Future Conditional - We Don't Just Disappear

 Bright Lights & Wandering / Broken Robots / We Don't Just Disappear / Switchboard Girl / Substance Fear / Crying's What You Need / The Volunteer / The Last Engineer / Typos / Your Love Leaves Me Colder

LTM
/ April 2007

Intro

Είναι
περίεργη η αίσθηση που σου δημιουργείται όταν βρίσκεσαι στη θέση να
παρουσιάσεις ένα δίσκο όπως αυτόν. Δύο μέλη από τους Piano Magic, οι Glen Johnson
και Centric Pin, σε βάζουν να σταθείς απέναντι από έναν αόρατο καθρέφτη και να
θέσεις το ερώτημα: υπάρχει synth pop μετά το θάνατο; Πώς να περιγράψεις τις
μουσικές καταβολές που αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού σου; Πώς να
παρουσιάσεις αντικειμενικά ένα δίσκο που κάθε τραγούδι του συνειρμικά σε οδηγεί
 σε κάτι άλλο πέρα από τη μουσική,
βαθύτερα μέσα στο χρόνο και στην κοιμισμένη εφηβεία του παρελθόντος μας
(τουλάχιστον των τριάντα πέντε ετών και άνω; ). Ποια φαντάσματα ξύπνησαν λοιπόν
οι κύριοι αυτοί, οι οποίοι αποφάσισαν μαζί με τη συνήθως εκλεκτή παρέα που
μάζεψαν (η τάση του Johnson να μαζεύει αποτυχημένους εμπορικά ή εξαφανισμένους,
αλλά εξαιρετικούς καλλιτέχνες συνεχίζεται και σ’ αυτόν τον δίσκο) να κάνουν μια
μουσική ανασύνθεση της synthpop των αρχών του ’80, όταν οι Kraftwerk δεν
θεωρούνταν ακόμη οι γκουρού της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής και οι New Order
ταλανίζονταν μεταξύ των παγωμένων ατμοσφαιρικών τοπίων που τους άφησαν
κληρονομιά οι Joy Division (και το πέπλο του θανάτου του Ian Curtis που τους
σκέπαζε) και της χορευτικής μουσικής από την άλλη μεριά.

The record

Καθώς
ξεκινάει η εισαγωγή του Bright light & wandering που ανοίγει το δίσκο, η
περιήγησή σου στο παρελθόν αρχίζει: ναι είναι οι kraftwerk αφομοιωμένοι από
τους New Order, οδηγημένοι από τη μουσική αισθητική του Johnson κυρίως και του Centric
Pin, ένα σχεδόν ονειρικά κρυστάλλινο χορευτικό κομμάτι με επαναλαμβανόμενα
μουσικά μοτίβα, ριπές από drum machine και japanese ήχους, με τον Dan Matz (ο
πρώτος από τους bunch of losers) των Windsor for the Derby, να παίρνει τη θέση
του Bernard Sumner στα φωνητικά σε μια ερμηνεία υποχθόνια, μονότονα ψυχρή (και
σκέφτομαι ότι αν οι Pink Industry κυκλοφορούσαν ένα δίσκο σήμερα ίσως τα
τραγούδια τους να ήταν κάπως έτσι).Τα παράσιτα σε εισάγουν στο Broken Robots,
με την Angele David Guillu και την μινιμαλιστικά μονότονη ερμηνεία της σε ένα
ντουέτο με τον Johnson και ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του δίσκου.
Και εκεί
που πραγματικά αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι (ίσως τυλιγμένος από το πέπλο μουσικής
ομίχλης που δημιούργησε η Factory) έρχεται το We don’t just dissapear και ναι
οι Kraftwerk είναι πάλι εδώ, αλλά όχι κάνω λάθος -ο χρόνος έτρεξε δέκα χρόνια
μπροστά- δεν είναι οι Kraftwerk αλλά οι Trembling Blue Stars και η αιώνια
μελαγχολικά εφηβική φωνή του Bobby Wratten με την Annmarie, συγγνώμη λάθος με
την Angele.

I’m in love
with a switchboard girl μας τραγουδάει η Melanie Pain (από τους Nouvelle Vague)
σε ένα τυπικά υπόγειο, σκοτεινό, εμμονοληπτικό, sexy “Goldfrapp” τραγούδι ή μήπως
θα έπρεπε να γράψω ένα υπόγειο, σκοτεινό, εμμονοληπτικό, sexy “Chris and Cosey”
τραγούδι;
Και ναι, το
παραδέχομαι ότι κάπου εδώ χάνεις τη μπάλα και ότι δεν έχει νόημα να προσπαθείς
να καταλάβεις τι είναι τι, μιας και οι τύποι έχουν αφομοιώσει ότι καλό
κυκλοφόρησε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Χαλαρώνεις και απολαμβάνεις το δίσκο.
Το Substance
Fear θα μπορούσε να ήταν άνετα σε δίσκο των Piano magic (αν δεν τραβούσαν προς
άλλη μουσική κατεύθυνση όπως δείχνει ο τελευταίος τους δίσκος) και το Crying’s is
what you need σίγουρα θα το ζήλευαν οι New Order (των τελευταίων δίσκων). Ένα
απίστευτο κομμάτι καθαρής pop με ένα απίστευτο γύρισμα στο ρεφρέν αλά Piano magic
και ναι, love and dreams are cold, Angele.
To Volunteer
έχει μια αίσθηση από Human League και τον Bobby Wratten να ξαναχτυπά μαζί με
την έκπληξη του δίσκου, την εξαφανισμένη Carolyn Allen - ναι, από τους Wake - να
απαγγέλει, για να το διαδεχτεί μια κλειστοφοβική, αγχώδης εκτέλεση του The Last
Engineer - κομμάτι που εμφανίζεται και στο Part Monster - για
να τελειώσει όπως ξεκίνησε: Typos, πειραματική electronica για να μας θυμίσει
ότι από κάπου εκεί άλλωστε ξεκίνησαν την μουσική τους πορεία ο Glen Johnon και οι
Piano Magic (με το Popular Mechanics). Και το Your love leaves me colder κλείνει το δίσκο με τον Bobby Wratten  να
μου υπενθυμίζει ότι οι Trembling Blue Stars έβγαζαν αψεγάδιαστους δίσκους pop μουσικής
χωρίς ποτέ να γνωρίσουν εμπορική επιτυχία.

At last the
end dear friends

Έτσι λοιπόν
όλοι αυτοί οι κύριοι και οι κύριες που συνέβαλλαν σε αυτό τον δίσκο, μας έκαναν
τη χάρη να προσφέρουν ένα απίστευτο μουσικό ταξίδι στο παρελθόν, θυμίζοντας μας
πόσο αυτά τα συγκροτήματα που δημιούργησαν ηλεκτρονική μουσική στα τέλη της
δεκαετίας του εβδομήντα και στις αρχές του ογδόντα είναι επίκαιρα σήμερα και
πόσο φρέσκια είναι η μουσική που έκαναν.
Είθε να
απολαύσετε έναν δίσκο που έγινε από αγάπη και κόλλημα για αυτή την μουσική και απογυμνωμένο
από οποιοδήποτε καλλιτεχνικό ναρκισσισμό και αναρωτηθείτε πόσοι τέτοιοι δίσκοι
μπορούν να υπάρξουν σήμερα.

Rating: 8,5 / 10
Κωνσταντίνος Λιμνιάτης

comments & discussion