Πώς θα ήταν το ταξίδι αν όλοι οι σταθμοί έμοιαζαν μεταξύ τους; Όμορφα μελαγχολικά τοπία που εναλλάσσονται και φτιάχνουν δυνατές σκέψεις μα όχι τόσο συναρπαστικό σαν εμπειρία. Κάπως έτσι σκέφτηκαν οι I Like Trains και αποφάσισαν να αλλάξουν την κατεύθυνσή τους. Πάει καιρός από τότε που βουβαθήκαμε μπροστά στον βαρύ ηλεκτρισμό του Progress - Reform και του Elegies to Lessons Learnt. Η αλλαγή ήταν ζωτικής σημασίας για το συγκρότημα, όπως παραδέχεται ο David Martin και το συγκρότημα απ'το Leeds κυκλοφόρησε έναν απ'τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς. Μας μίλησε για τις διαφορές του He who saw the Deep και μας έκανε να ανυπομονούμε, αν και είναι πολύ νωρίς, να μάθουμε κι εμείς πώς θα ακούγονται στην επόμενη κυκλοφορία τους. Προέχει η εμφάνισή τους την Παρασκευή στο Gagarin, στη σιδηροτροχιά που ενώνει το σκοτεινό παρελθόν με το καταθλιπτικά μοιραίο μέλλον...

 

Το ‘I' στο όνομα σας μεγάλωσε. Η μουσική σας είναι κάπως διαφορετική όπως και τα θέματα των τραγουδιών σας. Τι προκάλεσε όλες αυτές τις αλλαγές; Είναι δυνατό για ένα συγκρότημα να πει «ας τα αλλάξουμε όλα» και να το κάνει, ή αυτό απλά έρχεται ασυναίσθητα και φυσικά; Είστε μουσικοί που δουλεύετε πολύ σε ό,τι κάνετε, οπότε πιστεύω ότι στην περίπτωσή σας τα είχατε σχεδιάσει όλα με λεπτομέρεια.

David Martin: Νομίζω ότι έπρεπε να αλλάξουμε, για να διατηρήσουν όλα το ενδιαφέρον τους, και για μας αλλά και για το κοινό μας. Αλλαγές έγιναν σε όλα τα επίπεδα: στο πώς γράφουμε το όνομα του group, στον ήχο μας, στο τι μας εμπνέει για να γράφουμε μουσική, στο artwork, στα πάντα. Θέλαμε να δούμε πόσο διαφορετικά πράγματα μπορούμε να φτιάξουμε στα πλαίσια πάντα ενός δίσκου των I Like Trains. Παρόλο που σκεφτόμαστε και την τελευταία λεπτομέρεια σε ο,τι κάνουμε, χαιρόμαστε που αφήσαμε τη μουσική να βγει από μέσα μας με φυσικότητα. Στην αρχή όλης αυτής της διαδικασίας δεν είχαμε ιδέα για το πώς θα ακούγεται το καινούργιο μας άλμπουμ. Ο καθένας είχε τις ιδέες του, και τις βάλαμε κάτω για να δούμε τι θα συμβεί. Μάλλον γι'αυτό μας πήρε τόσο καιρό.

 

Θα μπορούσε κάποιος να χρησιμοποιήσει το δρόμο απ'το Elegies to Lessons Learnt μέχρι το He who saw the Deep σαν επιχείρημα για να αποδείξει ότι το post rock είναι αρκετά περιορισμένο και ελάχιστα φιλόδοξο μουσικό είδος;

David Martin: Φαντάζομαι πως ναι, αλλά δε θέλω να μπλέξω σε κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι και το ETLL και το HWSTD είναι φιλόδοξοι δίσκοι. Περιέχουν σπουδαία μουσική, και είναι και οι δύο αποτέλεσμα πολύ σκληρής δουλειάς.

 

Τι είδους ανταπόκριση λαμβάνετε από τον κόσμο όταν παίζετε τα νέα σας κομμάτια; Ανυπομονώ να δω πως ακούγονται δίπλα στις παλιότερες κυκλοφορίες σας. Θα μπορούσε κανείς να δει πολύ ενδιαφέρουσες συσχετίσεις μεταξύ τους, όσον αφορά τη μουσική αλλά και τους στίχους.

David Martin: Η ανταπόκριση ήταν πάρα πολύ καλή, ειδικά σε κάποια κομμάτια που δεν το περίμενα. Πιστεύω πως τα παλιά και τα καινούργια στέκονται μια χαρά μαζί. Παρόλο που διαφέρουν, υπάρχει σίγουρα σύνδεση, και μάλιστα ορισμένες φορές, πολύ εμφανής.

 

Άρα, αυτές του Elegies to Lessons Learnt είναι και οι τελευταίες ιστορίες που μεταμορφώθηκαν σε τραγούδια, ή υπάρχουν κι άλλες στο συρτάρι που περιμένουν απλά να συναντηθούν με νότες; Για τι τύπου ιστορίες δεν θα γράφατε ποτέ κομμάτια;

David Martin: Γενικά δε συνηθίζουμε να αφήνουμε πράγματα εκτός στις κυκλοφορίες μας. Έχουμε τα κομμάτια που θα μπουν σε ένα δίσκο και τα δουλεύουμε μέχρι να γίνουν όσο καλά θέλουμε. Στον τελευταίο μας δίσκο κοίταξα προς το μέλλον για να εμπνευστώ, και όχι στο παρελθόν. Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι για το τι θα γράψω στο επόμενο άλμπουμ μας. Θέλω να έχω επιλογές. Δε θέλω να πω για ποιο πράγμα δε θα έγραφα ποτέ, γιατί αυτό σημαίνει μια επιλογή για το μέλλον λιγότερη!

 

Το He who saw the Deep είναι πιο ρυθμικό, οι συνθέσεις είναι πιο κοντά στο new wave παρά το post rock, λείπουν εξάλλου τα γνωστά θορυβώδη ξεσπάσματα. Η μουσική του έχει περισσότερη ευθύτητα. Οι μουσικοί φαίνεται να έχουν πιο πολύ χώρο για να ελέγξουν και να εξερευνήσουν. Είναι κι αυτό μέρος της εξέλιξης της μουσικής σας; Πώς το είδατε να δουλεύει στην πράξη;

David Martin: Βρίσκω ενδιαφέρον το ότι ο κόσμος τείνει στο να χαρακτηρίζει τον ήχο μας πιο ευθύ. Κατά τη γνώμη μου, μουσικά και στιχουργικά αυτός ο δίσκος είναι ό,τι πιο σύνθετο έχουμε κάνει ως τώρα. Αναγνωρίζω βέβαια ότι είναι πιο προσιτός στον ακροατή, αλλά υπάρχουν πολλά επίπεδα που μπορεί να ανακαλύψει. Το να μάθει κανείς να γράφει μουσική είναι κι αυτό μια διαδικασία. Ποτέ δε μένω εντελώς ικανοποιημένος γιατί πάντα θα υπάρχουν κι άλλα κομμάτια για να γράψω, αλλά και διαφορετικοί τρόποι για να το καταφέρω αυτό.  

 

Είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει και διαβάσει πολλά σχόλια για το He who saw the Deep. Τι εντύπωση σας άφησε συνολικά η διαδικασία της δημιουργίας του; Θα την περιγράφατε αγχώδη, ανακουφιστική, σαν κάτι απολύτως απαραίτητο να γίνει, περιπετειώδη;...

David Martin: Ήταν όλα τα παραπάνω. Ένα απ'τα πρώτα πράγματα που προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε ήταν το να αφήσουμε στην άκρη τη χρήση πολλών reverb και delay στην κιθάρα. Ήταν σαν να μαθαίνουμε να παίζουμε ξανά από την αρχή. Θα έλεγα ότι αυτό μας άγχωσε, αλλά μας έσπρωξε και στο να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα. Φυσικά ήταν μια μεγάλη ανακούφιση όταν τελικά βγήκε ο δίσκος, και ξεκινήσαμε να κάνουμε πάλι συναυλίες. Πιστεύω ότι η αλλαγή ήταν ζωτικής σημασίας για το μέλλον του συγκροτήματος. Το να βάζεις τον εαυτό σου σε προκλήσεις, κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα.

 

Παλιότερα, ο ήχος ήταν πιο αφαιρετικός και οι στίχοι πιο ξεκάθαροι. Τώρα ο ήχος δείχνει πιο πειθαρχημένος ενώ οι στίχοι αρκετά πιο ελεύθεροι κατά κάποιο τρόπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι I Like Trains πειραματίζονται με την έμπνευσή τους. Ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο βήμα στη μουσική σας; Μπορείτε να προβλέψετε κάτι;

David Martin: Ενδιαφέρον. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Δεν είμαι σίγουρος για το ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια. Είναι λίγο τρομαχτικό αυτό αλλά και συναρπαστικό. Πραγματικά θα ήθελα να ξεκινήσω να γράφω κάτι καινούργιο πολύ σύντομα. Δεν μπορώ να περιμένω πάλι άλλα τρία χρόνια!

 

Σχετικά με τους στίχους, το να γράφει κανείς για μια περίεργη, θλιμμένη ιστορία του παρελθόντος είναι καταθλιπτικό, ίσως λίγο αστείο αλλά και ρομαντικό. Απ'την άλλη, το να εκφράζει κανείς με στίχους την απαισιοδοξία του για το μέλλον, έχει και κάτι το βίαιο. Τι σας τρομάζει περισσότερο σε όσα πρόκειται να έρθουν;

David Martin: Τα πάντα και τίποτα. Για μένα, το κύριο συναίσθημα που βγάζει ο δίσκος είναι αυτό της παραίτησης. Ότι η μοίρα μας είναι γραμμένη. Θεωρώ ότι αυτό είναι άλλωστε αλήθεια, οπότε πρέπει απλά να συνεχίσουμε ο,τι κάνουμε και να ευχαριστιόμαστε τη ζωή, χωρίς να αναστατώνουμε την επισφαλή ισορροπία της φύσης, αν αυτό είναι δυνατόν.

Πείτε μας μερικά πράγματα για το πώς αποφασίσατε να εφαρμόσετε την ιδέα του Pledge για να κυκλοφορήσετε το τελευταίο σας άλμπουμ;

David Martin: Όταν η Beggars Banquet χρεοκόπησε, βρεθήκαμε χωρίς εταιρία. Προσεγγίσαμε κάποιες για να κανονίσουμε την κυκλοφορία του, αλλά καταλάβαμε ότι δε θα είχαμε την υποστήριξη που θα θέλαμε. Μελετήσαμε την περίπτωση της αυτοχρηματοδοτούμενης Pledge και μας φάνηκε καλή ιδέα.  Η ανταπόκριση που λάβαμε ήταν θετικότατη. Το είδαμε σαν ρίσκο, χωρίς να είμαστε ακριβώς σίγουρο για το πώς θα το πάρει το κοινό μας. Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το πώς εξελίχθηκε, και περήφανοι που ο δίσκος μας βρίσκεται στα δισκάδικα όλου του κόσμου εξαιτίας της σκληρής δουλειάς μας και της υποστήριξης των φαν μας.

 

Έχετε καθόλου αμφιβολίες για το ότι η σχέση σας με τους φίλους του συγκροτήματος γίνεται κάπως πιο υλιστική;

David Martin: Στην αρχή ναι. Δεν ξέρω πώς ακριβώς θα ένιωθα αν βρισκόμουν στη θέση τους, αλλά απ'τη μεριά μου νιώθω ακόμα πιο κοντά τους. Δεν θα τα καταφέρναμε ποτέ χωρίς αυτούς. Ελπίζω να μας εμπιστευτούν για να συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική και να εξελίσσουμε τον ήχο μας.

 

(All I ever wanted to do, is play...scrubble with you). Ποιο αντικείμενο ή δραστηριότητα βρίσκετε πιο περίεργη να τη διαλέξει ένας φαν, στα πλαίσια των όρων του Pledge;

David Martin: Φυσικά την παρτίδα scrubble με τον Alistair.

Ποιο αγαπημένο σου συγκρότημα θα ήθελες να έχει ( ή να είχε) εφαρμόσει την ίδια ιδέα ώστε να μπορούσες να έχεις αποκτήσει:

Ένα ζευγάρι υπογεγραμμένες μπαγκέτες για drums: ο John Bonham (των Led Zeppelin). Δεν είμαι μεγάλος φαν τους αλλά αυτό θα ήταν το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο για τον Simon!

Ένα δοξάρι: ο Jonsi των Sigur Ros. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές γι'αυτό!

Τη δυνατότητα για μαθήματα κιθάρας: Δεν είμαι σίγουρος, αλλά θα ήθελα πολύ να κάνω μια κουβέντα για μουσικό εξοπλισμό και να τζαμάρω με τους Jeniferever. Ή τους Radiohead!

 

Τι σας έμεινε συνολικά από τη εμπειρία με την Beggars Banquet;

David Martin: Αν βγάλεις κάποια χρήματα, επένδυσέ τα έξυπνα. Αγοράσαμε ένα βαν και ένα φορητό studio από την προκαταβολή της Beggars Banquet. Οι γυναίκες και τα ναρκωτικά θα πρέπει να περιμένουν προς το παρόν!

 

Ποια αλλαγή ήχου άλλου συγκροτήματος, είναι θεωρείτε πιο πετυχημένη;

David Martin: Υποθέτω ότι η προφανής είναι αυτή των Radiohead με το Kid A. Σπουδαίο συγκρότημα, τρομεροί δίσκοι και μια πολύ επιτυχημένη αλλαγή στυλ. Άνοιξε το δρόμο σε πολλά γκρουπ να σκεφτούν ότι αγοράζοντας ένα drum machine θα μπορούσε να είναι μια καλή αλλαγή, όμως οι Radiohead συγκεκριμένα το κατάφεραν πολύ καλά.

 

Μπορείτε να μας πείτε πώς σας φάνηκε ο τελευταίος δίσκος των Interpol; Είχαμε μια μικρή διαφωνία στο forum του περιοδικού μας...

David Martin: Με τίποτα! Δε συμμετέχω σε καμία διαφωνία γι'αυτό το θέμα!

 

Η μουσική σας είναι πολύ αγαπητή απ'το εναλλακτικό κοινό στην Ελλάδα. Τι εντυπώσεις σας έμειναν από τις συναυλίες σας εδώ; Σε μερικές συναυλίες άλλων συγκροτημάτων το ρίχνουμε λίγο στην κουβέντα από κάτω, αλλά στις δικές σας θυμάμαι ότι ο κόσμος παρακολουθούσε εντυπωσιασμένος και απόλυτα συγκεντρωμένος.

David Martin: Ήταν πάντα μεγάλη μας χαρά να παίζουμε στην Ελλάδα. Δεν ήξερα ότι το κοινό εκεί είναι δύσκολο, γιατί πάντα λέω στον κόσμο ότι στην Ελλάδα έχουμε κάνει μερικές από τις καλύτερες εμφανίσεις μας. Ο κόσμος είναι φιλικός και η ανταπόκριση πολύ καλή. Ανυπομονώ να έρθω. Το κοινό του Λονδίνου έχει τη φήμη ότι είναι δύσκολο, αλλά ποτέ δεν είχαμε προβλήματα στις συναυλίες μας εκεί!