Hammock - Maybe They Will Sing For Us Tomorrow

1. Gold Star Mothers / 2. City In The Dust Of My Wind / 3. This Kind Of
Life Keeps Breaking Your Heart / 4. Mono No Aware / 5. Three Sisters / 6. Maybe
They Will Sing For Us Tomorrow / 7. Elm / 8. Razorback Drug Town / 9. 84.000
Hymns / 10. We Will Say Goodbye To Anyone / 11. All Of Your Children Are
Addict

6 May 2008 / Darla Records

Η αυχμηρότητα μερικές φορές που
επικρατεί στις μουσικές δημιουργίες των εκάστοτε καλλιτεχνών μας προξενεί μια
ανασφάλεια ή στην καλύτερη των περιπτώσεων μια εφήμερη χαρά, η οποία σε
ορισμένες περιπτώσεις πηγάζει από την υποσυνείδητη ανάγκη του καθενός μας να
ικανοποιηθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την παροδική πτώση τόσο της μουσικής
καλλιέπειας, όσο και του «ωραίου» από την μουσική, όπου διέπεται στην ψυχή μας
μεταξύ άλλων.

Οι Hammock από το Nashville των Ηνωμένων Πολιτειών ευτυχώς
καταφέρνουν το αντίθετο. Οι επιρροές τους μπορεί να προέρχονται από την
post rock μουσική και να φτάνουν μέχρι και την
ambient, αλλά όπως δηλώνει και το έτερον
ήμισυ του συγκροτήματος, Andrew Thompson, η απλότητα του τοπίου που
απλώνεται στην πολιτεία του Tennessee εξασφαλίζουν ίσως την πραγματική
μουσική υπόσταση που φαντάζεται το ντουέτο. Ενώ ο Mark Byrd συμπληρώνει με την σειρά του ότι η
φιλοσοφία τους είναι να παγιδέψουν τους ήχους μέσα στον κάθε ακροατή και αυτοί
να πάρουν με την σειρά τους τον καθένα από εμάς, οδηγώντας  τον
εκεί όπου κυριαρχεί η μελωδία, ο ήχος… η ίδια μας η ψυχή. Σε έναν κόσμο που για
ορισμένους είναι ιδεατός, για κάποιους άλλους όμως δεν βρίσκεται μόνο στα όνειρα
μας, αλλά όπως ψέλλισα πιο πάνω, στις ψυχές μας.

Το
«Maybe They Will Sing For Us Tomorrow» είναι μία studio ηχογράφηση του συγκροτήματος για την
έκθεση των Riceboy Sleeps που είχε λάβει χώρα στο Hot Springs το καλοκαίρι του ’07 και ήταν και η
πρώτη φορά που οι Hammock έδιναν μία ζωντανή παράσταση. Για
την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι οι Ισλανδοί Riceboy Sleeps είναι μια συνεργασία των Jón
“Jónsi” Þór Birgisson (τραγουδιστή / κιθαρίστα των
Sigur Ros) και του Alex Somers (μέλος των Parachutes), όπου η βασική τους ασχολία είναι
το οπτικό μέρος κατά κύριο λόγο. Ο τελευταίος λόγω της καλής σχέσης με το
ντουέτο κανόνισε ουσιαστικά να τους πείσει να δώσουν το παρόν στην παραπάνω
έκθεση, από όπου και γεννήθηκε ο τίτλος του άλμπουμ, αφού οι Hammock λάτρεψαν έναν πίνακα με τίτλο… «Maybe They Will Sing For Us Tomorrow». Η διαφορετικότητα του άλμπουμ,
έγκειται στο γεγονός ότι στις προηγούμενες δουλειές τους η εμφάνιση των
φωνητικών ήταν πιο συχνή, στην τελευταία τους όμως αυτό έχει εκλείψει με
αποτέλεσμα να «ακούμε» τους πίνακες των Riceboy Sleeps και να «βλέπουμε» τις μελωδίες των
Hammock. Αν θα μπορούσα να προσεγγίσω από
μουσικής άποψης το τελευταίο τους άλμπουμ, ασφαλώς και στο μυαλό μου έρχονται οι
Stars Of The Lid, ενώ σε ένα γενικότερο πλαίσιο η
μουσική όλων των άλμπουμ τους, έρχεται κοντά στον ήχο των Manual  και των Bitcrush του In Distance. Όσον αφορά το οπτικό μέρος, θα
μπορούσε κάλλιστα να ντύσει αριστουργηματικά την ταινία του John Duigan, Lawn Dogs.

Το προσωπικό ύφος ασφαλώς και
υπάρχει σε όλες τις δουλειές των Hammock και είναι αυτό άλλωστε που τους
κάνει να ξεχωρίζουν μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα κυκλοφοριών που μας κατακλύζουν
επί καθημερινής βάσεως. Η ποιότητα και η αισθητική που περικλείεται στο
«Mayby They Will…» είναι υψηλή και αυτομάτως το
άλμπουμ θέτει υποψηφιότητα για τα καλύτερα της χρονιάς. Εσείς δεν έχετε παρά να
το ακούσετε και στην πορεία μόνο χαμένοι δεν θα βγείτε. Η αδήριτη ανάγκη που
έχουμε όλοι μας να ακούμε μουσικές, στις οποίες ενυπάρχουν αρετές που
λησμονούμε, είναι πολύ μεγάλη.