Κρυφτείτε όντως, εκτός αν ξέρετε ήδη με τι έχετε να κάνετε, ή αν είστε έτοιμοι για μια σταδιακή αλλαγή της κατανόησης σας περί μουσικής. Μπορεί να ενθουσιαστείτε από τις πρώτες νότες, μπορεί και να σας πάρει (όπως είχε πάρει και σε εμένα) ένα χρόνο ακρόασης μερικών κομματιών για να τολμήσετε να προχωρήσετε παραπέρα σε αυτό το φαινόμενο που λέγεται Haujobb.

Οι παλιοί ας με συγχωρήσουν και ας πηδήξουν τις δυο επόμενες παραγράφους. Σε αυτό το σημείο (Machine Drum roll) πρέπει να πω δυο κουβέντες για το συγκρότημα, γιατί οι αρχές τους βρίσκονται στο 1993, η σιωπή τους άρχισε το 2005, και πολύς κόσμος μπορεί να μην άκουγε industrial μεταξύ αυτών των δυο χρονολογιών. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που ταράζει τα νερά και τις ψυχολογίες των ακροατών του ακόμα και όταν είναι ήρεμο (...Ninetynine). Το 93 ξεκίνησαν, ξεχώρισαν για την ατμόσφαιρα και πολυπλοκότητα των συνθέσεων του Homes and Gardens, το 95 απέδειξαν ότι ήρθαν για να μείνουν με ένα άλμπουμ πολύ μπροστά από την εποχή του (Freeze Frame Reality), με τον τρόπο που συνδύαζε καλή παραγωγή (για το είδος), συναισθηματικά ηλεκτρονικά έγχορδα και έξυπνα breaks, φτιάχνοντας τρομερά μοναχικά ηχοτοπία. Και μπροστά παρέμειναν, φτάνοντας το 97 σε τέτοιο στάτους στο χώρο, που έβγαλαν το ξαναδουλεμένο best of τους, From Homes to Planets, μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της ιστορίας του industrial.

Κάπου εκεί άρχισαν να ηρεμούν. Το Matrix περιλάμβανε πιο έντονα τα στοιχεία του IDM αλλά έφτανε και ως τη minimal techno (στο monochrome, το οποίο έχει βρει τη θέση του στις playlist μεγάλων dj του χώρου). Το Ninetynine απορρίφθηκε από τους περισσότερους industrialάδες, αν και έχει μερικές έξυπνες, όμορφες και γλυκές chillout συνθέσεις. Η μεγαλειώδης επιστροφή του συγκροτήματος ήρθε με το Polarity. Εκεί, τα drum'n'bass στοιχεία του Ninetynine έγιναν ισχυρότερα, τα αντρικά φωνητικά απέκτησαν μια μεγαλύτερη μουσικότητα και πλαστικότητα και η παραγωγή έφτασε σε ένα επίπεδο που σχεδόν κανένα άλλο συγκρότημα του χώρου δεν τολμά να ονειρευτεί. Το Vertical Theory ακούστηκε σαν φυσική συνέχεια του Polarity, τελειοποιώντας τη συνταγή. Είναι το πιο άμεσο και catchy άλμπουμ τους, χωρίς όμως υποχώρηση στην ικανότητά τους να δημιουργούν νέους ήχους. Το κομμάτι Renegades of Noize έγινε ουσιαστικά συνώνυμο του Daniel Myer κατά τη σόλο καριέρα του που ακολούθησε.

Διότι όντως ακολούθησαν 6 παγωμένα χρόνια. Τα side-projects αυξάνονταν και πλήθαιναν, φτάνοντας αισίως τα 11, με γνωστότερο τον Architect.  Όταν ξαναβρήκε χρόνο το άλλο μέλος του συγκροτήματος, ο Dejan Samardzic, δεν ξέρω πώς βρήκε το χρόνο ο Daniel για να μπουν στο στούντιο και ας έτρεχε αυτός στις περιοδείες με τους Covenant, αλλά  τα κατάφεραν: έχουμε ένα ακόμα υπερ-προσεγμένο άλμπουμ με πανέξυπνους ήχους, χαρακτηριστικά Haujobb.

Και δεν θα ήταν χαρακτηριστικά Haujobb, αν δεν ήταν πολύ... διαφορετικό από τα προηγούμενα. Τα δυο μέλη όχι μόνο έχουν μεγαλώσει, αλλά και έγραψαν αυτό το άλμπουμ μέσα σε μια παγκόσμια κρίση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αισθητά πιο αργό, αλλά και δυσοίωνο. Η ενασχόλησή τους με ένα μέλλον στο οποίο η τεχνολογία έχει πάρει τρομακτικό ρόλο είναι κάτι συνηθισμένο στην ιστορία του συγκροτήματος, αλλά ο νέος κόσμος, η νέα τάξη πραγμάτων που περιγράφουν στο Dead World March είναι σκοτεινή, γεμάτη επιθυμία στερούμενη οποιασδήποτε απόλαυσης.

Ειδικά στα δυο πρώτα κομμάτια, το εκπληκτικό κινηματογραφικό Control και το μιλιταριστικό Crossfire γράφει στίχους μια Susane Thiele η οποία, σε αντίθεση με τα περισσότερα κομμάτια των Haujobb όπου το μέλλον περιγράφεται κλινικά και σχεδόν αποστασιοποιημένα, το παρουσιάζει σχεδόν εχθρικό. Πιο χιουμοριστική και ηθελημένα αντιφατική είναι η προσέγγιση του Joakim Montelius (Covenant) στους στίχους του More than Us, αλλά η  μόνη ελπίδα, το μόνο ψήγμα «αντίστασης» ώστε το μέλλον να μην είναι έτσι, ώστε να κινούμαστε σε ρυθμούς που ορίζουμε εμείς, φαίνεται στο Soul Reader.

Αυτό το κομμάτι είναι και η πιο αδύναμη στιγμή του άλμπουμ, έχοντας στοιχεία από παλιότερους Depeche Mode με έναν τρόπο που κάνει το κομμάτι να μην πηγαίνει πουθενά, να ακούγεται με λάθος τρόπο συγκεκομμένο και κουραστικό. Αντιθέτως, τα samples εγχόρδων από Sieben και In the Nursery στο Little World πετυχαίνουν να δώσουν μια ζεστασιά σπάνια για αυτό το συγκρότημα.

Δεν απουσιάζουν, βέβαια, τα breaks, οι πειραματισμοί με τους ήχους, οι απρόσμενοι ρυθμοί και τα εφέ με τη φωνή. Μας είχε προετοιμάσει άλλωστε το single Dead Market, το οποίο, χωρίς να είναι το δυνατότερο κομμάτι, πετυχαίνει ακριβώς το μέσο όρο έντασης και τον βασικό χαρακτήρα του άλμπουμ: έξυπνο σε βαθμό σχεδόν επιτηδευμένο και σαφώς λιγότερο άμεσο από το Vertical Theory. Η αφομοίωσή του παίρνει χρόνο, με την τελειότητα της παραγωγής να αναδεικνύει μελωδίες που αλλιώς δεν θα δούλευαν.

Και αυτό ακριβώς είναι που έκανε τόσο δύσκολο το έργο των καλλιτεχνών που έκαναν τα ρεμίξ του δεύτερου cd. Κανείς από αυτούς (άντε, ίσως με εξαίρεση τον Xabec) δεν μπορεί να φτάσει σε ήχους τους haujobb, και  λίγοι πετυχαίνουν να σταθούν επάξια δίπλα στο πρωτότυπο. Όπως και όλη η σκηνή, φαίνονται να δυσκολεύονται να ενσωματώσουν τις ιδέες των Haujobb στο στυλ τους. Οι Ah-Cama Sotz, βέβαια, έντυσαν το Dead Market με έναν ωραίο ανατολίτικο ρυθμό, χωρίς να πέσουν στην παγίδα του εντυπωσιασμού στην οποία έπεσαν οι This Morn'Omina με μια τραγουδίστρια που απλά δεν τραβάει. Αξίζει βέβαια να χορευτεί και να ακουστεί πολλές φορές το Unknown remix στο Machine Drum, που συνδυάζει τα arpeggios του Blade Runner με ένα χορευτικό καλπασμό. Άλλωστε, το ίδιο το όνομα των haujobb είναι η γερμανική μετάφραση του BladeRunnerικού «skinjob».

Η διπλή έκδοση, λοιπόν, αξίζει μόνο για 3-4 κομμάτια, οπότε απευθύνεται μόνο στους φαν (οι υπόλοιποι μπορείτε να πάρετε αυτά τα κομμάτια για ένα γελοίο ποσό στο ηλεκτρονικό μουσικομάγαζο της αρεσκείας σας). Δεν μπορώ, βέβαια, να πω το ίδιο και για την απλή έκδοση. Αν δεν πεισθήκατε μέχρι τώρα, αν όλα αυτά περί σχεδόν επιτηδευμένα σύνθετου ήχου άθελά μου σας αποθάρρυναν... ακούστε το Let's Drop Bombs, και ξαναμιλάμε στο τέλος της χρονιάς όταν θα βγάζουμε τα καλύτερα κομμάτια του 2011!