Grinderman - Grinderman 2

1) Mickey Mouse and the Goodbye Man 2) Worm Tamer 3) Heathen Child 4) When My Baby Comes 5) What I Know 6) Evil 7) Kitchenette 8) Palaces Of Montezuma 9) Bellringer Blues

13 September 2010 - Mute records

Οι ζωές των ανθρώπων θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως το σύνολο των περιόδων ανάμεσα στις φορές που θέτουν στους εαυτούς τους το θεμελιώδες ερώτημα της ζωής: στραβά είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Το δε ερώτημα μπορεί να μεταμφιεστεί με πολλούς τρόπους που όλοι τους καταλήγουν στην ασάφεια και την αμφισημία γιατί από στιγμή σε στιγμή τα εμπειρικά δεδομένα αλλάζουν και μας μπερδεύουν.

Έβαλα ν' ακούσω το καινούριο άλμπουμ των Grinderman. Δεν μου άρεσε. Το ξανάβαλα. Μου άρεσε. Το ξανάβαλα. Δεν μου άρεσε. Αυτή η εναλλαγή συνέχισε. Σιγά-σιγά το "μ' αρέσει" - "δεν μ' αρέσει" άρχισε να αλλάζει και κατά την διάρκεια της ακρόασης. Επειδή λοιπόν ζαλίστηκα και η ζωή είναι πολύ μικρή για να ψάχνουμε αλήθειες και λοιπές βλακείες θα μου κάνω ένα ψυχογράφημα των δύο αυτών καταστάσεων.

Κατάσταση 01 με την κωδική ονομασία "το καινούριο Grinderman μ' αρέσει":

Και γιατί όχι καθώς φέρνει στον νου τις παλιές καλές εποχές του Cave και με κάνει να θέλω να το ντουμπλάρω με τα πιο αμερικανικά των Birthday Party και με το υπέροχο "The Firstborn Is Dead". Και γιατί όχι αφού είναι βρώμικο, γρήγορο, μπλουζάδικο, έχει μια γκρουβάτη, ρυθμική βάση με τσιριχτές κιθάρες απο πάνω. Γιατί όχι αφού είναι αλητεία και πουλάει ένα καουμποϊλίκι με τα σπιρούνια του, τις μονομαχίες του και τα όρνια του.

Δεν έχω δει ποτέ να αναφέρεται ότι στην ουσία του ο Κέηβ έχει υπάρξει ένας έθνικ μουσικός αλλά όχι με την ανούσια αστική τουριστική έννοια του φετιχισμού της παράδοσης ενός τόπου που σκοπό έχει να δείξει την υποτιθέμενη κατανόηση του κοιμισμένου καλλιτέχνη απέναντι στην λαϊκή παράδοση. Έχει ενσωματωθεί πλήρως (και κατά συνέπεια έχει μετασχηματίσει) κατά καιρούς στις σύγχρονες του κουλτούρες του πανκ της Αυστραλίας, του No Wave της Νέας Υόρκης, του αβανγκαρντισμού του Βερολίνου και του Αμερικάνικου folk. Αυτό είναι το μουσικό όχημα του Κέηβ και ο κινητήρας του τρέχει ακόμα στο τεξανό αυτό άλμπουμ. Κέηβ ξέρουμε, Κέηβ αγαπάμε.

Το Grinderman 2 είναι το άλμπουμ που αναπόφευκτα βγάζει "that thin boy in dark clothes/falling over pianos" (ακούμε Boys Next Door - After A Fashion) όταν μαθαίνει την ηλεκτρική κιθάρα ο ίδιος. Τολμώ να θεωρήσω ότι όσοι διαβάζουν αυτήν την κριτική έχουν ακούσει τον πρώτο δίσκο του σχήματος και έτσι να υποθέσω ότι δεν μιλάω κινέζικα όταν λέω ότι το δεύτερό τους πόνημα είναι το "No Pussy Blues" τραβηγμένο στην έκταση ενός άλμπουμ. Θυμάστε; "No Pussy Blues"; Τύμπανα να βαράνε; Κιθάρες να πυροβολάνε; Μπάσο να γδέρνει; Με την τωρινή κυκλοφορία, η πρώτη προσπάθεια φαίνεται σαν ένα δαρβινικό πείραμα των μουσικών κατευθύνσεων του γκρουπ για την επικράτηση μίας. Απουσιάζουν φτώχειες του τύπου "Honey Bee", στιγμές ειρήνης του τύπου "Electric Alice" και η γκοσπελάδικη προσέγγιση του είδους "I Don't Need You to Set Me Free". Το τωρινό αποτέλεσμα είναι συνεκτικό, οργισμένο και πρωτοφανώς επιτιθέμενο. Grinderman και κακός παλουκοκάφτης.

Κατάσταση 02 με την κωδική ονομασία "πφ" (επίσης γνωστή ως "σιγά τ' αυγά"):

Ώπα ρε μπάρμπα που μου ξανάγινες τζόβενο. Και ακόμα χειρότερα: ώπα ρε μπάρμπα που μου 'γινες κιτσαριό. Διότι ναι, βίντεο σαν το "Babe I'm On Fire" και το "Stagger Lee" αποτελούν στυλάτο σαρκασμό όταν δομείς τα πρωτοποριακά θανατερά blues των Bad Seeds, διαλύουν όμως όλο το οικοδόμημα όταν αυτό βασίζεται στην αμερικανοβλαχιά. Psychobilly μπάντες καταφέρνουν να την αξιοποιήσουν ποιοτικά. Southern Gothic μπάντες το καταφέρνουν. Ακόμα και ο ίδιος ο Cave το έχει καταφέρει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν ("The Six String That Drew Blood" στην εκτέλεση των Birthday Party, "Scum", "Jangling Jack" κ.α.). Για να το πετύχεις αυτό όμως θέλει νιάτα, νεύρο και εφηβικού τύπου ταύτιση με το πρότυπο. Χωρίς αυτά φαίνεσαι απλά ξεμωραμένος και προδίδεσαι. Προδίδεσαι από την ανεπάρκεια των στίχων, προδίδεσαι από το παλαιωμένο του ήχου σου, προδίδεσαι από μια συνολική αισθητική εκτίμηση. Σε στιγμές το άλμπουμ αυτό σου δίνει μια πολύ κακόγουστη αίσθηση και αυτό μπορεί να είναι το μόνο σφάλμα που εντοπίζεται αλλά κάθε άλλο παρά μικρό είναι.

Διαβάζοντας ξανά την κριτική δεν με βοηθάει να αποφασίσω. Εξακολουθώ να εντοπίζω και τις δύο καταστάσεις. Έτσι παίρνω ως δεδομένα ότι το 10 είναι το ιδεατό μουσικό άλμπουμ που δεν υπάρχει, το 9 είναι η βαθμολογία ενός καλού άλμπουμ του Cave και το 5 ενός κακού. Το αποτέλεσμα;

Rating: 7 / 10
Γιάννης - Ορέστης Παπαδημητρίου

{youtube}vKznZUtKntg{/youtube}