The Horrors - Primary Colours

4 May 2009 - XL Recordings

Σ' αρέσει να με τσιγκλίζεις. Μου δίνεις έναν φάκελο, μου λες "άκουσε αυτό και
πες μου". Περνάνε μερικές μέρες και δεν το έχω ακούσει με τούτα και με τ'άλλα.
Με παίρνεις, με ρωτάς "το άκουσες", σου απαντώ "δεν πρόλαβα". Χαμογελάς και λες
"λοιπόν, επειδή μου είπες πως το "Βρετανικό" έχει μείνει στα αυτιά σου ακόμα
στις "παλιές καλές britpop εποχές" και ακόμα πιο πριν στο Manchester - ναι, οι Portishead δεν πιάνονται - βάλτο να το ακούσεις, μιας που όποτε ακούς Cramps τους ακούς σπίτι και τους χορεύεις μόνη σου. Θα σου αρέσει, το ξέρω πως θα
σου αρέσει" και χαμογελάς πάλι. Κι έτσι ακούω το Strange House. Όταν συναντηθήκαμε δεν πρόλαβα τίποτα να σου πω, μιας που ξεχάστηκα, με
τούτα και με τ'άλλα, (είπα μόνο "κοίτα τί ωραία πάει αν βάλεις τον Moulder με τον Sclavunos μαζί!"), ήξερες πώς
και για-τί θα μου άρεσε. Λίγο πριν φύγω με πιάνεις απ'τον αγκώνα και μου λες
"πάρε τώρα αυτό". Εξακολουθείς να μου δίνεις κόπιες μόνο με τίτλο και
περιεχόμενα. Ξέρεις πως δεν είμαι info-freak κι έτσι θα αργήσω να ρίξω μια ματιά στο Google. Ξέρεις επίσης πως όλα αυτά που τρέχουν μουσικά τα παρακολουθώ εδώ και
χρόνια με διαφορά φάσης, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τα διάφορα "new-it"s και οτιδήποτε
θεωρείται "hype" - ξέρεις πως είναι μια λέξη που βρίσκω επιεικώς
αστεία, ξέρεις πως έχω από αδιαφορία έως αποστροφή για τη μόδα και πως τις
μισές από αυτές τις μπάντες που θεωρούνται "κατιτίς" τις βαριέμαι και πως τις
άλλες μισές δεν τις έχω καν ακούσει ακόμα. Ξέρεις πως εγώ έχω κολλήσει στους A Place To Bury Strangers και τους Arcade Fire. Οπότε συνεχίζουμε να παίζουμε το παιχνίδι με τις λευκές κόπιες. Ήξερες
πως αν δω καχεκτικά αγόρια με κουρέματα "της μοδός" θα έκανα τα ίδια σαρκαστικά
σχόλια που κάνω και για τα καρμπόν μούσια και τα "μεστωμένα" σώματα των stoners, τις "στολές" των ebmάδων και δεν θα είχα κάτσει να ασχοληθώ. Ξέρεις πως τη Μουσική μου
χρειάζεται να την συναντώ χωρίς κερασάκια, καθαρή.
Και έτσι βάζω το δεύτερο άλμπουμ των The Horrors, το Primary Colours.

Και κάθομαι και τo ακούω. Ξανά και ξανά.
Πόσο καιρό έχω να το κάνω αυτό; Κάτι ήξερες πάλι. Ήξερες πως θα ακούσω μέσα σε
όλο αυτό Echo & The Bunnymen και The Jesus and Mary Chain, ακόμα και κάτι από
αυτό το Krautrock πρά(γ)μα που λες πως μου πηγαίνει και εγώ γελάω
και σε ξαναβάζω να μου λες "τί είπαμε πως πάει να πει αυτό;". Μα πάνω απ'όλα,
και κυρίως, ήξερες πως θα ακούσω αυτή την "παλιατζούρα" που σου είχα πει πως
μου άρεσε και στο πρώτο (τώρα θυμήθηκα, στο είχα πει και αυτό!), ξέρεις πως
παραμένω μια αμετανόητη ντεμοντέ γκόμενα και ξέρεις πως έχω βαρεθεί οικτρά
όλους αυτούς τους "επίσημους καλογυαλισμένους άνευρους και εντελώς αδιάφορους"
ήχους που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια δεξιά-αριστερά. Ξέρεις πως θέλω πλέον να
ακούω μουσικές που είναι σα να φτιάχνονται στο γκαράζ απέναντι απ'το σπίτι μου.
Ξέρεις πως θέλω να ακούω πλέον Φωνές και Μουσικούς που κάτι τους συμβαίνει,
κάτι τρέχει πραγματικά με αυτούς, όχι γύρω από αυτούς. Θέλω να σου πω μερικά
μήπως και την επόμενη φορά ξεχαστούμε, για άλλη μια φορά, ξέρεις, με τούτα και
με τα άλλα. Στους The Horrors που επέλεξες να με συστήσεις δεν θέλω να βλέπω ένα ακόμη revival. Το ξέρεις και αυτό : πόσο βαριέμαι/σιχαίνομαι
αυτή την αισθητική του "revival". Μα δεν το ακούω
αυτό σε αυτούς, πώς να στο πω. Αν και ακούω πράγματι κάτι τόσο πίσω, εκεί που
το '80 πήγαινε να δώσει τη χειραψία με το '90, εκεί που όλα ακόμα φαίνονταν
πιθανά, ανοικτά και ξεκάθαρα μέσα στην αναμπουμπούλα. Τότε που ακόμα υπήρχαν
περισσότερες κουζίνες με αυτούς τους παλιούς νεροχύτες και όχι όλα αυτά τα
καινούρια φασόν διαμερίσματα. Τότε που το politically correct δεν είχε διαφθείρει
τόσο τη Μουσική. Τότε που εμένα τουλάχιστον έτσι
μου φαινόταν πως είχε το πράγμα. Τότε που χορεύαμε ακόμα (και) μέσα σε υπόγεια,
γαμώ το κέρατό μου. Τότε που οι κιθάρες μπορούσαν να μου αρέσουν και να μη τις
βαριέμαι και αυτές και την παρέα τους. Τότε που απλώς δε χρειάζονταν
πολλά-πολλά για να φτιάξουμε μία κασσέτα ο ένας στον άλλον. (Τότε που ακόμα
μπορούσαμε να γράφουμε κασσέτες και mixtapes δηλαδή...) Κι αν όλα
αυτά ακούγονται κομματάκι νοσταλγικά, το ξέρεις, είναι που κι ο ήχος τους με
(ξανα)πηγαίνει πίσω. Ναι, μπορεί αυτή τη φορά να μη συγγενεύει τόσο με τους Cramps και τους Birthday Party όπως είχες πει κι εσύ, μα τέλος πάντων είναι πολύ πιθανό να βάλω μια μέρα
να παίζει το Psychocandy και το Primary Colours, το ένα μετά το άλλο. Και να κάνω πάλι "το πάρτυ"
μες στο διαμέρισμα. Urban music for basements and apartments. Με εννοείς. Μετά την brit-pop η beat-pop; Χα... δεν σου είπα, έκανα λίγο Googling τελικά. Για λίγο,
εννοείται. Είδα πως ο Geoff Barrow των Portishead έβαλε το χεράκι του. Είδα πως ο δίσκος
ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Bath. Σκέφτηκα το καλοκαίρι του 2008, σκέφτηκα πως πολλά ωραία πρά(γ)ματα
συνετελέσθησαν σε αυτό που δεν στάθηκαν αντίστοιχα των εντυπώσεών τους. Δεν
ξέρω αν θα γίνει έτσι και με αυτούς. Εξάλλου, είμαι γραφικά δύσπιστη. Μπορούν
να βγάλουν και τρίτο καλό άλμπουμ στη σειρά; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν έχει καν
σημασία. Για εμένα τουλάχιστον δεν έχει. Εγώ ευχαριστήθηκα. Και ικανοποιήθηκα.
Πάντοτε μετά την πρώτη ήθελα και δεύτερη φορά.

Υγ1. Όποιος έχει "θέμα" στη Μουσική με το να του θυμίζει κάτι κάτι άλλο,
μάλλον είναι προτιμότερο να τον προσπεράσει τον δίσκο, δε νομίζεις; Τώρα αν το
θέμα είναι κατά πόσο αυτό που ακούω είναι Εδώ και Τώρα Μουσική, εγώ λέω πως θα
τον Ευχαριστηθεί. Τις επίσημες κριτικές τις αφήνω σε εσένα. Σου πάνε εξάλλου.
Εγώ, στο έχω πει, όταν πρωτο-ακούω κάτι, έχω μείνει στην εποχή που ανταλλάσαμε
κασσέτες στο Γυμνάσιο : Το θέμα είναι τί θα γίνει με το που θα ακούσω κάτι. Τα
υπόλοιπα δε με ενδιαφέρουν. Το αν επανεφευρίσκουν τον ήχο τους, τον τρόπο τους,
τον εαυτό τους - αυτό είναι δικό τους θέμα. Εδώ προσδοκίες έπαψα να έχω από
τους Depeche Mode, εδώ θα κολλήσω; (Εντάξει, είμαι ακόμα περίεργη για το επόμενο A Place To Bury Strangers, μα το ξεχνάω.)

Υγ2. Βαθμολογία; Αφού
ξέρεις πως δεν. Who can say.

The Horrors @ myspace 

 
The Horrors - who can say video

 {youtube}yNjcSgU0Nrg{/youtube}