The Flaming Lips - The Dark Side of the Moon
The Flaming Lips and Stardeath and White Dwarfs - The Dark Side of the Moon
1. Speak To Me/Breath
(feat. Henry Rollins and Peaches)/ 2. On The Run (feat. Henry Rollins)/ 3.
Time/Breath (Reprise)/ 4. The Great Gig In The Sky (feat. Peaches and Henry
Rollins)/ 5. Money (feat. Henry Rollins)/ 6. Us And Them (feat. Henry Rollins)/
7. Any Colour You Like/ 8. Brain Damage (feat. Henry Rollins)/ 9. Eclipse
(feat. Henry Rollins)
22 December 2009 - Warner
"Well, why don't we just record Pink Floyd's Dark Side of the Moon, and
put that out?" And I said it without really giving it any thought, just sort of
like, "Well, that'd be cool, wouldn't it?". ‘Ετσι ανάλαφρα, ευφορικά και κυρίως αλόγιστα,
όπως δήλωσε ο Wayne Coyne, έλαμψε
η ιδέα αυτής της διασκευής στο τεμπέλικο μυαλό του. Και μπορεί η μίμηση να
είναι η ειλικρινέστερη μορφή κολακείας, αλλά δεν μπορείς να περιμένεις να
χαρακτηριστείς και cool
έτσι απλά. Δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν όσο cool θα ήταν αν οι Kings Of Convenience διασκεύαζαν τους λατρεμένους
τους Simon and Garfunkel. Χρησιμοποιώντας το
αδιαφιλονίκητο magnum
opus ‘'Embryonic'' σαν εγχειρίδιο, οι Flaming Lips αποπειράθηκαν την πρόσμιξη
της αρχετυπικής-μουσειακής ψυχεδέλειας με την εκφυλισμένη νέο-ψυχεδέλεια. Τα
κομμάτια των Pink Floyd όμως μοιάζουν με διαχρονικούς
αφορισμούς που το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται είναι αναδιατύπωση.
Την εκπόνηση του project, εκτός
από τους Flaming Lips, ανέλαβαν οι Stardeath and White Dwarfs, η μπάντα του ανιψιού του Wayne
Coyne, οι οποίοι όπως δήλωσε
χαρακτηριστικά, μερικές φορές δεν ήξεραν πόσο έπρεπε να ‘'τραβήξουν'' τα
κομμάτια. Η καταλυτική νουθεσία του Coyne
ήταν: ''Fuck, go
as crazy as you want''. Ομολογουμένως ακούγεται κι αυτό πολύ cool.
Τους διάσπαρτους μονολόγους του Dark Side Of The Moon ανέλαβε ο χονδροειδέστατος
Henry Rollins, ενώ στα φωνητικά συνδράμει η Peaches, η οποία εμφορούμενη από το album της ‘'Fatherfucker'', βρίσκεται λίγα χρόνια
αργότερα να κάνει πράγματα πολύ πιο βδελυρά και ανόσια στο ‘'Great Gig In The Sky''.
Οι μουσικές φόρμουλες του ‘'Embryonic'' γίνονται ευδιάκριτες ήδη από
το εναρκτήριο ‘'Speak
To Me/Breath'', όπου
ο αρχικά γοητευτικός ρυθμός ενώνεται με τα φωνητικά και οδηγούν σε μια αρκετά
ατυχή συνεύρεση. Δυστυχώς, η αρχική αυτή ακρόαση είναι όσο δυσοίωνη πρέπει. Η
εξέλιξη του album μοιάζει
με σπουδή πάνω στην ενορχηστρωτική επιπολαιότητα και την διαβρωτική υπερβολή. Σχεδόν
όλα τα κομμάτια αποτελούν τεκμήρια του ότι οι εκτελεστικοί μηχανισμοί και η
πειραματική περιβολή του ‘'Embryonic'' δεν
είναι σε καμία περίπτωση πανάκεια. Το ‘'Money'' έχει καταλήξει να θυμίζει theme από παιχνίδι του Nintendo 64, ενώ η φωνή είναι σα να χει
βγει από electro pop κομματάκι. Τα μόνα που
μπορούν να σταθούν με μια σχετική αξιοπρέπεια, είναι το ‘'Us And Them'' με το λελογισμένα δωρικό του ύφος, καθώς
και το ανέλπιστα ραφιναρισμένο ‘'Any
Colour You Like''.
Ίσως το ασυγχώρητο ατόπημα των Flaming Lips σε αυτή τη διασκευή, είναι
το ότι καθαγίασαν το ναρκισσισμό τους και τη μεγαλομανία τους και κατάφεραν να
κάνουν το ‘'Brain Damage'' να ακούγεται απελπιστικά αναιμικό και
αδιάφορο κομμάτι.
Χωρίς υπερβολές, μετά από 2 ακροάσεις σου φαίνεται πιο ενδιαφέρον
να παρακολουθήσεις το ‘'Wizard Of Oz'' συγχρονισμένο με το πρωτότυπο ‘'Dark Side Of The Moon'', παρά να ξανακούσεις την ανιαρή εκδοχή των
Flaming Lips. Όλο το album διακρίνεται για την γεύση
‘'ξινισμένου'' λυσεργικού οξέος που όντας τόσο αδιάφορο ούτε ‘'bad trip'' δεν δύναται να σου προκαλέσει. Όσο και να
προσπαθήσεις να δεις την φωτεινή πλευρά σε αυτό το εγχείρημα είναι αδύνατο.
Όπως λέει και ο Henry Rollins στο τέλος του album: ''There is no dark
side of the moon. Matter of
fact, it's all dark''.
Rating: 5,8 / 10
Γιώργος Λεονταρίτης
{youtube}Xnf9-iuLa9Q{/youtube}
The Best Albums Of The 1980s
