους που δεν υπέφερε από γνωστά σύνδρομα ελληνικών κυκλοφοριών. Κοίταζε στο
μουσικό παρελθόν ακομπλεξάριστα, με συναισθηματική αμεσότητα, ενώ όσο πέρναγε ο
καιρός οι Film γίνονταν όλο και πιο σίγουροι στο να τα
εκφράζουν όλα αυτά στις ζωντανές παρουσιάσεις αυτών των κομματιών. Ο καιρός
πέρασε, όπου φυσικά δεν μπορείς να ξέρεις τι σε περιμένει (κρατήστε το αυτό για
την ακρόαση του Persona) και η επόμενη
κυκλοφορία απλά διαφέρει. Οι ίδιοι το περιγράφουν κάπως έτσι: «Με επιρροές από τις συνθέσεις του Βαγγέλη
Παπαθανασίου, τον αναλογικό ηλεκτρονικό ήχο, το PERSONA είναι ένα ρυθμικό και
ατμοσφαιρικό soundtrack 11 τραγουδιών αινιγματικής κινηματογραφικής αισθητικής».
Η σκοτεινή σύνθεση του Airbus που
ανοίγει το δίσκο φιλτράροντας απειλητικές εισαγωγές Nick
Cave προς μια low
profile μελαγχολική ατμόσφαιρα, δεν επιβεβαιώνει
άμεσα τα παραπάνω. Θυμηθείτε όμως το σχόλιο της προηγούμενης παρένθεσης. Όσο
για την περιγραφή που προτείνουν οι Film περισσότερο με
αίνιγμα μοιάζει. Το Persona κινείται υπόγεια,
χωρίς διάθεση να γίνουν άμεσα αντιληπτές οι ηχητικές και χρωματικές διαδρομές
του. Ένας βαθύτερος μουσικός πυρήνας που εξήγαγαν οι Film
απ'τη
μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου ίσως να αποτελεί επιρροή για το δίσκο, σίγουρα
όχι τα εμφανή στοιχεία των συνθέσεών του, και κάπως έτσι νομίζω πως λειτουργούν
όλες οι μουσικές επιρροές σ'αυτό το σύνολο.

Περισσότερη
προσοχή στη λεπτομέρεια ή από μόνα τους τα μπερδεμένα ηχητικά τοπία του Persona
δίνουν
τον πρώτο ρόλο στις λεπτομέρειες; Η κιθάρα έχει ηρεμήσει αρκετά σε σχέση με
παλιότερα και έχει πλέον περισσότερα πρόσωπα και περισσότερο...στυλ, τα κρουστά
ενίοτε πιο περίπλοκα, οι αναλογικοί ηλεκτρονικοί ήχοι σε διακριτικές αυστηρές
δόσεις. Η φωνή της Ιφιγένειας είναι απαλή, άλλοτε παιχνιδιάρικη και άλλοτε
παρασύρει το ρυθμό με ηρεμία, τονίζει την ονειρική πλευρά πλευρά των κομματιών.
Όλα όσα συνθέτουν το δίσκο, βρίσκονται σε μια πλήρη ισορροπία όσον αφορά την
ένταση. Τα παλιότερα rock ξεσπάσματα έχουν
μετατραπεί σε φευγαλέες ήπιες εξάρσεις, γενικά η παραγωγή του Χρήστου Λάϊνα
-μεγάλη προσωπική αδυναμία οι Ονειροπαγίδα- είναι το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο
αναπτύχθηκε η μεταμόρφωση των Film. Στο άκουσμα του
πανέμορφου Private
γεννιέται περισσότερο η αντιστοιχία με τον ήχο των Blonde
Redhead, όχι τόσο με τις ονειρικές κιθάρες του ‘23'
αλλά με το πιο μυστηριώδες και ακραίο Misery is
a Butterfly. Κάπως έτσι λύνεται
και ο γρίφος της «κινηματογραφικής αισθητικής», στη μελαγχολική εναλλαγή
περίεργων ρετρό διαστημικών τοπίων. Η θλίψη και η ρουτίνα του αστροναύτη που
γερνάει σε έναν ξεχασμένο διαστημικό σταθμό, θα μπορούσε να είναι ένα σχετικό
σενάριο αν το παρακάνεις με τις σκέψεις... Αστική τέχνη που όμως έχει τάσεις
ονειροπόλησης, όπως στο μαγευτικό Berlin.
Ρομποτικά και αιθέρια φωνητικά συνδυάζονται στο ηλεκτρισμένο TMWTS, ενώ το μελωδικό Prince κοιτάζει συμβατικότερα στην κιθαριστική pop
ατμόσφαιρα
των 80's, με την ταξιδιάρικη ματιά των Film
του
2009. Η ακόλουθη space μπαλλάντα παίζει με
το συναισθηματισμό της και την καθημερινότητα ενός τίτλου όπως ο Long Coffee Break. Δεν είναι παράλογο,
ούτε απρόσμενο, συχνά χάνεσαι στα κομμάτια, στα διαφορετικά πρόσωπα που
παρουσιάζονται, σε φαινομενικά ασύμβατους συνδυασμούς ηλεκτρονικών ήχων και
πνευστών, σε ατμοσφαιρικά μονοπάτια που εύκολα προσγειώνονται. Πυκνογραμμένα
κομμάτια, όμορφα μα και κάπως απόμακρα. Mammy knows we will never be astronauts. Με κομμένα φτερά και
περικυκλωμένοι από όνειρα και στείρο ενθουσιασμό το Retroic, είναι μια τέτοια χαρακτηριστικότατη στιγμή
του Persona, με κατάληξη που κάνει τη ματαιότητα να
ακούγεται cool..

Εντυπωσιακό
και κάπως δύσκολο. Σε προκαλεί να του αφιερώσεις χρόνο και σε αποτρέπει απ'το
να αναφερθείς στη μουσική άλλων συγκροτημάτων για να το περιγράψεις. Το Persona
είναι
μια κυκλοφορία που είτε τη λάβει κανείς ως κερδισμένο στοίχημα των νέων Film
είτε ως
μοιραία μεταμόρφωση, είναι μια αρχική έκπληξη που καταλήγει τελικά σε θαυμασμό.
Κουβαλάει το δίκοπο μαχαίρι της ιδιαιτερότητας και του βάρους του ήχου του με
βεβαιότητα, και θέληση για την κατάκτηση της σύγχησης. Ή πολύ απλά τα παιδιά
αποφάσισαν επιτέλους να ταιριάξουν στα σοβαρά τις μουσικές και συναισθηματικές
τους αφορμές με το όνομα του συγκροτήματός τους.

p.s.: Η Inner Ear
συνεχίζει
φυσικά να μας καλομαθαίνει με τις συσκευασίες και το artwork
της.

Rating: 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

Film @ Myspace