...ξεπερνώντας την αναβλητικότητά μου στο τέλος του 2011, νομίζω ότι χαίρομαι που το πολυαναμενόμενο για'μένα άλμπουμ των Frozen Autumn κυκλοφόρησε μέσα στο 2011. Γιατί έτσι μπόρεσα να το αφήσω πίσω όπως έπρεπε, μαζί με άλλα πράγματα και έναν άνθρωπο, 4 ώρες πριν την αλλαγή της χρονιάς με το συναίσθημα που αφήνει ένα χάδι σε αυτόν που το δίνει με συμπάθεια αλλά όχι υποκρισία.

Πώς είναι όταν συναντάει κανείς ένα φίλο και ο ένας έχει αλλάξει πολύ ενώ ο άλλος καθόλου? Αμηχανία και αρκετή εσωτερική μελαγχολία εκατέρωθεν για το καλύτερο.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με το ‘Chirality'.

Οι λόγοι? Δυο.

Οι μελωδίες στα synths δεν είναι στο ελάχιστο ενδιαφέρουσες για μένα, δεν έχουν τους ρυθμούς, τις εναλλαγές και την ενέργεια παλιότερων κομματιών όπως τα ‘Is everything real?', ‘Dusk is like a dagger', ‘Don't cry for me', ‘Emotional screening'... Η μουσική και το εξωκοσμικό αιθέριο στοιχείο που προσωπικά μου προκαλούσαν τα synths και ειδικά η φωνή της Froxeanne, δε συντονίζονται πλέον με την ανάσα όπως στα παλιότερα άλμπουμ μέχρι και το ‘Emotional screening Device'.Το δε ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ μαζί με το ‘Rallentears', επαναδιαπραγματεύεται με το δικό μου μυαλό κάτι το οποίο ενώ στο παρελθόν δεν έβλεπα καθαρά. Αναφέρομαι στη μεταμόρφωση του Diego Merletto σε Ronny Moorings από την πλευρά του ύφους και τρόπου της ερμηνείας και της μουσικής, πράγμα το οποίο συμβαίνει αρκετά σε αυτό το άλμπουμ και προσωπικά μου δημιουργεί μια ψευδαίσθηση μη καλοδεχούμενη.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το άλμπουμ αυτό συγκαταλέγεται στις απογοητεύσεις μου, είναι ότι το ενδιαφέρον των τραγουδιών εξαντλείται περίπου στη μέση της διάρκειάς τους, η οποία ξεπερνάει τα 4' (εκτός του ‘So brave'). Η προσωπική μου γνώμη είναι πως σε ένα κομμάτι που έχει διάρκεια μεγαλύτερη των 3.5' πρέπει να συμβαίνουν πολλά και μαγικά πράγματα από άποψη ερμηνείας, εναλλαγών και ατμόσφαιρας, ώστε να συγκαταλεχθεί στα ενδιαφέροντα ακούσματα. Αυτό δε συμβαίνει όταν τα τραγούδια βασίζονται σε ένα μουσικό μοτίβο και ο ίδιος ρυθμός πλαισιώνει τα φωνητικά σε όλη τη διάρκεια των 4.5-6' στα κομμάτια του Chirality.Οι Frozen autumn, με έκαναν να σκεφτώ ότι ενδεχομένως να ‘κρατήθηκαν' ή να μην αφέθηκαν εντελώς ελεύθεροι σε αυτό το άλμπουμ καθότι με εξαίρεση το ‘So Brave' δεν υπάρχει σε καμία άλλη στιγμή του άλμπουμ ερμηνευτικό ρίσκο ή συναισθηματική επένδυση σε βαθμό που εμένα να μου προκαλεί ανατριχίλα και σχεδόν μούδιασμα.

Υφολογικά, το άλμπουμ δεν παρεκκλίνει στο παραμικρό από τα υπόλοιπα, όμως δεν προσφέρει και τίποτα νέο, θα έλεγα μάλιστα ότι σχεδόν αφαιρεί ποιότητα αφού δεν προσεγγίζει στο ελάχιστο άλμπουμ όπως το ‘Fragments of memories' για παράδειγμα.

Οι λίγες νότες που μου προκάλεσαν ψευδαισθήσεις μουσικού ενδιαφέροντος, στην εισαγωγή του ‘Sidereal solitude', ‘Rallentears', δεν ήταν αρκετές και διαρκούν λίγο χωρίς καν να αφήνουν ένα δυνατό ηχητικό αποτύπωμα. Ένα άλμπουμ σαν ανολοκλήρωτο συναίσθημα.

Το μοναδικό στοιχείο που κρατάω είναι το ψυχικό ‘άνοιγμα' και η συναισθηματική υπέρβαση της Froxeanne στα ‘So brave' και ‘Sidereal solitude' τα οποία και παίζουν σε επανάληψη στις δικές μου playlist, κυρίως για προσωπικούς μάλλον λόγους...

Αντί επιλόγου...

Επειδή θεωρώ πως αν κάποιος έχει να επιλέξει ανάμεσα στο να ακούσει κομμάτια που παλιότερους δίσκους και στο να ακούσει τα δυο συμπαθητικά κομμάτια του ‘Chirality' λογικά θα επιλέγει από τα παλιότερα, η δική μου απόφαση να αφήσω αυτό το άλμπουμ στο παρελθόν του 2011 γίνεται προτροπή μου προς εσάς.

Η συνέχεια μόνο με πάθη και ρίσκα μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα κι αυτό εμένα, όπως ίσως έχετε ήδη καταλάβει μου αρέσει πολύ!

 Rating: 6 / 10
Νάντια Σαββοπούλου