Λοιπόν, να μη τα ξαναλέμε, τρώμε κάτι flashbacks που και που και φτιάχνουμε σιγά-σιγά το "where are they now?" της dark - goth σκηνής των 80's με τις σχετικές συνεντεύξεις του Νίκου Δρίβα. Specimen, Sex Gang Children και τώρα Gene Loves Jezebel! Τα "fabulous twins" από την Ουαλία όπως τους αποκαλούσαν κάποτε, ίσως το πιο glam-goth συγκρότημα που εμφανίστηκε στην μετα-punk Βρετανία. Μιλήσαμε με τον έναν εκ των διδύμων, τον Michael Aston, που πλέον είναι στα μαχαίρια με τον αδερφό του Jay. Δεν τον ενοχλήσαμε με το συγκεκριμένο θέμα, για την ιστορία όμως αυτή τη στιγμή υπάρχουν 2 versions του συγκροτήματος (μία του Michael και η άλλη του Jay), αλλά μας είπε άλλα, αρκετά ενδιαφέροντα. Διαβάστε και ακούστε όσοι ασχολείστε με το είδος, εμείς πάντως να σας προτείνουμε τα 2 πρώτα album των Gene Loves Jezebel, promise και immigrant που είναι και τα πιο αντιπροσωπευτικά...

Πέρασαν 28 χρόνια από τότε που πρωτοξεκίνησες να ασχόλησε με την μουσική. Πως ήταν για σένα και τον δίδυμο αδερφό σου Jay η μετακόμιση σας στο Λονδίνο το 1981; Ποια ήταν η τότε ατμόσφαιρα;

M. Aston: Εξαιρετικά καλή και μαγική στ' αλήθεια. Το Λονδίνο βρισκόταν σε αναρχο-ποστ πάνκ φάση και στις φλόγες λόγω του ξεσηκωμού ή των φυλετικών αναταραχών (όπως ονομαζόταν τότε) και τα πάντα έμοιαζαν πιθανά. Η γυναίκα μου παρακολούθησε ένα πολύ γνωστό σχολείο τέχνης (Saint Martins)και ξαφνικά βρεθήκαμε εκτεθειμένοι σε όλες εκείνες τις δυνατότητες που θα τολμούσε να ονειρευτεί ένα αγόρι από την Ουαλία.
Ο Jay (ή John όπως ήταν γνωστός τότε) έμεινε μόνο για μια μικρή περίοδο, ίσως ένα ή δυο μήνες, κι έτσι ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που ήμουν εντελώς απελευθερωμένος από την συνύπαρξη των διδύμων και ήταν μια πολύ ευτυχισμένη περίοδος. Θυμάμαι έντονα πόσο δύσκολο ήταν να βρω ένα μέρος για να μείνω, κάθε διαμέρισμα έμοιαζε να έχει 50 ενδιαφερόμενους στη σειρά... αγόραζα πρωί, πρωί την Evening Standard (την Λονδρέζικη εφημερίδα που φιλοξενούσε τις μικρές αγγελίες για ενοικίαση σπιτιών) και περνούσα όλο μου το πρωινό κλείνοντας ραντεβού και πηγαίνοντας με τον υπόγειο σιδηρόδρομο προς κάθε κατεύθυνση προσπαθώντας να πείσω τους ιδιοκτήτες να με αφήσουν να νοικιάσω το χώρο τους. Ήμουν μόνος μου τις πρώτες βδομάδες και ήταν κάπως τρομακτικό. Λάβε υπόψη σου ότι δεν γνώριζα απολύτως κανέναν και πέρα από το Kensington και το Chelsea δεν είχα ιδέα τι γινόταν. Τελικά βρήκα ένα μέρος στο Pimlico, κοντά στον Τάμεση και σε απόσταση μια σύντομης βόλτας από την Kings Road.
Το Λονδίνο έχει τόσα πολλά και σπουδαία κτίρια και πάρκα και γκαλερί τέχνης και μαγαζιά και pub και καφετέριες, ήταν πολύ καλύτερα τότε αν και ζούσαμε με επίδομα ανεργίας. Πρέπει να ευχαριστήσουμε την Μάργκαρετ Θάτσερ που μας δημιούργησε. Απολύθηκα από την δουλειά μου στην Ουαλία, χρησιμοποίησα την αποζημίωση μου για να μετακομίσω στο Λονδίνο και να χρηματοδοτήσω την μπάντα και έπαιρνα μια επιταγή κάθε βδομάδα ίσα, ίσα για να επιβιώσω. Αυτά ήταν αρκετά για να μας βάλουν στο δρόμο μας όμως...

Οι Gene Loves Jezebel κατάφεραν να εδραιωθούν γρήγορα στο χώρο. Είχατε συμφωνία με την Situation 2 για να κυκλοφορήσει το single ‘Shavin' My Neck' έχοντας την Julianne Regan (αργότερα των All About Eve) στις τάξεις της μπάντας. Ήταν όλα τόσο εύκολα και ειδυλλιακά όσο ακούγονται;

M. Aston: Α, μπα καθόλου. Ήταν ευκολότερο για όλους μόλις βρήκα μια στέγη και βρεθήκαμε με όλους τους νέους κουλτουριάρηδες φίλους μας από το ST. Martin αλλά μας πήρε αρκετό διάστημα το να έρθουν ο Jay και ο Ian Hudson από την Ουαλία. Πλήρωσα για τα demo και προσπαθούσα να κάνω κάποιον αν ενδιαφερθεί για τα φοβερά δίδυμα. Άφησα κασέτες σε κάθε δισκογραφική που γνώριζα αλλά μόνο η Situation 2 και η 4AD δείξαν ενδιαφέρον και έστησαν ένα live (μια νύχτα ακρόασης) στο Rock Garden που βρίσκεται στο Covent Garden. Αυτό ήταν το πρώτο κανονικό μας show και ήμασταν τρομοκρατημένοι αλλά μάλλον και αρκετά διασκεδαστικοί καθώς η Situation 2 μας πρόσφερε συμφωνία για ένα 12'' single. Εκείνες τις μέρες τα τραγούδια μας ήταν απλά τίτλοι και αυτοσχεδιάζαμε και συνθέταμε καθώς προχωρούσαμε. Μαγικές εποχές...

Η μετάβαση από τον πρότερο σκοτεινότερο, εναλλακτικό σας ήχο στον περισσότερο αμερικανίζοντα mainstream pop, ήταν συνειδητή επιλογή; Αυτή ήταν μια μεταστροφή προς μια ολωσδιόλου διαφορετική  κατεύθυνση ιδίως για το Ευρωπαϊκό κοινό.

M. Aston: Η αλλαγή ήρθε μετά την κατάρρευση του Ian Hudson (ο αρχικός κιθαρίστας) και τους «αστρικούς» ποπ ήχους του Jay στο Desire και το Sweetest Thing. Αυτό δυστυχώς (κατά την άποψη μου και σύμφωνα με τα ποσοστά δημοτικότητας) ενθάρρυνε λιγότερη τέχνη και έκφραση και περισσότερο παλιομοδίτικη φόρμα γραφής των τραγουδιών. Νομίζω ότι χάσαμε αρκετά ιδίως καθώς ο αντικαταστάτης του Ian, o James Stevenson έγερνε περισσότερο προς την glam/rock πλευρά. Δεν εκφράζω κριτική αλλά νομίζω ότι ήμασταν περισσότερο περιορισμένοι και μονοδιάστατοι σαν μπάντα με αυτή τη σύνθεση. Φύγαμε από το να γράφουμε τραγούδια για το σεξ με την μαμά  και τις ρινοπλαστικές απευθείας στα ‘σε αγαπάω, μου λείπεις, σε χρειάζομαι' βασικά στοιχεία της ποπ. Όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρον κατά την άποψη μου αν και υπήρξαν μερικά «στολίδια»...

Τώρα βρίσκεσαι στο Los Angeles. Για κάποιον που γεννήθηκε στην Ουαλία, πως έχει επηρεάσει εσένα και την μουσική σου αυτή η αλλαγή σκηνικού;

M. Aston: Το Λονδίνο μου λείπει περισσότερο, εκεί ένοιωσα ευτυχέστερος στην ζωή μου. Για κάποιους λόγους μετανιώνω που ήρθα στην Αμερική και ήρθα μόνο εφόσον εκδιώχθηκα από την μπάντα που αγαπούσα. Το Los Angeles έχει υπάρξει πάντως καλό μαζί μου και νοιώθω περήφανος που μπορώ και φτιάχνω δίσκους για περίπου 27 χρόνια τώρα. Και έχω μια υπέροχη γυναίκα και φανταστικά παιδιά. Κατά ειρωνεία της τύχης πιστεύω ότι η μετακίνηση μου στο LA δυνάμωσε την μουσική μου εδώ σε αυτό τον μακρινό τόπο καθώς νοσταλγώ την παλιά μου χώρα. Ο συλλογισμός και η οδύνη είναι ισχυρά εργαλεία γραφής τραγουδιών. Επίσης μην ξεχνάς πως βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του σκότους που είναι η Αμερική και ανάμεσα στους πολέμους και την κοινωνική αναταραχή. Αυτές είναι πλούσιες φλέβες έμπνευσης για μένα.

 
Τα δυο τελευταία σου άλμπουμ "Love Lies Bleeding" και "Exploding Girl" μοιάζουν περισσότερο εστιασμένα μουσικά. Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα που βρίσκεσαι εκτός της πίεσης των μεγάλων δισκογραφικών;

M. Aston: Λοιπόν μην ξεχνάς και το "Giving Up The Ghost", το οποίο πιστεύω πως είναι ένα αριστούργημα! Ουσιαστικά ποτέ δεν έδωσα σημασία σε καμία πίεση, το χειρότερο με τις μεγάλες δισκογραφικές είναι ότι σε καλομαθαίνουν και χάνεις την επαφή με την Μούσα σου. Έχω απολαύσει την δημιουργία των 5 τελευταίων μου άλμπουμ, το "Why Me", το σόλο μου είναι υπέροχο και θα ‘θελα να φτιάξω ένα σαν κι αυτό σύντομα. Ο καλύτερος Gene Loves Jezebel δίσκος που έγραψα ήταν το "Immigrant". Μια παγωμένη αγροικία στα σύνορα Αγγλίας/Ουαλίας και ένα παρεκκλήσι δίπλα σε ένα μεγάλο ποταμό (και μια pub) για να γράφω. Έκανε τόσο πολύ κρύο και το χιόνι που υποδεχόταν τις βόλτες μου από και προς την αγροικία, θα μείνει για πάντα μέσα μου. Απλά απίστευτο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία και νομίζω πως βρισκόμασταν στην αποκορύφωση των συλλογικών, δημιουργικών μας δυνάμεων. Κάποιος μας «φρόντιζε», αυτό είναι σίγουρο.

Τώρα που είσαι το μοναδικό αρχικό μέλος που συνεχίζει, αισθάνεσαι ελευθερία μέσα στην μπάντα σε σχέση με το να πρέπει πάντα να συμβιβάζεσαι με τα υπόλοιπα μέλη;

M. Aston: Λοιπόν δεν υπάρχει στ' αλήθεια ποτέ συμβιβασμός καθώς οι παίκτες συνήθως δεν εκδηλώνονται. Απλά θέλουν να κάνουν το καλύτερο για το τραγούδι και σύμφωνα με την εμπειρία μου οι μπάντες χρειάζονται αρχηγούς και η πίεση βρίσκεται πάντα σε εκείνον που είναι αρκετά γενναίος ώστε να λέει το ναι και το όχι...

Η μπάντα βρίσκεται σε συνεχή περιοδεία, παίζοντας σε όλο τον κόσμο. Κάποια αξιοσημείωτη στιγμή σε live που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;

M. Aston: Είναι τόσες πολλές... Οι αγαπημένες μου είναι οι παλιότερες, το Camden Palace, το Rock Garden και το I.C.A. show στο Λονδίνο, η Danceteria στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των συναντήσεων μας με τον  John Cale το '84. Το Universal Αmphitheatre LA το 87 και τα Roxy shows το 85 ήταν φοβερά. To Purple Turtle και ολόκληρη η ακουστική περιοδεία στην Βρετανία ήταν φανταστική και μάλλον η πιο απολαυστική στη ζωή μου. Το να παίξω για τα τυφλά παιδιά στο Hereford πριν μερικά χρόνια ήταν απίστευτο. Ανοίγοντας για τους Ramones για τέσσερις συνεχόμενες νύχτες είναι επίσης αξιομνημόνευτο αν και ήταν τρομακτικό καθώς οι οπαδοί τους (στο 100% άνδρες) ΜΑΣ ΜΙΣΟΥΣΑΝ και μας έφτυναν κάθε βράδυ!! Το ότι ξετινάξαμε τους Bauhaus το 83 (?) στην πόλη τους και ήταν τόσο εκνευρισμένοι που ακύρωσαν την επόμενη εμφάνιση μας μαζί τους στο Λονδίνο. Αλλά δεν τους κακίζω, ποιος θα μπορούσε να συγκριθεί με τα λαμπερά δίδυμα; Πιστεύω πως χρειάζομαι μερικά κεφάλαια για να δώσω μια επαρκή εικόνα των show... 

Τι σημαίνουν για σένα οι Gene Loves Jezebel πέρα από μια μπάντα; Υπάρχουν σχέδια για ένα νέο άλμπουμ;

M. Aston: Οι Gene Loves Jezebel ήταν και είναι ένα όχημα για οτιδήποτε θελήσουμε, είναι ένα σχέδιο, ένας λευκός καμβάς... πάντα ήθελα οι Gene Loves Jezebel να είναι ένα αυτεξούσιο πρότυπο, ελεύθερο από τις εξωτερικές επιρροές και τις απαιτήσεις της αγοράς και τις προσδοκίες. Απλά ένα σχέδιο μέσα στο οποίο οι παίκτες μπορούν να βρίσκονται αληθινά ελεύθεροι και δημιουργικοί (ακριβώς αυτό είναι σήμερα).
Πρόκειται να κυκλοφορήσουμε ένα «Best Of» σύντομα και ετοιμάζω και ένα νέο δίσκο. Δεν έχω αποφασίσει πως και που θα τον ηχογραφήσουμε αλλά να είστε σίγουροι πως οι στίχοι και οι μελωδίες θα είναι εξαιρετικές... επίσης ζωγραφίζω αρκετά και έχω πουλήσει κάποιους πίνακες μου, ελπίζω λοιπόν ότι μια μέρα θα είμαι εντελώς ελεύθερος σαν καλλιτέχνης και θα επικεντρωθώ αποκλειστικά στις τέχνες.