I Like Trains - He Who Saw The Deep

01.When We Were Kings  02.A Father's Son  03.We Saw The Deep  04.Hope Is Not Enough  05.Progress Is A Snake  06.These Feet Of Clay  07.Sirens  08.Sea Of Regrets  09.Broken Bones  10.A Divorce Before Marriage  11.Doves 

25 October 2010 - ILR

Μαθαίνοντας ότι το φετινό άλμπουμ των I Like Trains είναι ουσιαστικά self-released (η ILR είναι ουσιαστικά οι ίδιοι εκτελούντες χρέη δισκογραφικής) ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα αρκετά. Τέτοιες κινήσεις, συνηθισμένες και ίσως επιβεβλημένες για ένα συγκρότημα που κάνει τα πρώτα του βήματα, φαντάζουν ξένες για τους φίλους μας από το Leeds.  Με τρεις κυκλοφορίες ήδη στο ενεργητικό τους, σημαντική συναυλιακή κινητικότητα (εντάξει, κυρίως  ως support σε πιο "επιτυχημένους" συναδέλφους τους) και μία -θεωρητικά- ευρεία βάση οπαδών που εκτείνεται από τους οπαδούς του μελαγχολικού indie rock ως τους φίλους  του post rock, θα περίμενα ομολογουμένως κάτι πιο εντυπωσιακό από πλευράς δισκογραφικής στέγης. Και τότε ήταν που μου κόλλησε η τρελή ιδέα: Μήπως τελικά οι  I Like Trains δεν είναι τόσο σπουδαίο συγκρότημα όσο μου άρεσε να θεωρώ πως είναι;

Για κάθε μουσικόφιλο η πρώτη επαφή με μία μπάντά είναι κάτι λίγο παραπάνω από το ήμισυ του παντός. Με το EP Progress Reform του 2006 οι iLiKETRAiNS έκαναν μία θριαμβευτική είσοδο στη μουσική επικαιρότητα, υιοθετώντας ένα μελαγχολικό αλλά ταυτόχρονα μεγαλοπρεπή  τρόπο γραφής, ένα υβρίδιο Piano Magic και God Is An Astronaut που δύσκολα μπορούσε κανείς να απορρίψει. Το Elegies to Lessons Learnt που ακολούθησε κινήθηκε σε ακόμα πιο σκοτεινά μονοπάτια, καταπιανόμενο με ιστορίες ήττας, αποτυχίας, απογοήτευσης και κατορθώνοντας ταυτόχρονα να ακούγεται εξίσου επικό και μεγαλεπίβολο. Αν μη τι άλλο, δεν επέλεξαν και τον πιο  τετριμμένο δρόμο για να δομήσουν την καριέρα τους. Η πολυπόθητη αναγνώριση ωστόσο δεν ήρθε - παρά την αναμφισβήτητη καλλιτεχνική τους αξία και το συναισθηματικό βάθος των δημιουργιών τους, παρέμειναν ένα λίγο-πολύ άσημο συγκρότημα που δεν κατάφερε να ξεχωρίσει από τον σωρό. Προς τιμήν τους, δεν αρκέστηκαν σε χιλιοειπωμένες (και εν πολλοίς, βέβαια, σωστές) δικαιολογίες περί του μουσικού και δισκογραφικού κατεστημένου που δύσκολα αφήνει ένα μικρό συγκρότημα να ορθοποδίσει, αλλά αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια μικρή και αρκετά θαρραλέα αλλαγή πλέυσης: Ενώ στο Elegies... το βάρος είχε δοθεί στο αριστοτεχνικό στήσιμο της σωστής ατμόσφαιρας, η φετινή κυκλοφορία επικεντρώνεται στα ίδια τα τραγούδια.

Μη φανταστείτε καμία δραματική και εντυπωσιακή μεταμόρφωση, αλλά περισσότερο ένα σύνολο μικρών αλλαγών με σκοπό να φρεσκάρουν τον ήχο τους. Από τα δύο πρώτα tracks του δίσκου, όπου είναι εμφανέστατη η υφολογική διαφοροποίηση μεταξύ του ελεγειακού, σχεδόν εμβατηριακού When We Were Kings και του γήινου, νευρώδους και σαφώς δομικά απλούστερου A Father's Son φαίνεται ότι όλη η προσοχή είναι στραμμένη στη δημιουργία κομματιών με αρχή, μέση και τέλος, κομματιών που να μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Εγχείρημα αρκετά δύσκολο όχι μόνο για τους I Like Trains αλλά και για την πλειοψηφία των συγκροτημάτων - η υφολογική συνοχή ενός άλμπουμ, εξάλλου, είναι ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό καμουφλάζ για όποια ατέλεια και συνθετική δυστοκία περιέχεται μέσα σε αυτό. Και όμως, αυτό το δύσκολο εγχείρημα οι I Like Trains αναλαμβάνουν να το διεκπεραιώσουν με φυσικό και σχεδόν αβίαστο τρόπο. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι τρεις ίσως όχι καλύτερες αλλά σίγουρα πιο radio-friendly συνθέσεις που έχουν δημιουργήσει στην ιστορία τους: Τα Sirens, These Feet of Clay, Progress Is a Snake είναι κομμάτια σφριγηλά, νευρώδη, δυναμικά, έχοντας δύναμη, μελωδικότητα και εναλλαγές στις ιδανικές αναλογίες, δείγμα του πόσο έχει ωριμάσει συνθετικά η μπάντα. Όχι μόνο δεν ανακυκλώνουν το στυλ που τους καθιέρωσε αλλά δείχνουν διάθεση να εξερευνήσουν νέα μονοπάτια, να μπουν στα "χωράφια" των Editors και των Interpol χωρίς να έχουν την ανάγκη να κοπιάρουν τίποτα αλλά παίζοντας καθαρά με τους δικούς τους κανόνες. Και το πετυχαίνουν αυτό χωρίς να θυσιάσουν το μελαγχολικό στυλ γραφής τους - απλά, το μαύρο χρώμα τους έχει αυτή τη φορά έναν λίγο πιο φωτεινό τόνο. Καταθέτουν έτσι την πιο προσγειωμένη και χαμηλών τόνων δουλειά τους, με τις πλέον γήινες ενορχηστρώσεις και ελάχιστα "καλούδια" από το μαγικό καπέλο του παραγωγού και δε χάνουν καθόλου από την ουσία τους ως συγκρότημα. Μαγκιά τους.

Χωρίς να σπάσεις αυγά, βέβαια, δε γίνεται ομελέτα. Και στην προκειμένη περίπτωση, η προσγείωση που επιχείρησαν στον ήχο τους έχει επιφέρει και κάποιες παράπλευρες απώλειες: Οι συνθέσεις τους, όντας πιο γυμνές και χάνοντας σε έναν βαθμό τον επικό χαρακτήρα που κυριαρχούσε σε προηγοούμενες δουλειές τους, μένουν σε ορισμένα σημεία μετέωρες και λιγάκι αμήχανες. Στα We Saw the Deep, Doves και Hope Is Not Enough αυτό γίνεται περισσότερο εμφανές - αν και αριστοτεχνικά δομημένα, τελειώνουν αφήνοντας διάχυτη μια ανικανοποίητη αίσθηση που απείχε στις προηγούμενες δουλειές τους. Αντιθέτως, το oκτάλεπτο Sea of Regrets σέβεται όσο πρέπει την κληρονομιά τους, κλιμακούμενο με αργό αλλά όμορφο και επιβλητικό τρόπο. Αναμενόμενες παιδικές ασθένειες: Με τον καιρό θα μπορέσουν να φτάσουν στο σημείο όπου ακόμα και μία ακουστική (γιατί όχι;) σύνθεσή τους θα έχει αυτόφωτο δυναμισμό. Ή αν με την επόμενη δουλειά τους επιστρέψουν στο δρόμο των πολύπλοκων ενορχηστρώσεων, θα ξέρουν ότι η ικανότητά τους να γράφουν ένα ωραίο κομμάτι υφίσταται ανεξαρτήτως του πόσο πολύπλοκο θέλουν οι ίδιοι να ακούγεται. Το He Who Saw the Deep αποδείχτηκε, στην τελική, ένα επιτυχημένο crash test. Αν οι ίδιοι δείξουν την ευφυία να αξιοποιήσουν τα όσα έμαθαν από αυτό, δεν έχουν να χάσουν τίποτα.

Για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, όμως, είναι τελικά οι I Like Trains ένα μικρό συγκρότημα; Ίσως ναι, λαμβάνοντας υπ' όψιν τα εμπορικά μεγέθη, τις πωλήσεις, τις προοπτικές για το άμεσο μέλλον. Δεν πειράζει καθόλου. Δυσκολεύομαι πολύ να ανακαλέσω στο μυαλό μου κάτι αρτιότερο μουσικά, συνθετικά, συναυλιακά (θα τους δούμε και σε λίγες μέρες) και ταυτόχρονα τόσο χαμηλού "διαμετρήματος". Η επιτυχία και η καταξίωση συνιστούν δύο ανεξάρτητες μεταβλητές και η σημασία τους ωχριά μπροστά στη χαρά να πέφτουν στα χέρια σου δουλειές όπως η παρούσα, τόσο καλοδουλεμένες, ζωντανές και κυρίως συνειδητοποιημένες. Τα χρειαζόμαστε τα λεγόμενα "μικρά" συγκροτήματα, ιδίως όταν μας παρέχουν δυσανάλογα μεγάλες συγκινήσεις.

Rating: 7,7 / 10
Κωνσταντίνος Γούλας

   {youtube}PUCjrlrm0fw{/youtube}