Hurts - Happiness

1. "Silver Lining"/ 2. "Wonderful Life"/ 3. "Blood, Tears & Gold"/ 4. "Sunday"/ 5. "Stay"/ 6. "Illuminated"/ 7. "Evelyn"/ 8. "Better Than Love"/ 9. "Devotion"/ 10. "Unspoken"/ 11. "The Water" - "Verona" (hidden track)

6 September 2010 - RCA

Με μια πρώτη ματιά:

- Δυο άτομα, ο Theo Hutchcraft και ο Adam Anderson .
- Από το Manchester (Αγγλία, από πού αλλού; )
- Φαινομενικά μελαγχολικοί, αντικειμενικά pop, υποθετικά disco-lento, θεατρικά μελοδραματικοί, στιχουργικά αισιόδοξοι, και χρονολογικά 80's.

Είναι εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον για κάποιον που προσπαθεί να «ανακαλύψει» νέα, ενδιαφέροντα και (ας το παρακάνουμε λίγο) μοναδικά πράγματα σε αυτό που λέγεται μουσική βιομηχανία, να βλέπει μια μπάντα με το όνομα "Hurts" να ονομάσει το ντεμπούτο άλμπουμ της "Happiness". Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις (στο BBC) της προσφάτως εδραιωμένης μπάντας, ο frontman Theo Hutchcraft ανέφερε πως σαν χαρακτήρες με τον Adam είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Και αυτό εξηγεί πολλά πράγματα...

...εξηγεί την (παραδόξως) χορευτική μουσική με τον αργό ρυθμό που ερμηνεύονται οι στίχοι. Ερμηνεύει τους αισιόδοξους στίχους με την ρομαντικά απαισιόδοξη μουσική. Ερμηνεύει επίσης και τον συνδυασμό του σκουλαρικιού στο αυτί με το στυλάτο κουστούμι.

Τολμώ να το παραδεχθώ ότι από τις πρώτες μου επαφές με το συγκρότημα ήταν μέσω.... ζάπινγκ. Ήταν η "live" εμφάνισή τους στα MAD Video Awards. Πόσο «διαφορετικοί» φαινόντουσαν πάνω στην σκηνή σε σχέση με τα δεκαεξάχρονα που ούρλιαζαν φανερά ζεσταμένα από την επικείμενη εμφάνιση του Σάκη Ρουβά. Πόσο περίεργο είναι που ενώ φανερά ανήκουν στην pop κουλτούρα, ξεχωρίζουν από αυτήν σαν δυο σταγόνες λάδι μέσα σ' ένα ποτήρι νερό; Παραμένει μια «μπάντα των αντιθέσεων», λοιπόν.

Μια δεύτερη ματιά:

- 11 (uhm, 12) κομμάτια σε ένα δίσκο που έχει πάρει "love‘em or hate‘em" reviews.
- Συμμετοχή της Kylie Minogue στο "Devotion".
- Μια υπέροχα θερμή φωνή που κραυγάζει «υπάρχω».

Εντάξει, εάν τους τοποθετήσεις ανάμεσα στα ιερά τέρατα του ρομαντικού new wave ή της synthpop των 80's, ίσως να χανόντουσαν κάπου μέσα στο πλήθος. Αλλά -είπαμε. Είναι μπάντα των αντιθέσεων, γι αυτό ξεζουμίζουν ότι υπάρχει από εκείνη την εποχή και το φέρνουν σε εμάς. Την ανιδιοτελή πίστη χωρίς λόγο. Τα κλισέ που πιστεύουν τόσο πολύ στον εαυτό τους έτσι ώστε τείνουν να γίνουν ιδιαίτερα. Την μελωδικότητα που εναντιώνεται αλλά παράλληλα φλερτάρει με τον ρυθμό και φυσικά δεν αγγίζω αυτό που (αρκετοί) ανακαλύψαμε μαζί με τους Hurts. Την «Ιταλική αργή disco».

Από την άλλη, φλερτάρουν με τα κλισέ που είναι σχεδόν έτοιμα να τους πνίξουν. Φλερτάρουν με ένα image το οποίο μπορεί από την σκηνή του Rockwave να τους φέρει σαν special guests σε talent show δεύτερης κατηγορίας. Φλερτάρουν με ένα είδος που άνετα γίνεται οργασμικό αλλά με μια πιθανότητα να γίνει βαρετό εξίσου εύκολα και γρήγορα.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε ότι, σαν μια μπάντα των αντιθέσεων, βρίσκεται να έχει ένα δίσκο (κάπως βιαστικό στα αυτιά μου) με πανέμορφα, κολλητικά και αισιόδοξα που κάνει κάθε ψαγμένο indie listener να ντρέπεται που τα λατρεύει. Από την άλλη, έχει και μερικά ανέμπνευστα βαρετά κομμάτια που το κάνουν να βυθίζεται στην λάσπη πάνω στην στιγμή που είχε μόλις ανθίσει. Σύγκρινε το μετριότατο "Unspoken" που είναι ο,τι πρέπει για να σε κάνει να νυστάξεις, με το "Blood, Tears and Gold" που, έτσι κι έχεις πιεί λίγο, τα κλισέ του θα σε κάνουν να κλάψεις χαζεύοντας έξω από το παράθυρο. Σύγκρινε το (παραδέχομαι) απίστευτο "hit" τους "Wonderful life", το απίστευτα catchy "don't let go", με το wannabe Depeche Mode track "Devotion"...

Και καταλήγουμε σε ένα περίπου Love them or hate them review κι εδώ, που τουλάχιστον για μένα σημαίνει ότι το electropop ντουέτο από το Μάντσεστερ δεν είναι καθόλου, μα καθόλου αδιάφορο!

• Hurts @ Myspace