“Οδύσσεια”…απόλυτα κατανοητό. Οι Fischerspooner μπορεί να ισχυρίζονται ότι ονόμασαν έτσι το νέο τους δίσκο για να περιγράψουν το απροσδόκητο συναισθηματικά και καλλιτεχνικά “ταξίδι” που έκαναν ως την δημιουργία του, αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή και πιο ρεαλιστική αλήθεια αφορά την δυσκολία, την αβεβαιότητα ( θα επιστρέψω και όλα θα είναι όπως πριν ή θα μ’έχουν “φάει” οι μνηστήρες? ) και την επιβεβαίωση, προσωπική και καλλιτεχνική( we’re the kings or just drag-queens?).
Τα πράγματα για τους Fischespooner δεν ήταν τόσο απλά. Πέρα του ότι το δεύτερο album θεωρείται έτσι κι αλλιώς το πιο “δύσκολο”, το group είχε να αντιμετωπίσει και όλο αυτό το hype που οι ίδιοι δημιούργησαν ως headliners της “μοδίστικης” electroclash σκηνής, με φανταχτερά live-shows, αρτίστικες εμφανίσεις και εντυπωσιακή γκαρνταρόμπα...Η ιστορία έχει δείξει ότι όσοι καλλιτέχνες ταυτίστηκαν με κάποιο trend έμειναν στα αζήτητα. Οι Fischerspooner με κανένα τρόπο δεν θα ήθελαν να είναι οι Sigue Sigue Sputnik ή οι Kajagoogoo των ‘00s. They’re more than haircuts and wigs. Θέλουν να το αποδείξουν και το παλεύουν. Ξέρουν επίσης ότι ο μουσικός τύπος αυτή τη φορά δεν πρόκεiται να γράψει για αυτούς σχόλια του στυλ "genious" και "cultural phenomenon". Όπλο τους στο "Odyssey" θα είναι μόνο τα τραγούδια τους.

"We compose pretty good pop tunes, if anyone cares..."
Could be the statement of the album...Κάτι που δεν κατάφεραν να καταστήσουν σαφές στο πρώτο τους δίσκο, προωθώντας περισσότερο αυτό το, ιδιοφυές διχως άλλο, πάντρεμα ψηφιακού ήχου-εικόνας, υψηλής ραπτικής, τέχνης και ποπ κουλτούρας. Στο νέο τους cd, oi Fischerspooner επιλέγουν έναν πιο "ζεστό" και αναλογικό ήχο, με το βάρος να πέφτει στην μελωδία και την αμεσότητα των τραγουδιών τους, κάτι που φαίνεται μόλις από το opening track (και πρώτο single) του album....
Μπορεί το "just let go" με το επίμονο bass-line και τον έντονο ρυθμό του να μοιάζει με απόηχο του "#1", αλλά ξαφνικά αρχίζει να ξερνάει κιθαριστικά riff βγαλμένα από τις καλύτερες στιγμές των New Order εκτοξεύοντάς το 2 levels πιο ψηλά. Το ''cloud'' μοιάζει με μία γλυκιά ηλεκτρονική βόλτα στα σύνεφα, ένα electropop διαμαντάκι με πανέμορφο ρεφραίν και εκείνο το "..I lost myself, you can't see how, because I αm just a cloud.." να μου αρέσει ιδιαίτερα χωρίς να μπορώ να καταλάβω γιατι... it feels nice to sing along....
Ακούγωντας την εισαγωγή του 'never win" με το late 70's disco beat και την funk κιθάρα περιμένεις ότι ο Casey θ'αρχίσει να τραγουδάει το "another brick in the wall" των Pink Floyd...Ευτυχώς στη θέση των "we don't need no education...etc" μπαίνουν τα "I don't need to need you..etc.." που ταιριάζουν και καλύτερα με το πνεύμα της εποχής.  Το τραγούδι πάντως είναι από τις κορυφαίες στιγμές του album, με πολύ καλή δουλειά στα φωνητικά και την παραγωγή (Mirwais), πιθανό μελλοντικό hit, και όχι, δεν θα κάνω σύγκριση με τους Scissor Sisters!
Στις πολύ καλές στιγμές του "Odyssey" συγκαταλέγεται το "a kick in the teeth" με τη συμβολή του Tony Hoffer στην παραγωγή να δίνει μια νωχελική ατμόσφαιρα στο κομμάτι που θυμίζει το ύφος των Air, ενώ το πιο μινιμαλιστικό ''everything to gain" με το ενδιαφέρον και αγχωτικό drum pattern θα δώσει τη θέση του στο ''we need a war"... "we need a war if we think we need a war'' τραγουδάει ο Casey και κλείνει τον δρόμο του τραγουδιού προς το αμερικάνικο ραδιόφωνο...clever or crap, it's a statement..
Σε εντελώς διαφορετικό μοτίβο το "happy", το πιο φωτεινό και αισιόδοξο τραγούδι του album. Synthpop μελωδίες με έντονες επιρροές από Human League και Tears For Fears, reverbed drums στο ρεφραίν και ένα εκπληκτικό φινάλε με την Linda Perry στα φωνητικά να σε απογειώνει. Η space-rock διασκευή του "circle (vision creation new sun)" των Γιαπονέζων θορυβοποιών Boredoms αποτελεί σίγουρα έκπληξη και βρίσκει τους Fischerspooner να κλείνουν τη νέα τους δουλειά σ' ένα psychedelic trip χωρίς τέλος...

Το ''Odyssey" δεν είναι το "second best album ever made!" όπως το "#1" δεν ήταν το "best album ever made!" κι ας το έγραφαν έτσι στο στικεράκι. Είναι ένας πολύ καλός ποπ δίσκος με άποψη, αισθητική και υπέρ του δέοντος radio-friendly. Σίγουρα δεν περιέχει κάποιο τραγούδι που να μπορεί να επισκιάσει το "emerge", αλλά μπορεί να δώσει στους Fischerspooner αυτό που επιθυμούν και δικαιούνται: artistic respect and credit!

These guys are not music industry's puppets nor clowns! They're talented musicians!

Εγώ μόλις τους το έδωσα. Εύκολα και με την καρδιά μου!