Ηooverphonic - The President Of The LSD Golf Club

 
01. Stranger/ 02. 50 Watt/ 03. Expedition Impossible/
04. Circles/ 05. Gentle Storm/ 06. The Eclipse Song/ 07. Billie/ 08. Black
Marble Tiles/ 09. Strictly Out Of Phase/ 10. Bohemian Laughter

Pias / EMI  -  December 2007 

Έτος 2008 και εγώ βλέπω ενα πολυ ωραίο γραφιστικά εξώφυλλο,των
Ηooverphonic.
Αστροναύτες σ’ενα mix
από rollercoaster,
ασπρόμαυρο όμως και κάπως βρώμικο. Χμμμ...σκέφτομαι...μαλλον ταξιδιάρικο θα
είναι. Παρακάτω το μάτι μου πέφτει στον τίτλο του album “The President Of
The
LSD
Golf
Club” και απορώ! Επειδή
λειτουργώ και κάπως ετεροχρονισμένα γενικά, μετα απο 2’ αρχίζω να γελάω
ασταμάτητα γιατί μου φάινεται τόσο ευφάνταστος τίτλος! Και σκέφτομαι παππούδες ντυμένους
στη τρίχα, με τα καρώ πουλοβεράκια τους, χαμογελαστούς απο το  trip του LSD να κεντράρουν σε πλάνο με slow motion και τελικά ο προορισμός του
μπαλακίου... να ‘ναι στο καμπαναριό!
Οι Hooverphonic μέσα σ’ αυτο το
σκηνοθετικό μου παραλήρημα βρίσκονται σε ένα γυάλινο κουτί, στη μέση του
ηλιόλουστου καταπράσινου golf field και φτιάχνουν το soundtrack αυτού του
τριπαρισμένου τουρνουά.

“Strangers”
για έναρξη, δένει πολύ με το ηλιόλουστο golf field, γλυκιά και γνώριμη η φωνή της Geike
Arnaert, ήχος με βασικό
πάτημα στη trip
hop, πιανάκι,
κιθάρες ολα extended
και φωνή που δεν αποκόβεται, αλλα ενσωματώνεται πλήρως...όχι κακό
σκέφτομαι...Ακολουθεί το “50 watt”
που προσωπικά ξεχωρίζω για την ώρα, για τα πιο αισθησιακά φωνητικά που
ουσιαστικά απαγγέλουν. Αρκετά funky, με πάει πίσω σε πολυ γνώριμους pop/ indie ήχους. Δεν εντυπωσιάζομαι ακόμα
όμως. “Expedition Impossible”, δυναμική κιθάρα, κάτι απο Doors, ψυχεδελικά keyboards, κιθάρες… εδώ μου
έρχεται στο μυαλό το rollercoaster του εξώφυλλού τους και αισθάνομαι πως
ο συνήθης ύποπτος δημιουργός Allex
Callier έπιασε απο τον λαιμό
την κακομοίρα την Geike και της είπε «εμεις
θα παίζουμε βρώμικα, εσύ πρέπει να τραγουδήσεις όσο πιο γλυκά μπορείς μήπως και
το σώσουμε λίγο». Συνεχίζοντας να το ακούω δεν βρίσκω λόγο να αναφέρω τα
επόμενα κομμάτια, τα βλέπετε και πιο πάνω στο tracklist εξάλλου.Περνάω μέσα
απο ήχους trip
hop, shoegaze, funk, λίγο electronica, ψυχεδέλεια 60’s…όλα αυτά..αναπαραγωγή
προηγούμενων χιλιοειπωμένων. Σούμα δηλαδή. Σκέφτομαι πως γίνεται να είναι τόσο chill out στο σύνολο και να έχω
πονοκέφαλο?
Το “Gentle
Storm”
ίσως να ήταν πράγματι το μόνο που άξιζε για single όπως επίσης credits δίνω στο “Bohemian
Laughter”, closing track του album, λόγω του οτι είναι πιο
σκοτεινό, προκλητικό και δηλώνω την αμέριστη μου συμπαράσταση στην Geike που νιώθω ανάμεσα στους στίχους του να
λεει «Μπορει να μου βγάλατε το λάδι μόνο και μόνο για την προβολή των μουσικών
σας επιρροών και δεξιοτήτων, μπορεί και να πάρω πόδι στον  επόμενο δισκο, αλλα αυτο το τραγούδι το
χάρηκα πολυ!!! »

Γενική εικόνα : Γυάλινο σπίτι..μέσα στο golf field με τους χαρούμενους παππούδες
και τον πρόεδρο τους (μαλλον είναι και οι μόνοι πραγματικά ευτυχισμένοι της
υπόθεσης) οι Hooverphonic κλεισμένοι σερί
μερόνυχτα, να τζαμάρουν με τις κιθάρες τους και το μπασο τους, απειλούμενη η Geike
Arnaert να τραγουδάει καθε
φορά που ο Callier και ο Raymond
Geerts τελειώνουν κάποια
σύνθεση, μα είτε μαγειρεύει είτε κρατάει το σεσουάρ της και φυσικά να μην είναι
ευχαριστημένοι γι’ αυτό μπαίνουν σχεδόν πάντα απο πίσω της με backing vocals. (Αυτό μου άρεσε..δεν μπορώ  να πώ).

Τελικά μπορεί να είναι στη σφαίρα της φαντασίας μου όλη αυτή
η ποπ ίντριγκα, αλλα δυστυχώς δεν μου φαίνεται δεμένο. Εκείνοι ευθύνονται για
το σενάριό μου. Κρατάω λοιπόν αυτην την υπέροχη είκόνα στο γήπεδο του golf και το “The
President Of
The
LSD
Golf
Club”
ως μουσικό χαλί για τις δουλειές του σπιτιού που παραμέρισα.