Από που ξεφύτρωσε τώρα αυτό;
Κι αν η λογική απάντηση είναι «από την Βρετανία!» να ξαναρωτήσω. Πώς στο καλό βγήκε αυτό το συγκρότημα, με αυτόν τόν ήχο, το συγκεκριμένο image και βρέθηκε και στο εξώφυλλο του NME πριν καν κυκλοφορήσει δίσκο; Τι δουλειά έχουν οι Horrors στον κόσμο της ανεξάρτητης ποπ σκηνής των Kaiser Chiefs και των Klaxons; Τι σχέση μπορεί να έχουν με τα καλογυαλισμένα hype-songies που ανεβοκατεβαίνουν τα charts της Γηραιάς Αλβιόνας; Σε ποιό έτος βρισκόμαστε και γιατί μου αρέσουν τόσο ρε γαμώτο;
Μια ντουζίνα ερωτήσεις που κυλάνε αβίαστα ύστερα από 2 λεπτά μόλις ακρόασης... Μπορώ να απαντήσω σε όλες μονολεκτικά και να μη κουραζόμαστε (εγώ να γράφω, εσείς να διαβάζετε) αλλά μετά ποιος ξέρει τι θα άκουγα από τους υπόλοιπους συντάκτες που τους ζητάω minimum 450 λέξεις για κάθε review... Πάμε λοιπόν:

Λίγο το όνομα, περισσότερο οι φωτογραφίες, ακόμα πιο πολύ τα gossips και διάφορες κακεντρέχειες γύρω από το όνομά τους, ε, δεν θες και πολύ για να ενδιαφερθείς. Ετσι λοιπόν, προς το τέλος της περασμένης χρονιάς έπεσε στα χέρια μου το τρίτο τους single “count in fives”. Την ώρα που το άκουγα έτυχε να κάνω chat (όλοι κάνετε, ok?) και χωρίς να το καταλάβω ακολούθησε το εξής on-line παραλήρημα:

“To καλύτερο single της χρονιάς με διαφορά! Είναι ζαλιστικό, μου θυμίζει όλη την «ανεξαρτίλα» των 80s μαζί, μια δόση psyche-60s αιθητική, έχει σκοτάδι, αλλά περίεργο... δεν ταιριάζει με την εποχή...ε κτός κι αν είναι έτσι η εποχή που έρχεται, μακάρι... Το ακούω για 3^η φορά σερί... χμμμ...Birthday Party, The Cramps, Fleshtones, New York Dolls, The Damned  και δεν ξέρω τι άλλο...πρωτόγονος ήχος. Μου αρέσει που μοιάζει σα να σκίζεται το λαρύγγι του όταν τραγουδάει! Και αυτό το cyclin’ organ…”
Φαντάζομαι είναι φανερό ότι είχα εκστασιαστεί και δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει πολύ συχνά πλέον. Δεν ξέρω αν έφταιγε ότι το songie ήταν τόσο καλό ή απλά τόσο καλύτερο και διαφορετικό από αυτά που άκουγα εκείνες τις μέρες, αλλά έξι μήνες μετά , το “count in fives” ακούγεται εξίσου φρέσκο και προσωπικό αγαπημένο μου soundtrack για το επόμενο air-guitar, air-drums, air-organ, air-βούρτσα στον καθρέφτη festival… καταλαβαίνετε...
Μετά από ένα τέτοιο τραγούδι-δυναμίτη, που στιχουργικά αναφέρεται στην παιδική εμμονή του Farris να χωρίζει τα πάντα σε group των πέντε(?!), έμενε να δουμε τι θα μας έφερνε και το πρώτο τους album.
To «Παράξενο Σπίτι» των Horrors λοιπόν, το οποίο θα φαινόταν ακόμα πιο παράξενο αν δεν είχαν προηγηθεί τα 4 singles που ουσιαστικά μετρίασαν λίγο την έκπληξη της πρώτης επαφής, καταλαμβάνοντας το 1/3 ολόκληρου του δίσκου.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που έβαζα τους Horrors στο cd player μου ερχόντουσαν ξανά και ξανά οι ερωτήσεις της εισαγωγής. Οσο όμως τους αφήνεις να ακούγονται στα ηχεία σου, η απορία δίνει τη θέση της σε έναν σχεδόν εφηβικό εθισμό και μια τρομακτική ενέργεια που κοντεύαμε να ξεχάσουμε.

Πέντε πιτσιρικάδες που κάνουν σαφέστατο από την πρώτη κιόλας νότα της διασκευής τους στο Jack the Ripper του Screaming Lord Sutch ότι το αίμα κυλάει καυτό στις φλέβες τους, κατασκευάζοντας στην διαδρομή σκοτεινά garage-punk anthems ( Draw Japan, Death At the Chapel), ξεσηκώνοντας τις κιθαριστικές επινοήσεις των Birthday Party (  Little Victories), φλερτάροντας με το post punk των Fall ( Sheena is a Parasite, Excellent Choice) ή των Stranglers (She is the new thing) και θυμίζοντας επικίνδυνα τα early goth bands του Batcave (Gloves, A Train Roars, Thunderclaps). Πάντα με το organ του Spider Webb και την αγωνιώδη φωνή του Farris Rotter σε ηγετικό ρόλο, δείχνουν έτοιμοι να διαλύσουν ανά πάσα στιγμή τους ενισχυτές τους και μαζί με αυτούς όλα τα χλευαστικά σχόλια του φλεγματικού αγγλικού τύπου. Τα οποία δεν είναι και λίγα...
Ανοίγω καινούριο κεφάλαιο τώρα... Αν ήξερα ότι θα έγραφα για τους Horrors, θα είχα φροντίσει να μαζέψω όλα αυτά τα “ωραία” που έχουν γραφτεί ανά καιρούς και θα περνάγαμε πολύ καλά διαβάζοντάς τα. Δε λέω, το image τους (Emo kids που συναντούν τους Alien Sex Fiend) προκαλεί εξυπναδίστικα σχόλια, αλλά όσο χτυπάνε με αυτό τον τρόπο τις χορδές στις κιθάρες τους, λίγο με απασχολεί τι κάνουν με τα gel στις τρίχες των κεφαλιών τους. Αφήστε που η γκαρνταρόμπα τους μου φαίνεται πολύ λιγότερη βαρετή από αυτή των Keane…

Δεν ξέρω αν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από τους Horrors στο μέλλον, δεν είμαι σίγουρος αν μπορούν να εξελιχθούν και συνθετικά ή αν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο θα βρεθούν σε αδιέξοδο και θα πάψουν να είναι συναρπαστικοί. Κάτι τέτοιο μοιάζει αρκετά πιθανό, αλλά ευελπιστώ ότι μπορεί και να μας ξανα-εκπλήξουν. Φτάνοντας όμως στη κρίσιμη ερώτηση (να το αγοράσουμε ρε φίλε τελικα?) έχω να σας πω το εξής:
Aν είστε από αυτούς που περιμένουν με ανυπομονησία το καινούριο album των Coldplay προσπεράστε.  Αν όμως νιώθετε μπουχτισμένοι από όλα αυτά τα μέτρια κατασκευάσματα που μας υπενθυμίζουν πόσο βαρετή και μονότονη είναι η ζωή μας, επενδύστε άφοβα σε ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της χρονιάς. Κάπου διάβασα και τον χαρακτηρισμό "ghost-train pop". Πολύ ταιριαστό... Μόνο που το τραίνο των Horrors μοιάζει να είναι και οργισμένο!

Rating: 8 / 10
Κώστας Μπρέλλας