No More Sweet Music" είναι ο τίτλος του τελευταίου studio album των Hooverphonic. 'Ενα close-up, περασμένο από ένα "she's got the blues" φίλτρο, πορτραίτο της Geike Arnaert αποτελεί το εξώφυλλο του digipack. Στο εσωτερικό του έχει 2 δισκάκια. 11 τραγούδια περιέχει το ένα δισκάκι, καθένα από τα οποία μοιράζεται τίτλο, στίχους και κάποιες στοιχειώδεις μελωδικές γραμμές με το αριθμητικό αντίστοιχο από τα 11 τραγούδια στο άλλο δισκάκι. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μια μορφή παραλλαγών και αυτή η περίπτωση... In a way... "Τhe sophisticated pop" way...

Οι Hooverphonic επανέρχονται στις μπλε, εικαστικές τους διαθέσεις (μετά το παραστράτημα της κατακόκκινης "Jackie Cane"). Tι "χρώμα" όμως δίνουν στη μουσική τους αυτή τη φορά? Ο Alex - the Great - Callier, ως mastermind, βρίσκεται σε πλήρη έμπνευση τόσο στη σύνθεση αλλά κυρίως όσον αφορά ενορχηστρώσεις και παραγωγή, φροντίζοντας να δώσει σε κάθε κομμάτι προσωπικότητα, μέσω ιδιαίτερων εισαγωγών από διάφορα φυσικά όργανα (τα κύμβαλα στο εναρκτήριο "You Love Me To Death" ή το κινέζικο βιολί στο πλήρες ευφορίας "We All Float" π.χ.), και βάθος με τα κουαρτέτα εγχόρδων και πνευστών και την απολύτως πραγματική, 35μελή Galaxy Orchestra. Και ομολογουμένως το αποτέλεσμα του συνδυασμού όλων αυτών με τα μπάσο του ίδιου, τις κιθάρες του R.Geerts, τα απαραίτητα ηλεκτρονικά στοιχεία και τη φωνή της Geike είναι μεγαλοπρεπές και γοητευτικό. Και αρκετά "μπλε" σε περιπτώσεις. Το "Music Box" θυμάται πάλι το trip-hop και θα μπορούσε να είναι highlight του εξαιρετικού "Roseland NYC live" των Portishead (blue-black) μαζί με το ονειρικό "No More Sweet Music" που χτίζεται πάνω σε ένα θέμα από το "Lujon" του Ηenry Mancini (sky blue), ενώ δεν λείπουν οι αμιγώς pop στιγμές (electric blue). Tα πιο ραδιοφωνικά "Dirty Lenses", με τα ιδιαίτερα αρπίσματα και το ρυθμικό πίανο, και "Wake Up" με έξοχα πραγματικά έγχορδα και programming και εξίσου υπέροχα φωνητικα ξεχωρίζουν δημιουργώντας μια ευχάριστη, danceable μελαγχολία και αντιπροσωπεύουν επακριβώς τους Hooverphonic του σήμερα. Ανάμεσα τους παρεμβάλλεται το δίλεπτο "Heartbeat"... Like a spotlight suddenly drops on a darkened corner and what's left of Jackie sings in a "Bang Bang"- way "We tried to feel a heartbeat but we failed..." Απίστευτα θεατρική στιγμή και εξαιρετική ερμηνεία. Η Geike, αν και κάποιος ίσως πιστέψει πως έχει χάσει μέρος της δυναμικής και των "Maaaaad About Youu" ξεσπασμάτων της, αναπόφευκτα ωριμάζει (στο "Blue Wonder Power Milk" ήταν μόλις 17 όταν και πρωτοτραγούδησε ), χειρίζεται άψογα τη φωνή της χαρίζοντας συγκροτημένο χαρακτήρα και συναίσθημα σε κάθε ξεχωριστή στιγμή και σιγά σιγά συμμετέχει όλο και περισσότερο στη δημιουργική διαδικασία, όπως στο σχεδόν καθαρτικό "Music Box" για παράδειγμα :"One music doll stops rotating, breaking / her song lingers on / translating". Μπορείτε να φανταστείτε ιδανικότερο "ByeBye for now!" και κλείσιμο για όλα τα παραπάνω από το κουκλίστικο, μελωδικό λαλαλα της δεσποινίδας Arnaert και τον κατακλυσμό των βιολιών να αγγίζει τα όρια της χαρμολύπης ("Ginger")?

Περιείχε μια εγγενή δυσκολία η παρουσίαση της συγκεκριμένης δουλειάς. μιας και δεν ανήκει στις περιπτώσεις cd + Remix cd... Είναι μάλλον siamese cd! Kαι νιώθω λίγο άσχημα που πρωταγωνίστησε το 1ο cd "More Sweet Music", μα παρόμοια επιλογή έγινε και προς "ιδίαν χρήσην". Τα έγχορδα με σκλάβωσαν και άφησα στο 2ο "No More Sweet Music" τον πιο χαλαρωτικό και ανέμελο ρόλο του background μα σε καμία περίπτωση υποτιμώντας το. Η δουλειά που έχει γίνει και εδώ από το συγκρότημα είναι εξίσου καλή, σε ενα διαφορετικό, πιο ηλεκτρονικό, πειραματικό αλλά και pop ύφος. Τα παιχνίδια με τις λούπες είναι πολλά και προσφέρουν μια περισσότερο drum 'n bass αίσθηση σε κάποια tracks ("We All Float", "Music Box"), λειτουργούν αφαιρετικά στον jazz χαρακτήρα του "You Hurt Me (But I've Got So Much More To Give)" ή τον μετατρέπουν σε chill-out πειραματισμό ("Tomorrow") ενώ το ανατολιτικο treatment του "You Love Me To Death" θυμίζει αρκετά Conjure One. Πολύ όμορφες και οι electropop μεταμορφώσεις των υπολοίπων, με αποκορύφωμα το robot-ballade a la Daft Punk "Heartbeat". Επίσης οι κιθάρες έχουν πολύ πιο έντονη παρουσία και κάνουν κάποιες από τις εκτελέσεις προτιμότερες. Η ενορχήστρωση του "My child" φαίνεται αρκετά πιο ταιριαστή με το πονεμένο και αυτοβιογραφικό θέμα μιας ατυχούς εγκυμοσύνης, τα γαλλικά του "Ginger" δίνουν εναν αέρα Gainsbourg, ακόμα και εκείνο το λιτό, μοναχικό πιάνο έχει τη χάρη του καμιά φορά. Simple things...

Ένα πράγμα που τσαντίζομαι πολύ να βλέπω, είναι ο χαρακτηρισμός "adult" σε μουσικά είδη. Δεν τον καταλαβαίνω αυτόν το διαχωρισμό. Κοίτα όμως που ταιράζει καμία φορά... Το "No More Sweet Music" είναι μια αρκετά καλή, συμπαγής και ενήλικη κυκλοφορία για τους Ηοοverphonic. Φεύγοντας από το story-telling/concept album κλίμα του "Jackie Cane", κρατώντας ωστόσο τις pop δομές και πλούσιες ενορχηστρώσεις που ανέπτυξαν στις προηγούμενες δουλειές τους ("Τhe Magnificent Tree"), με lookbacks στις ηλεκτρονικές trippy απαρχές και φόρο τιμής σε αγαπημένους μεγάλους συνθέτες. Επιπλέον, ο Callier πάει την ιδέα της τρίτης (πέρα από τη studio και τη live) εκδοχής και εκτέλεσης που θέλησε να παρουσιάσει στο (kind of)best of "Sit Down And Listen" λίγο παραπέρα, με αυτή τη διπλή έκδοση. Και μακάρι στο επερχόμενο live τους να συνοδεύονται από όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορχήστρα.