Gil Scott-Heron - I'm New Here

8 February 2010 - XL Recordings

Δεν
έχω πάει ποτέ στην Νέα Υόρκη. Ούτε στην Νέα Υόρκη του Andy
Warhol και του Lou Reed,
ούτε στην Νέα Υόρκη του Jarmusch, του CBGB, του Mark
Rothko, του Χάρλεμ. Ξέρω όμως ότι υπάρχει. Και σαν να μην
έφτανε αυτό, ξέρω ότι είναι ένας χαώδης χώρος όπου διαπλέκονται η αίγλη των
ουρανοξυστών με τον ανήσυχο κόσμο των γκέτο, όπου ικετεύεις να βρεις ένα πανάκριβο
ταξί προσευχόμενος να μην πέσεις σε κατά συρροήν δολοφόνο την ίδια στιγμή που
ένα τσούρμο καλοντυμένων φαφλατάδων μεθοκοπάει με σαμπάνιες σε εκθέσεις όλο και
πιο αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Αυτός ο δαιδαλώδης λαβύρινθος απ' την αρχή του
20ου αιώνα είχε συνεχώς την τάση να επανεφευρίσκεται καλλιτεχνικά, να
διασπάται, να θρυμματίζεται, να ξαναενώνεται σε μια αέναη πολιτισμική κίνηση
που κανένας θεωρητικός τέχνης δεν κατάφερε να απαθανατίσει.

Η
Νέα Υόρκη δεν είναι μια μεμονωμένη αφήγηση. Όμως ο πολιτισμός των
Αφροαμερικανών που αναπτύχθηκε στις σκοτεινές γωνιές της είναι, ένας πολιτισμός
που δεν τήρησε την συνηθισμένη απολογητική στάση των μειονοτήτων αλλά επιτέθηκε
βγάζοντας παθιασμένους ακτιβιστές, ρηξικέλευθους καλλιτέχνες, αδάμαστες
κουλτούρες και σωτήριους τρόπους ζωής. Και για όλα αυτά, ο Gil
Scott Heron θα μπορούσε κάλλιστα
να έχει μια συμβολική λειτουργία εφάμιλλη του Huey
Newton. 40 χρόνια μέσα στα οποία καθιέρωσε το πολιτικοποιημένο funk
του, θεμελίωσε το hip-hop
και ασταμάτητα έζησε χωρίς ίχνος υποχώρησης στις προσταγές της μαζοποιημένης
κουλτούρας. 40 χρόνια που το "The Revolution Will Not
Be Televised" κοσμεί τα διάφορα
αφιερώματα στους Μαύρους Πάνθηρες, καθώς και κάθε πάρτυ που σέβεται τον εαυτό
του. 40 χρόνια ιστορία με την λέξη τριπλά υπογραμμισμένη.

Το
I'm New
Here είναι ένας blues δίσκος και όχι με
την ντροπιαστική έννοια (ραφιναρισμένες φλυαρίες τύπου Stevie
Ray Vaughn). Είναι η επαναφορά
της νοοτροπίας που χάθηκε, της έντιμης και ειλικρινούς αλητείας απ' τα κάτω που
ενώ διασώθηκε από την φτώχεια και τις πλημμύρες, διαμελίστηκε με χαρακτηριστική
ευκολία από το ραδιοφωνικό καλόβολο παλαιορόκ. Είναι η καταπίεση, η
περιθωριοποίηση και η απογοήτευση ενσαρκωμένα σε νότες που δεν γίνονται πλέον
τατουάζ σε σαραβαλιασμένες κιθάρες και αρχαϊκά μικρόφωνα αλλά φτύνονται με οργή
πάνω σε ξερά beat ή ψέλνονται ειδυλλιακά πάνω σε αρπίσματα. Είναι ένας
μαύρος δίσκος και με τις δύο σημασίες της λέξης. Φέρει την βούλα του μαζέματος
του βαμβακιού, των γκέτο και της σκλαβιάς μέσα στην εποχή που έκανε τα κτίρια
πιο ψηλά, τα αυτοκίνητα πιο γρήγορα, τη ζωή πιο μικρή για αυτούς τους λίγους.
Μέσα σ' αυτή την μεταμοντέρνα δυστοπία της μητρόπολης βλέπεις με την ίδια
ευκολία τον Heron να τα βρίσκει με τον διάβολο ("Me
and the Devil"
- η κάτι παραπάνω από αριστουργηματική διασκευή σε Robert
Johnson) και να κριτικάρει το αστικό περιβάλλον ("New
York Is Killing
Me" - όπου ο Damon Albarn
των Blur βάζει τις εμπειρίες του απ' το Mali
σε ιδανική εφαρμογή). Βλέπεις έναν 60χρονο με την ίδια ευκολία να αντιμετωπίζει
τον θάνατο και το πέρασμα της ζωής ("On Coming
From A Broken
Home", "Your Soul
And Mine") αλλά ταυτόχρονα να
υπόσχεται έρωτες σαν πιτσιρικάς ("I'll
Take Care of
You"), να καταργεί κάθε φράγμα που οι κανόνες της ηλικίας
ύψωσαν. Στέκεται ώριμος σαν ετοιμοθάνατος και απορημένος σαν έφηβος που
προσμένει να ανακαλύψει τη ζωή. Γιατί έτσι είναι τα blues:
ότι κι αν σε βαραίνει είναι κατά βάθος μουσική. Κι ο εν λόγω κύριος το ξέρει
καλά. 

Rating: 8,5 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

 {youtube}OET8SVAGELA{/youtube}