Οι Hometaping είναι μια ιδιαίτερη και αθόρυβη μουσική προσπάθεια του Άρη Σιαφά και του Νίκου Αίμα, γνωστός ο πρώτος από την πορεία του στους Matisse ενώ ο δεύτερος μας έχει συστηθεί μουσικά ως Αίμα. Αγαπάω το να ασχολούμαι μαζί τους γιατί αυτό το σχήμα, βγάζει αυτό που περιμένεις από ένα ας πούμε side-project καλλιτεχνών από διαφορετικές κατευθύνσεις. Το ύφος των κυκλοφοριών τους έχει αυτό που θέλω να φαντάζομαι ότι προκύπτει όταν δυο μουσικοί στήνουν κάτι ξεχωριστό από τις συνήθεις ή τις πιο γνωστές ασχολίες τους, για να εκφραστούν πάνω σε κάτι άλλο, ή να το κάνουν κάπως αλλιώς, ή για να το προσφέρουν σε κάποιους άλλους. Μια πιο απερίσπαστη σχέση ίσως; Ο ήχος των Hometaping δεν προσδιορίζεται εύκολα, αλλά απ'την πρώτη επαφή νιώθεις την πλήρη ελευθερία να αφοσιωθείς στη χαρακτηριστική τους  diy οικειότητα, σε στοιχεία που φανερώνουν δουλειά και ψάξιμο. Το Red Coffee είναι απλά άλλος ένας δίσκος τους που αν τον αγαπήσεις θα είναι γιατί τον άκουσες πολύ, μόνος σου, μάλλον σπίτι σου,και γιατί όπως κι αν τον είχες φανταστεί ή σ'τον είχαν περιγράψει, βρήκες ένα σωρό γνωστά και άγνωστα πράγματα που σου αποκαλύφθηκαν με τρόπο που σε έκαναν να χαμογελάσεις . Ακόμα και από έκπληξη ή αμηχανία.

Ο ήχος των κυκλοφοριών των Hometaping, που είναι λίγες σε σχέση με το υλικό που έχουν γράψει στα περισσότερα από 10 χρόνια ύπαρξης τους, δεν είναι ο ίδιος. Στα Homemade Ep, The B-Sides και Hometaping Are Killing Music, η βάση είναι καθαρά ηλεκτρονική, με αρκετό πειραματισμό, δυσνόητες δομές τραγουδιών, χωρίς εξάρσεις στην ένταση, ενώ για χιτάκια ή κάτι που να μοιάζει, ούτε λόγος. Κι όμως είναι μαζεμένα πολλά χαρακτηριστικά από την pop κυρίως των 80's αλλά και των 90's, η τελευταία ως προς τον τρόπο που απλώθηκε με ευκολία σε διαφορετικές μουσικές και χρονικές ιδιομορφίες. Στο B-Sides συμβαίνουν διάφορα, αλλά μου μένει εκείνη η πρόκληση του 15λεπτου She Doesn't Sing Anymore που παραμόνευε στο κλείσιμο και χρησίμευε στο να μετατοπίζεται συνεχώς μπρος και πίσω η τελεία εκείνου του δίσκου. Ο Νίκος Αίμα ευθύνεται για όλες αυτές τις απλές και σύνθετες ηλεκτρονικές δομές, ενώ ο Άρης Σιαφάς για τις επίσης όχι συνηθισμένες ερμηνείες του στα κομμάτια.

Το Red Coffee δεν είναι εξαίρεση σε όλα αυτά, κι ας είναι... γεμάτος εξαιρέσεις. Το εναρκτήριο ομώνυμο instrumental σε εισάγει σε ένα άλμπουμ βαθιά ατμοσφαιρικό, ρομαντικό και περίεργο, μια σύνθεση αντιθέσεων. Αυτό που τραβάει αμέσως την προσοχή είναι η baroque αισθητική που παίρνουν τα κομμάτια από ρυθμούς προπολεμικών δεκαετιών, από τον ήχο ακορντεόν και την αντίστοιχη χαμηλόφωνη απόλυτα θεατρική ερμηνεία του Σιαφά. Εικόνες από βωβό κινηματογράφο που μπλέκονται διεστραμμένα με αναλογικούς ηλεκτρονικούς ήχους, και παραμορφώσεις. Αφήστε τα να γίνουν εθιστικά, όπως το Dreams and Free Will. Στα πειράματα περιμένεις να δεις το αποτέλεσμα για να κρίνεις, αλλά τα κομμάτια του Red Coffee μοιάζουν περισσότερο με σύντομα παιχνίδια, που σου επιβάλλονται να τα πάρεις στα σοβαρά. Εννοώντας ότι φτιάχνεται αυτή η καπνισμένη ρετρό-ηλεκτρονική ατμόσφαιρα, αλλά κι αυτή εμφανίζεται και χάνεται μέσα από pio«ξεκάθαρα» κομμάτια όπως το Lotus Blossoms, ή το σκοτεινό ambient ορχηστρικό Alone In the Sweet Dark. Ο θλιμμένος σαρκασμός των Magnetic Fields, η απάθεια των Postal Service, ο πληγωμένος εγωισμός του Gavin Friday ( θυμάστε το Dolls; ), κινηματογραφικά τοπία στον ήχο και θεατρικοί λυγμοί στα φωνητικά. Στο Let's Dive είναι σαν να χορεύουν όλα τα προηγούμενα με το μελαγχολικό σκοπό ενός ακορντεόν για να χαθούν όλα στην προβλέψιμη lo-fi synth pop του Fields and Frames .

Υπάρχουν πολλές κρυμμένες γωνιές που βολεύονται από το ελάχιστο φως του Red Coffee, και είναι περίεργα βαλμένες στη ροή του. Μια μπερδεμένη συλλογή ήδη μπερδεμένων κομματιών που νιώθεις ειδικά στα πρώτα ακούσματα να ξεπετάγονται παράταιρα, πιστά όμως σε μια περίεργη ατμόσφαιρα δύσκολα αναγνωρίσιμων συναισθημάτων.  Το Swimming with Mum θα μπορούσε να είναι κολλητική μουσική arcade παιχνιδιού, και λίγα λεπτά μετά μπορεί να χορεύεις τον αυστηρό τύπου Gary Numan ρυθμό του The Hills, ή να χαθείς στο απειλητικό τελευταίο instrumental του δίσκου το the Room. Πώς βγαίνεις από τέτοια διαδρομή;

To Red Coffee εξελίσσεται γρήγορα και αναπάντεχα, σε δοκιμάζει. Αρκετές φορές το παρατάς, χωρίς να ξέρεις ακριβώς γιατί. Πότε ήταν απλή η μουσική των Hometaping; Πότε ο ρομαντισμός ήταν εύκολη υπόθεση; Ή πάλι, πότε δεν είχε μια δόση τρέλας;  Ίσως να θέλει να του δώσεις εσύ την προσοχή που δεν ζητάει, να κολλήσεις εσύ τα συναισθήματα που δυσνόητα περιγράφει. Για να τα καταλάβεις πραγματικά.

Rating: 8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος