Η περίπτωση των "Have A Nice Life" είναι κάπως ιδιαίτερη. Μια shoegaze, post rock, drone / doom, noise μπάντα... δυο ανθρώπων, του Dan Barrett & του Tim Macuga. Ένα ντουέτο που παίζει πολύ με τον θόρυβο, την σπασμωδική μελαγχολία των στοιχειωμένων μπάσων, των lo-fi ήχων και ηχογραφήσεων, των post-punk επιρροών, του reverb και των ειρωνικά distorted beats και drums, όσο δεν πάει άλλο. Ώ θεέ μου, επιτέλους... όχι εύκολη μουσική. Μην περιμένεις να ασχοληθείς με catchy tunes και χαρούμενους στίχους, πιασάρικα riffάκια ούτε όμως και επιτηδευμένα brutal φωνητικά και  ψευτομελαγχωλία, καθώς η μπάντα ξεκίνησε με έναν δίσκο το 2008 όπου λεγόταν "Deathconsciousness" και από τότε ξεκινά σιγά σιγά να δημιουργεί ένα δικό της μουσικό cult.

Πριν ξεκινήσουμε την όποια ανάλυση του δίσκου, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι ένα «περίεργα» διαμορφωμένο άλμπουμ από άποψη παραγωγής, γιατί οι ήχοι που ακούγονται ορισμένες φορές είναι παραμορφωμένοι (σε μεγάλο βαθμό), με πολλά εφέ και δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι synths, κιθάρες ή κάτι άλλο.... Κοινώς επικρατεί ένα πανέμορφα χαοτικό συνονθύλευμα ήχων, οργάνων ίσως και VSTs. Η ιδιαίτερη παραγωγή του το κάνει απαιτητικό ακόμη και στο μέσο με το οποίο θα κάνει κάποιος την ακρόαση του δίσκου. Προτείνεται (και το λέμε πρώτη φορά σε review ενός δίσκου) να χρησιμοποιηθεί ένα καλό σύστημα hi-fi ή ένα καλό σετ ακουστικών κλειστού τύπου.

Το πρώτο κομμάτι "Guggenheim Wax Museum" αποτελείται από (πάλι) distorted synths / κιθάρες και ντράμς με ένα όμορφο ambience από φωνές να επικρατεί στο βάθος. Στην συνέχεια, το κομμάτι που έκανε λίγο πολύ γνωστό το συγκρότημα σε μια επανέκδοση λιγότερο post-punk, περισσότερο Joy-Division-ish και με καλύτερη παραγωγή... το υπέροχο "Defenestration Song". Ένα μπάσο με πολύ παραμόρφωση, που σε φέρνει με ένα φρέσκο τρόπο πίσω στο 80. Βαριές κιθάρες, καλύτερα φωνητικά και synths, also included.

Το "Brutal Society" έχει κάτι σε PinkFloydίστικα μελωδικά strings (ή ότι είναι αυτό τελοσπάντον), στο βάθος, το οποίο έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τα απόλυτα ειρωνικά (σχεδόν χαρούμενα) indie φωνητικά «ουού ουουού» στην μέση του κομματιού και τους στίχους που σχεδόν εφηβικά τραγουδούν "cut my wrists, slit my throat, take this body and string it up. And I'll never hear what you said, because I'll be fucking dead by then". Το επόμενο κομμάτι "Music Will Untune the Sky" με ένα σχετικά μονότονα drone ρυθμικό παλμό, με συνολικά οκτώ λέξεις που επαναλαμβάνονται, σε κάνει να  νιώθεις πως το reverb είναι σαν μακριά νύχια καρφωμένα στην πλάτη.

Πολύ διαφορετικά ξεκινά το "Cropsey", ένα κομμάτι που μένει στο μυαλό (ίσως για πάντα). Ξεκινά με ένα ηχητικό απόσπασμα από το «ντοκυμαντέρ» "Suffer the Little Children" του 1968, για το Penhurst State School Pennsylvania, ένα ίδρυμα όπου περίπου 2.500 παιδιά με νοητικά & νευρολογικά προβλήματα (αυτισμό, επιληψία κ.λ.π.) ιδρυματοποιούνταν και κακοποιούνταν, κλεισμένα σε απαίσιες συνθήκες, στοιβαγμένα με αγωγή που απλά κρατούσε τα παιδιά σε καταστολή. Το κομμάτι λοιπόν ξεκινά με την μαρτυρία ενός μικρού αγοριού για το πώς νιώθει μέσα στο ίδρυμα και συνεχίζει με synths και στίχους για το τι θα μπορούσε να σκέπτεται και να εύχεται εκείνο το μικρό παιδί.

Το "Unholy Life" ξεκινά κι αυτό με post-punk αφορμή, drums που είναι πιο ξεκάθαρα και βαριά, παραμορφωμένες κιθάρες. Μια πομπώδης, μια μικρής έκτασης έκφραση της ιδιαιτερότητας της φασαρίας. Καθώς ο τίτλος του "Tim and Dan, Reunited Bt Fate" φαίνεται σαν μια γκομενίζουσα έκφραση παντοτινής φιλίας, δεν έχει καμία σχέση. Ξεκινάει με ένα (ναι θα το πω) catchy tune στο μπάσο (με το χαρακτηριστικό τρόπο των HANL) και κάπου στην μέση ακούς beats και θορύβους που σου έχουν λείψει από τους NIN.

"Emptiness Will Eat The Witch" λέγεται το κομμάτι με το οποίο κλείνει ο δίσκος. Ξεκινώντας πένθιμα με synths που θυμίζουν εκκλησιαστικό όργανο και ένα σχετικά doom ύφος, μελετάνε την ματαιοδοξία των πάντων καθώς έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό μέρος και ακούς τις στάλες της υγρασίας να σκάνε στο έδαφος. Ένα κομμάτι που κάλλιστα θα είχε ηχογραφηθεί σε μια παλιά εγκαταλελειμμένη εκκλησία της Νορβηγίας.

Όσον αφορά τους HANL, λοιπόν, είναι μια υπόθεση που θα πρέπει να την εμπιστευθούμε στα χέρια του χρόνου. Είναι παιδιά που απλά πειραματίζονται με τα εργαλεία τα οποία έχουν στα χέρια τους ή θα χαράξουν ένα μικρό μουσικό ιδίωμα; Θα δούμε!