Έχοντας στην πλάτη του εμπειρία πολλών ετών στο χώρο, είτε με την Ονειροπαγίδα και τα projects των Onefingermusic, είτε εκτελώντας χρέη ηχολήπτη σε πάμπολλα συγκροτήματα όπως για παράδειγμα στους Raining Pleasure, ο Χρήστος Λαϊνάς παρουσιάζει εδώ την πρώτη του προσωπική κυκλοφορία.

Ο δίσκος σε γενικές γραμμές είναι περισσότερο ηλεκτρονικός παρά κιθαριστικός, σε σχέση με το τί θα περίμενε κανείς, πάντα όμως με indie pop αισθητική. Εγώ το βρίσκω λογικό μιας και μιλάμε για προσωπικό εγχείρημα, στο οποίο συνήθως οι καλλιτέχνες λειτουργούν πιο ελευθέρα ή και πειραματικά. Μην ξεχνάμε ότι ο Χρήστος Λαϊνάς ως ηχολήπτης κατέχει μεγάλη εξοικείωση με την τεχνολογία και τη χρήση computer, κάτι που βέβαια δεν τον εμποδίζει να εκφράσει τις ποικίλες και ρετρό, πολλές φορές, αναφορές του. Ο ίδιος μάλιστα τονίζει συχνά σε συνεντεύξεις του τη μεγάλη γκάμα των επιρροών του από τη soul και την ηλεκτρονική σκηνή της Γαλλίας, μέχρι το hip hop και τον John Frusciante ή τoν Phil Spector.

Το εναρκτήριο "Η Θλίψη Το Βράδυ", ένα electronica διαμαντάκι, υποδεικνύει το καλλιτεχνικό mood στο οποίο βρίσκεται ο Χρήστος Λαϊνάς. Σεμνό και εσωστρεφές όπως δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά που γενικά διακρίνουν τον καλλιτέχνη σε όλη του την πορεία έως τώρα. Οι στίχοι του περιστρέφονται γύρω από την καθημερινότητά μας με άξονα φυσικά την αγάπη. "Μόνο ένα σου χάδι, θα σβήσει τα λάθη, την θλίψη το βράδυ, Μόνο ένα σου χάδι...".

Το ρυθμικό και ανεβαστικό "Η Αγάπη Θα Λάμψει" ξεχωρίζει αμέσως καθώς το διατρέχει μια πιο χορευτική διάθεση, εξ' ου και επιλέχτηκε ως το πρώτο single. Ένα γεμάτο μελωδίες κομμάτι που περιλαμβάνει όλα εκείνα τα στοιχεία των τελευταίων δεκαετιών ενός καλού ποπ τραγουδιού. Από τα κομμάτια που θα κάνουν τους πάντες να χορέψουν σε κάποιο πάρτυ, ακόμα και τους πιο δύσκολους. Στην περίπτωση των "Το Τραγούδι Του Δάσους", "Σύνορα" και "Ανεμώνες" έχουμε πιο χαλαρούς groovy ρυθμούς, soul διάθεση, vintage αισθητική, samples από παλιούς δίσκους και μπόλικη χρήση vocoder. Ενώ το "Ηλιαχτίδα" θα μπορούσε άνετα να αποτελεί κομμάτι των Ονειροπαγίδα, αλλά πειραγμένο εδώ, σαν κάποιος που ανέλαβε μια καινούργια μίξη, έδωσε νέο πρόσωπο κρατώντας όμως τον ίδιο χαρακτήρα.

Τέσσερα από τα δέκα τραγούδια του άλμπουμ είναι μεν ορχηστρικά, δεν υστερούν όμως σε τίποτα ενώ μάλιστα δίνουν άλλη πνοή στο σύνολο και επιπλέον είναι ωραία ταξινομημένα μέσα σε αυτό. Αιθέρια και ταξιδιάρικη "Η Περιπλάνηση", up-tempo το "77". "Στο Κάμπινγκ" ξαναζωντανεύουν οι αναμνήσεις και οι απόηχοι ενός ξέγνοιαστου καλοκαιριού, σαν μια παλιά νοσταλγική φωτογραφία Polaroid να παίρνει ζωή και να σε κάνει να ξαναζείς τη στιγμή μέσα σε μια easy listening αύρα. Το "Μέρος Δεύτερο" που κλείνει το δίσκο και στο οποίο συμμετέχει ο Coti K παίζοντας κοντραμπάσο, θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας καθώς κινείται σε αρκετά σάουντρακ ύφος.

Ο Χρήστος Λαϊνάς είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει και έχει ακούσει πολύ μουσική στη ζωή του. Έχει αφιερωθεί σε αυτό θα λέγαμε και αυτό φαίνεται στη δουλειά του. Μάλιστα ανήκει και στη μειοψηφία αυτών που κατάφεραν (βλέπε Λευκή Συμφωνία, Στέρεο Νόβα και μερικούς ακόμα) να σπάσουν το ταμπού του ελληνικού στίχου. Στο πρώτο του προσωπικό βήμα, συνθέτει ένα παζλ διαφορετικών συναισθημάτων, γεμάτο έξυπνη ποπ και ρυθμό, εσωστρέφεια και πειραματισμό. Μια ειλικρινής προσπάθεια που μπορεί να αποτελέσει το απόλυτο σάουντρακ της πόλης. Ιδανικό για νυχτερινές περιπλανήσεις σε μπαρ γεμάτα φιλικά πρόσωπα και μουσικές, λουσμένα με τα πολύχρωμα φώτα της νύχτας αλλά και για οδοιπορικά με πιο φευγάτη διάθεση.

Rating: 7 / 10
Νίκος Δρίβας