Όταν η indie pop συναντά το new wave και τη synth μουσική των 80's, μόνο καλά πράγματα μπορούν να συμβούν. Ο νέος δίσκος των αμερικανών Future Islands αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, μιας και είναι από τις καλύτερες προτάσεις του είδους.

Ο ήχος αυτού του νέου album είναι δεν είναι τίποτα άλλο από μία χρονική γέφυρα. Η νοσταλγία των 80's αναμειγνύεται αρμονικά με τις σύγχρονες indie πινελιές, αναδεικνύοντας συγχρόνως και μια εκκεντρική, φουτουριστική πλευρά, όπως δηλώνει ο τίτλος του. Πρωταγωνιστές σε αυτό το ηχητικό πάντρεμα αποδεικνύονται τα λιτά αλλά έξυπνα παιχνιδίσματα του μπάσου, καθώς και τα καταπληκτικά synths, που προσδίδουν μία ιδιαίτερη, γλυκόξινη αίσθηση στη μουσική των Future Islands.

Η επιτυχημένη ηχητική προσέγγιση συνοδεύεται και από ωραίες συνθέσεις, οι οποίες ξεχωρίζουν για την αμεσότητά τους. Τα 8 κομμάτια (τόσα απομένουν στο δίσκο αν εξαιρέσουμε τα 3 filler tracks) είναι όλα τους αυτό που λέμε "προσβάσιμα", από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Αντί να προσπαθεί να δείξει σύνθετο, το On The Water προτιμά να χρησιμοποιεί στη μουσική του συνταγή λίγα, αλλά σίγουρα υλικά, εστιάζοντας στις μελωδίες. Οι οποίες, συναισθηματικές και ονειρικές καθώς είναι, γεμάτες μελαγχολία και ρομαντισμό, εύκολα μένουν στο μυαλό και δύσκολα σε αφήνουν ασυγκίνητο. Η πολύ ιδιαίτερη φωνή του Samuel T. Herring, βέβαια, θα ξενίσει και θα δυσκολέψει πολλούς. Ωστόσο, η μοναδικότητά της καταφέρνει να δώσει ταυτότητα στη μουσική των  Future Islands, γεγονός που μόνο κακό δεν είναι.

Από τα αρκετά τα ζουμερά τραγούδια που περιέχει το On The Water, ξεχωρίζουν το ομότιτλό και εναρκτήριο, αλλά και τα singles "Before The Bridge" και "Balance", που αποτελούν και τα πιο δυναμικά (χορευτικά, αν θέλετε) κομμάτια του δίσκου. Και το συναισθηματικό ξέσπασμα του "Give Us The Wind", όμως, συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές του. Και γενικά, ευτυχώς κακό κομμάτι δεν υπάρχει, πέρα από τα μάλλον ενοχλητικά fillers που παρεμβάλλονται στην tracklist σαν σωστά παράσιτα.

Και επειδή ως εδώ όλα μοιάζουν τέλεια και ο αναγνώστης θα αναρωτιέται προς τι το 7.5 στη βαθμολογία, μάλλον είναι το κατάλληλο σημείο για να αναφερθεί το μελανό σημείο του δίσκου. Έτσι, το μοναδικό (αλλά σημαντικό) πρόβλημα του On The Water είναι μια κάποια έλλειψη βάθους. Όπως ειπώθηκε πριν, οι χάρες του album ξεδιπλώνονται άμεσα και το όλο έργο  αφομοιώνεται χωρίς ιδιαίτερη φιλοσοφία. Αυτό εν γένει μπορεί να μην είναι κακό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει αρκετή ουσία, αλλά ούτε και στιγμές απογείωσης, ώστε να μπορέσει το album να αντέξει στο χρόνο και να διατηρήσει το ενδιαφέρον του με τα πολλά ακούσματα. Πρακτικά, λίγο τα κομμάτια που μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, λίγο η επανάληψη των ηχητικών μοτίβων, λίγο η απλοϊκότητα των συνθέσεων και λίγο το προφανές και το προβλέψιμο των καταστάσεων, το album δεν θα σε τραβήξει εύκολα να το ακούσεις ολόκληρο, ούτε θα σε βάλει στο τρυπάκι να το ακούσεις και να το ξανακούσεις, μιας και δεν υπάρχουν πολλά καινούρια πράγματα να ανακαλύψεις σε κάθε άκουσμα.

Επειδή όμως οι απλές χαρές έχουν κι αυτές την αξία τους, το On The Water αξίζει να το κατατάξουμε σε περίοπτη θέση ανάμεσα στις κυκλοφορίες του φθινοπώρου. Για φίλους ή μη του είδους, τουλάχιστον ένα άκουσμα στα κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι σχεδόν απαραίτητο!