ALBUM AND LIVE IN LONDON REVIEW

Πέρασαν 4 χρόνια και περίπου 30 συναυλίες για να μου δοθεί η ευκαιρία να διαπιστώσω τι σημαίνει να είναι μια μπάντα ανερχόμενο όνομα στην Αγγλία.

...leave me in chains, strip me of shame, caress me with pain... (‘Mercy'-Exile)

Σας έχω ξαναπεί πως το αγγλικό κοινό είναι από τα πιο δύσκολα. Μετά τον Marc Almond, οι Hurts είναι το συγκρότημα που κατάφερε να κάνει το κοινό ενός ολόκληρου θεάτρου να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη και να επικοινωνεί τόσο πολύ με τον τραγουδιστή σα να μοιράζονται χρόνια τα ίδια μυστικά. Το αγγλικό κοινό δε χοροπηδάει στα live αν δεν έχει πιεί πολλές μπύρες, δεν τραγουδάει αυθόρμητα ούτε παρασύρεται εύκολα να χορέψει χωρίς αλκοόλ.

Οι Hurts πείθουν και μάλιστα πάρα πολύ. Ο κόσμος τους λατρεύει και οι ίδιοι αναγνωρίζοντάς το, είναι γενναιόδωροι στη σκηνή (ειδικά ο Theo) ενώ εκφράζουν ευγνωμοσύνη για την αναγνώριση σε όσα λένε ανάμεσα στα κομμάτια. Όλ'αυτά με έναν πολύ αγγλικό τρόπο ο οποίος έχει ταυτόχρονα αποστασιοποίηση, ζεστασιά και μετριοφροσύνη. Μόνο ο Brett Anderson μου έχει δημιουργήσει παρόμοια εντύπωση στη σκηνή.

...Fear keeps you grounded, fear of not been able to make music, of not been able to play shows... (απόσπασμα από συνέντευξη το 2013)

Ποζάρουν ως Kraftwerk με την αισθητική του Johnny Cash. Δίνουν την εντύπωση πως είναι Γερμανοί (ειδικά ο Adam), παίζουν με αναφορές στην pop της δεκαετίας του 1990 και με ακούσματα από Killing Joke, Tears for Fears, Cure, Depeche Mode, The Smiths μεταξύ άλλων. Ένα ντουέτο που κάνει θόρυβο σα να ήταν 10 άτομα με ορχήστρα, γνωρίστηκε ενώ οι φίλοι του έπαιζαν ξύλο και έχει μόνο κοινό μουσικό σημείο αναφοράς...τον Prince! Παίζουν ως μουσικοί με τη διπλάσια ηλικία και στέκονται με τρομερή επικοινωνιακή δύναμη στη σκηνή, παρασέρνοντας ένα κοινό που ούτε εκφράζεται εύκολα, ούτε πολύ. Όχι μόνο τις πρώτες σειρές, όχι μόνο η αρένα αλλά ολόκληρο το θέατρο άνοιξε μια αγκαλιά για τους Hurts.

Συγκροτήματα με ολόκληρη ιστορία, όπως οι U2,οι Pet Shop Boys, οι Depeche Mode, οι Archive, απέκτησαν φανατικούς θαυμαστές σε μια πορεία χρόνων και όχι με το που ξεκίνησαν. Στις συναυλίες τους στο απόγειο της καριέρας τους δημιουργούσαν μοναδική ατμόσφαιρα λόγω και της φαντασμαγορίας των shows τους και κανένα κοινό δεν τους χαρίστηκε μέχρι που όλοι πηγαίνουν στα live τους προδιατεθειμένοι ότι θα περάσουν καλά.

Οι Hurts είναι ένα συγκρότημα με δυο άλμπουμ, με κανένα μουσικό παρελθόν που ξεκίνησε από το Manchester, μια σημαντική για τη μουσική, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για να πείσει το πιο δύσκολο κοινό και τη μουσική σκηνή της Αγγλίας που η μισή βρίσκεται κολλημένη στην pop της δεκαετίας του 1980 και η άλλη μισή στη σύγχρονη house.

...we said goodbye in the pouring rain and I break down as you walk away... 

Οι δυο σειρές τεσσάρων οικοδομικών τετραγώνων έξω από το Art Deco ‘Troxy' , ήδη προϊδέαζαν για το τί θα συνέβαινε σε μια ακόμα sold out συναυλία τους. 2600 άτομα περιμέναμε 40' στο κρύο ώσπου να ανοίξουν οι πόρτες. Αυτό είναι τόσο περίεργο για τα δεδομένα αυτής της χώρας, όσο το να σας απευθύνει το λόγο μια γοργόνα. Οι ομιλούμενες γλώσσες αποδείκνυαν πως οι Hurts έχουν περάσει τα σύνορα του Manchester αλλά και της Αγγλίας. Απορίας άξιο ήταν για' μένα το ότι άκουγα συνέχεια ρώσικα...

Η setlist περιλάμβανε σχεδόν όλα τα κομμάτια από singles και albums, με φόντο που δημιουργούσαν τα εντυπωσιακά θεατρικά φώτα που βρίσκονταν πάνω σε δυο σταυρωτά μεταλλικά δοκάρια σε ένα σχήμα που έμοιαζε με τεράστιο διαβήτη. Το σώμα μου συνειδητοποιούσε με κάθε νότα πως οι Hurts έχουν κάνει αλματώδη βήματα στα 4 χρόνια της ύπαρξής τους. Οι διπλανοί μου φαίνονταν να το ήξεραν ήδη αυτό αλλά για λίγα δευτερόλεπτα ανά κάποια ώρα εγώ απλά αναρωτιόμουν...

Αυτή η συναυλία έσβησε όλη την εικόνα που είχα σχηματίσει από το artwork των singles και των albums, μέχρι την αισθητική και τη γενικότερη παρουσία τους όπως αυτή φαίνεται στα video clips και τις διάφορες φωτογραφίες που κυκλοφορούν.

...When I close my eyes I see you, when I close my eyes you're here... (‘The road', Exile)

Το live ξεκίνησε και τελείωσε με τα δυο αγαπημένα μου κομμάτια από το Exile, το ‘Mercy' και το ‘The Road'. Σα μάντης, ο Theo εμφανίστηκε 30' μετά το support band, προκαλώντας καλοδεχούμενο δέος με ένα από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του άλμπουμ.

Talk to me girl tell me your lies let your secrets hypnotise... (‘The Miracle', Exile) 

Η επιλογή του ‘Miracle' δεν ήταν και η καλύτερη για τη συνέχεια, υφολογικά. Πρόκειται για το πιο εμπορικό κομμάτι του άλμπουμ ∙ ένα από αυτά που θα μπορούσε να γράψει ο οποιοσδήποτε με πληθώρα από vocal samples. Ήταν σα να αναίρεσαν αμέσως τον όποιο μυστικισμό είχε μόλις δημιουργήσει η είσοδός τους στη σκηνή. Παρ' όλ' αυτά...

Δεν υπάρχει σύγκριση του ‘Miracle' με το ‘Silver Lining' με το οποίο συνέχισαν παρότι και τα δυο είναι εμπορικά κομμάτια. Τα διαφορετικά vocal samples που έχουν χρησιμοποιηθεί στα εμπορικά κομμάτια του ‘Exile' σε σύγκριση με τα αντίστοιχα samples του προηγούμενου άλμπουμ ενισχύουν γενικά την αίσθηση πως αυτό το άλμπουμ είναι κάπως πιο ανάλαφρο σε σχέση με το προηγούμενο. Είχαν περάσει 10' και το Troxy τρανταζόταν ήδη. Μετά το ‘Wonderful life' το οποίο ακούσαμε στο μεγάλο χώρο που του αναλογεί, ήρθε η σειρά του ‘Somebody To Die For'.

...I just need somebody to die fore, somebody to cry for when I'm lonely... 

Προσωπικά δε φανταζόμουν ποτέ πως θα τραγουδούσα με τόση ενέργεια το ρεφρέν αυτού του κομματιού. Τρεις μέρες μετά και ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως έφτασα σε τέτοιο σημείο αφού δεν έχει συμβεί ποτέ να μη με ενθουσιάσει ένα κομμάτι στο cd και να με ξετρελάνει στο live.

London! It's been a long time! (Hurts, live at Troxy) 

Είχε δεν είχε προτρέψει ο Theo τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του, θα το κάναμε έτσι κι αλλιώς καθότι η διάθεση είχε ξεπεράσει ακόμα και τις δικές του προβλέψεις. Χωρίζοντάς μας σε τρία μέρη, η κάθε πλευρά τραγουδούσε με μια του κίνηση, χόρευε με ένα του νεύμα. Και κάπως έτσι οι Hurts απογείωσαν στο live ένα κατά τα άλλα βαρετό, στατικό pop/ house κομμάτι με τραγικό στίχο και ασύλληπτο σαρκασμό, το ‘Blind'.

...cut out my eyes and leave me blind... (‘Blind', Exile) 

Το ‘Evelyn' ακολούθησαν τα ‘Cupid', ‘Unspoken' και ‘The Crow'. Ακούγοντας το Exile από το cd δημιουργείται η εντύπωση ότι οι Hurts ακούγονται σαν Depeche Mode. Τα ‘Exile', ‘Cupid' είναι επικίνδυνα κοντά στη μουσική των Depeche Mode. Όμως η εντύπωση είναι λανθάνουσα γιατί η live ερμηνεία αποδεικνύει το διαφορετικό σημείο αφετηρίας ανάμεσα στις δυο μπάντες από την άποψη της ενέργειας που δημιουργούν στη σκηνή, η οποία είναι άλλου τύπου. 

...by soundtracking a film that hasn't been written yet...it's a way to create an environment for our songs (συνέντευξη, 2013)

Το ‘The Crow' σε φυσική συνέχεια του ‘Unspoken' παρότι φέρνει σαν ηχώ τη φωνή του Chris Isaak στ'αυτιά μου, έχει ποιητικούς στίχους και ενώ δεν είναι κομμάτι που θα περίμενε κανείς να ακούσει σε live, η ατμόσφαιρα ήταν μαγευτική τόσο που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω μια ιστοριούλα.

...she spreads her wings when she's gonna fly, the crow... (‘The Crow', Exile) 

Οι ίδιοι θεωρούν το ‘Exile' πιο σκοτεινό σε σχέση με το ‘Happiness'. Προσωπικά τα θεωρώ σαν ένα. Το Exile να κάνει κάποια βήματα πιο κοντά σε δυο άκρα, την σκοτεινή ποίηση στιχουργικά και την dark electro μουσικά, εξελίσσοντας ταυτόχρονα με πολύ ενδιαφέρον τρόπο το εμπορικό κομμάτι τους με τα ‘Exile', ‘Sandman' και ‘Only You'. Είπαν πρόσφατα σε μια συνέντευξη πως τα ‘Miracle', ‘ Help' και ‘Blind' αποτέλεσαν τον κορμό του Exile. Προσωπικά νομίζω πως κομμάτια σαν το Exile και το Cupid είναι πιο χαρακτηριστικά του ήχου αυτού του άλμπουμ όπως το ‘Silver lining' και το ‘Wonderful life' ήταν για το Happiness. Το ‘Only You' που δυστυχώς δεν ακούσαμε, αποτελεί τη φυσική εξέλιξη του ‘Wonderful life'.

Η θέση του Exile μετά το ‘Blood, tears and gold' στη συναυλία ενώ απέδειξε πως το άλμπουμ αυτό είναι πιο ηλεκτρονικό διέλυσε την αίσθηση που είχα ακούγοντας το cd, πως το κομμάτι το τραγουδάνε οι U2.

...so we'll say goodbye girl and watch as the world burns. This is exile... 

Το ‘Sandman' είναι στημένο πάνω σε house ρυθμούς με vocal και ηχητικά samples σε αντίθεση με το ‘Sunday' που ακολούθησε και το οποίο φέρνει το συγκρότημα πιο κοντά μας VNV Nation.

Μετά το ‘Stay' το δρόμο για το ανεπίσημο τέλος του live άνοιξε το ‘Illuminated'. Τα φώτα έκλεισαν, ο Theo μας ζήτησε να ανοίξουμε τα κινητά (πάνε οι εποχές των αναπτήρων και οι Άγγλοι δεν αστειεύονται για λόγους ασφάλειας με τέτοιες ρομαντικές ενέργειες) και το αρχικό αίσθημα δέους ξαναδημιουργήθηκε στο κατάμεστο θέατρο, με κόσμο να του απευθύνει συναισθήματα φωναχτά. Ήταν όλα ειλικρινή από πλευράς μας και από δικής μας.

...tell me why you're out so late alone... (‘The Road', Exile)

Τα ντραμς στο τέλος του κομματιού, σαν ξέφρενοι καρδιακοί χτύποι, έκλειναν προσωρινά την αυλαία. μέχρι να ξαναρχίσει για λίγο η όλη εμπειρία. Το encore ξεκίνησε με το ‘Better than love' και τελείωσε με το ‘Help' και τον Theo να μας πετάει ολόκληρα άσπρα τριαντάφυλλα και να σφίγγει τα χέρια του με ευγνωμοσύνη που αναγνωρίσαμε την προσπάθειά τους και φωνάζαμε με τόση χαρά και αγάπη που τον έκανε να σαστίζει με τη συνέχεια που δινόταν στα χειροκροτήματα.

London! Thank you! 

Έφυγα με την αίσθηση του μεγαλείου που δημιουργούν όλα τα ρεφρέν των κομματιών τους και θεωρώντας ότι βρέθηκα σε κάτι σημαντικό ενώ άλλοι τραγουδούσαν το Silver Lining άλλοι το Blind ενώ πόσταραν σε facebook και twitter πως αυτή ήταν η καλύτερη συναυλία εδώ και καιρό. Η ουρά για τα t-shirts που κόστιζαν περίπου 25ευρώ ήταν ατελείωτη ενώ cd δεν υπήρχαν. Μέχρι την επόμενη φορά...