Με το Pleasant Thoughts των Wonky Doll and the Echo δεν παίζει να αστοχήσεις, πέφτεις πάνω σε κάτι που αγαπάς. Δεν είναι λίγα αυτού του είδους τα άλμπουμ που συναντά κανείς στις αναζητήσεις του, ούτε και πολλά βέβαια, αλλά χωρίς αυτά πώς συνεχίζεις; Για όσους ένοιωσαν κάτι ξεχωριστό με τη σκοτεινή πλευρά των κιθαριστικών 80's, το group από την Αθήνα έρχεται να κάνει λίγο χώρο στη δισκοθήκη τους για άλλο ένα μικρό καταφύγιο νοσταλγίας και ρομαντισμού. Είσαι στο δισκοπωλείο (λέμε τώρα), έχεις πελαγώσει στο αν θα ξαναπροσπαθήσεις με τους Aphex Twin, προσπαθείς να θυμηθείς τι σου είπε ποιος για το καινούργιο των Muse, κοιτάς με λίγη δυσπιστία κανα-δυό πανέμορφα εξώφυλλα με σκανδιναβικά τοπία και έναν καλλιγραφικό σιδηρόδρομο στο πλάι για όνομα, κάνεις αφαιρέσεις απ'το χαρτονόμισμα στην τσέπη. Ακούγεται από τα ηχεία η κιθάρα του the Cut, θυμάσαι τους Interpol, τους Chameleons, κάτι γλυκαίνει στο χώρο, ρωτάς το κλασσικό «τι είναι αυτό που παίζει;» παίρνεις το δίσκο με κίνδυνο να μη βγει η αφαίρεση, και φεύγεις ανακουφισμένος. Α, πριν καταδικαστεί η ιστορία αυτή ως τετριμμένη, σκεφτείτε και πότε σας συνέβη τελευταία φορά. Μια τέτοια ιστορία είναι το Pleasant Thoughts.
Οι Wonky Doll and the Echo σχηματίστηκαν το 2010, και παίζουν πολλή από τη μουσική που οι ίδιοι έχουν αγαπήσει. Post punk, darkwave, λίγα ηλεκτρονικά minimal στοιχεία, συναισθηματικοί στίχοι. Παρουσίασαν ζωντανά την πολύ φροντισμένη πρώτη κυκλοφορία τους πριν λίγες εβδομάδες, σε μια συναυλία που ενθουσιασμένοι, δεν έκρυψαν τίποτα απ'όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την ομορφιά και την απλότητα των κομματιών τους. Στριμωγμένοι στη σκηνή του 6 d.o.g.s. ένοιωθε κανείς την ευχαρίστηση που έπαιρναν παίζοντας, και αυτή η εικόνα είναι ίσως η καλύτερη εξήγηση για τον όρο "post punk revival" που αναφέρουν στη σελίδα τους. Ξεπερνάω τη σημασία της αντιγραφής - απομίμησης - ιστορικής αποτύπωσης που συνήθως παίρνει αυτή η έννοια. Είναι ίσως η ανάγκη να ζωντανεύουν όλα αυτά πουτα μέλη της μπάντας λάτρεψαν στις δύο πρώτες λέξεις αυτού του όρου. Το «δέος» στις κιθάρες του Script from the Bridge, το βαθύ μπλε στο εξώφυλλο του Ocean Rain, το make-up του Smith, το πένθιμο live των I Like Trains, το ανέγγιχτο από το χρόνο Clint του 2009, και πόσα άλλα θα μπορούσαν να αποκαλύψουν, πόσα δε συνειδητοποιούν. Οι Wonky Doll and the Echo θέλουν να γράφουν και να παίζουν μουσική για όλα αυτά, για να τα ανακαλύψουν, να τα ζήσουν και να τα μοιραστούν μέσα από τα δικά τους μάτια, τις δικές τους αναμνήσεις...
...και η εισαγωγή του εναρκτήριου Physical σε ρίχνει κατ'ευθείαν σε μια τέτοια ονειροπόληση. Η πρώτη επαφή με την πολύ ζεστή φωνή του Γιώργου, τη μελαγχολική ατμόσφαιρα του Pleasant Thoughts. Είναι οι ίδιες σκέψεις που έκανα για το ντεμπούτο των Mary Onettes που συγκέντρωσαν ο,τι τους ενθουσίαζε σε τόσες μουσικές και ρυθμούς χωρίς να εγκλωβίζονται σε συγκεκριμένα group ή χρονικές περιόδους. Κι όπου βγει. Όπου βγει και για τους Wonky, αλλά στην έμπνευση, γιατί η παραγωγή και ο ήχος του άλμπουμ τους έχει κατεύθυνση προς έναν ενιαίο ατμοσφαιρικό σκοτεινό ήχο, που ενώνει την Joy Division-ική αυστηρότητα του From Town to Town με το θλιμμένο μινιμαλισμό των Fra Lippo Lippi του ομώνυμου κομματιού. Εντάξει, μπορεί κανείς να αναφέρεται σε τόσα ονόματα καλλιτεχνών που ξεσηκώνονται μοιραία από τις νότες των τραγουδιών, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση να τιμήσει τους τέσσερις μουσικούς, στη χειρότερη να κάνει τις φράντζες των παιδιών να φύγουν απ'τη θέση τους. Αλλά το παιχνίδι των αναμνήσεων είναι αμφίδρομο, όπως και η χαρά του να «μαντεύει» ο ακροατής τη σχέση της δημιουργίας με την έμπνευση, χτίζοντάς την ο ίδιος με τους δικούς του προσωπικούς δεσμούς. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλα τα κομμάτια προκαλούν τέτοιους κύκλους του παρελθόντος, καθρεφτίζονται σε γνωστές μουσικές και προς όποιο ράφι μιας new wave δισκοθήκης κι αν σημαδεύουν, ανακινούν εκτός από τους ήχους του, και τα συναισθήματά του.
Οι πρώτοι μικροί εθισμοί για μένα βρέθηκαν στο Pleasant thoughts, στην εξαιρετική μουντή Depeche Mode ανάμνηση του Something is Wrong With You.
Το Pleasant Thoughts προδίδει ανυπομονησία και πολλή δουλειά, φτάνει στα χέρια μας στην αγαπημένη μορφή βινυλίου και σε digital download, χρησιμοποιεί γνώριμα χρώματα για να εγγυηθεί ταξίδια σε καινούργια αλλά πραγματικά φιλόξενα μέρη. Το λες ταξίδι ή και αναβίωση, όταν τριγυρνάς με νοσταλγία σε αναμνήσεις, είναι το ίδιο πράγμα.
Rating: 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
