Front Line Assembly - Improvised Electronic Device

22 June 2010 - Dependent

Είναι
άχαρος μερικές φορές ο ρόλος του κριτικού. Απευθύνομαι σε έναν φαν των Front Line Assembly; Σίγουρα δεν περιμένει από εμένα, δυο
μήνες μετά την κυκλοφορία, να του πω πώς είναι. Περιμένει ίσως να δει πώς
αντιδρά ο υπόλοιπος κόσμος στο 15^ο πόνημα του Bill Leeb και της συνεχώς διαφορετικής παρέας
του. Ο υπόλοιπος κόσμος, ίσως είχε ακολουθήσει μια τακτική πιο χαλαρή -
μπανάκια, παραλία, και με την επιστροφή κοιτάμε νέα δισκάκια, πριν πλακώσει η
πολλή δουλειά. Για αυτόν τον κόσμο θα προσπαθήσω να εκφράσω την γνώμη μου
απέναντι σε αυτή τη δουλειά.

Το
βάρος είναι τεράστιο. Οι συνδημιουργοί (με τους Skinny Puppy) του electro industrial έχουν καταφέρει να παραμείνουν στην
επικαιρότητα ανελλιπώς, συχνά με εξαιρετικές κυκλοφορίες, από τους FLA ή από άλλα side-projects. Όποτε στερεύει το ταλέντο,
συνεχίζουν έτσι, για εισπρακτικούς σκοπούς (δεν το έχει κρύψει ο Bill ότι έχει βγάλει κάποια από τα
τελευταία άλμπουμ των Delerium
για να κάνει ωραίες διακοπές με τη γυναίκα του). Αυτό, φυσικά, σε συνδυασμό με
τους διάφορους πειραματισμούς τους, αφήνει συχνά τους φαν στα κρύα του λουτρού
- θα είναι το επόμενο άλμπουμ αρκετά καλό; Θα είναι σε στυλ που ταιριάζει στον
ακροατή;

Μιας
και συνεργάστηκαν για πρώτη φορά με τη Dependent, θα περίμενε κάποιος ότι ο ήχος τους
αυτή τη φορά θα ήταν λίγο πιο ‘ευρωπαϊκός'. Ότι θα είχε κάτι από την ευαισθησία
και ατμόσφαιρα του Civilization.
Αν όχι αυτό, θα μπορούσε να επαναλάμβανε πάλι (αλλά τι νόημα θα είχε αυτό; ) το
αρκετά επιτυχημένο πείραμα της χρήσης φωνητικών από τραγουδιστές καλύτερους από
τον Bill Leeb, όπως είδαμε σε δυο κομμάτια στο
τελευταίο Artificial Soldier.

Ε,
όχι. Δεν μπορώ να πω «καμία σχέση», γιατί ο ήχος των Front Line Assembly έχει σταθεροποιηθεί εδώ και μια
δεκαετία - electro industrial
εμπλουτισμένο από drum'n'bass ρυθμούς, σε μια τρομακτική μερικές
φορές συχνότητα που πλησιάζει στη φαντασία το breakcore, κρατώντας όμως την ατμόσφαιρά του
και διατηρώντας το ενδιαφέρον με έξυπνους ήχους. Τα φωνητικά είναι σχεδόν πάντα
αυτά τα πεζά ακατάληπτα υπερ-επεξεργασμένα φωνητικά του Bill, τα οποία χρησιμοποιούνται
περισσότερο σαν βάση για τα εφέ, παρά σαν πραγματική δήλωση.

Όμως,
το Improvised. Electronic. Device. δένει αυτά τα στοιχεία σε αρκετά
κομμάτια με την επιστροφή της κιθάρας. Το αποτέλεσμα, μπορεί να μην ακούγεται
μπουκωμένα υπερ-συμπιεσμένο όπως τα club hits του Artificial Soldier, αλλά χαρακτηρίζεται από μια
αμερικάνικη σκληρότητα και βαβούρα. Το Stupidity, σε
συνεργασία με τον frontman
των... Ministry
είναι το αποκορύφωμα αυτού του σαματά. Με τα απλοϊκά riffs του κάνει τους Rammstein να ακούγονται συγκριτικά σαν όπερα.

Αξίζει
τον κόπο; Ο φαν σαφώς θα το ευχαριστηθεί αλλά εμείς οι υπόλοιποι αρκούμαστε σε
κομμάτια από εδώ κι από εκεί - κομμάτια που το άλμπουμ σκορπάει αριστερά δεξιά
προσπαθώντας να έχει ποικιλία, αλλά χάνοντας τη συνοχή του. Δεν ξέρω ποια θα
σας αρέσουν περισσότερο, αλλά η εκπληκτικά ατμοσφαιρική εισαγωγή του Afterlife
και η κλασσική μιλιταριστική σκοτεινή ambient του Downfall είναι
αυτά που μίλησαν περισσότερο στο αυτί μου. Εσείς ίσως προτιμήσετε το Shifting Through the Lens
που μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά στο πιο
κρυστάλλινο.

Κάποιες
ενδιαφέρουσες στιγμές, ένα γενικά ευχάριστο σύνολο. Φαντάζομαι ότι δεν είναι
λογικό να περιμένουμε πολύ περισσότερα από ένα συγκρότημα τόσων χρονών. Η νέα
αποχώρηση του συνιδρυτή Fulber
σαφώς δεν βελτίωσε την κατάσταση. Το βάρος πέφτει στη νέα γενιά...

 {youtube}1RUr9fmTbPw{/youtube}