"The only reason I would want success would be to use it against the music industry!"
Είναι αυτό τελικά το ολοκληρωτικό σχέδιο του ΙΑΜΧ? Πόσο εναλλακτικός είναι πραγματικά ο δημιουργός του The Alternative? Γιατί εγκατέλειψε το Λονδίνο, τι σκεφτεται για το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, για την μόδα, τα ναρκωτικά, τις υπόλοιπες τέχνες και τις γυναίκες? Tι αγαπάει και τι μισεί? Ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του? Μουσική, δημιουργία, τέχνη, άγχος, πόθος, ενοχή, σεξουαλικότητα, καθημερινότητα, οικειότητα, έκφραση, αντίδραση, διαίσθηση, αυθεντικότητα, ευφυία και παράνοια. Tο πάλαι πότε ταλαντούχο πιτσιρίκι των Sneaker Pimps μετεξελίχθηκε σε μια εμβληματικά sexy και μυστηριώδη περσόνα και φαίνεται ιδιαίτερα παθιασμένος για να τη στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις. Ο Chris Corner στο Postwave.gr, σε μια πραγματικά απολαυστική και εξαντλητική συνέντευξη! Λίγο πριν το live, πάρτε βαθιά ανάσα, πατήστε read more και αποκρυπτογραφήστε τον κύριο X.... this could make you love again...

 

Από εκείνο το αγόρι των Sneaker Pimps μεταμορφώθηκες σε Χ, με  2 μόλις δίσκους. Ποιό ήταν το concept του IAMX Project στο ξεκίνημα και πως κατέληξε να είναι τώρα;

Chris Corner: Είχα βαρεθεί, ήμουν αγχωμένος και ένιωθα ανασφάλεια για το μελλον μου σαν δημιουργός. Είχα γράψει τραγούδια για τους Sneaker Pimps, αλλά ήταν πολύ προσωπικά για να χρησιμοποιηθούν. Ενιωθα ότι έπρεπε να κοιτάξω μπροστά, μια και οι Sneaker Pimps ήταν σε μια πολυ μπερδεμένη φάση εκείνη την εποχή. Το ρίσκο ήταν πολύ μεγάλο, ουσιαστικά επιστροφή στο ξεκίνημα μου, χωρίς λεφτά, να πρεπει να στήσω τον δικό μου εξοπλισμό, να κάνω την παραγωγή και να παίζω τα πάντα μόνος μου, να κλείνω ο ίδιος τις συναυλίες μου. Oι IAMX έσωσαν την καλλιτεχνική ζωή μου. Το concept στο μυαλό μου ήταν μια μίξη ακατέργαστων και ανατρεπτικών ηλεκτρονικών ήχων με δυνατούς στίχους και μελαγχολικές μελωδίες. Τα 2 τελευταία χρόνια ο ήχος απέκτησε τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα, έγινε πιο επιθετικός και ζωντανός λόγω των live εμφανίσεων.

 

To Χ στα μαθηματικά είναι το άγνωστο, αυτό που ψάχνουμε σε μια εξίσωση. Σε άλλες περιπτώσεις όμως, το X χρησιμοποιείται σαν ένα σημάδι που δείχνει το σημείο που βρίκεται κάτι. Για σένα το X αντιπροσωπεύει το γνωστό ή το άγνωστο;

Chris Corner: Αυτή στη στιγμή το X αντιπροσωπεύει το υποσυνείδητό μου. Το μέρος από το οποίο βγαίνουν τα συναισθήματα και οι πιο ενδιαφέροντες δημιουργίες μου.
Είναι ασταθές, αφηρημένο και σε τελική ανάλυση άγνωστο. Μερικές φορές νιώθω τόσο αποσυνδεμένος από τον εαυτό μου. Η δημιουργία των IAMX ήταν μια προσπάθεια να έρθω πιο κοντά στο εαυτό μου και να εξερευνήσω το ομιχλώδες βάθος των προσωπικών, πραγματικών προβλημάτων.  Χρειαζόμουν ένα δυνατό brand-name που να μου δίνει αυτοπεποίθηση για να ανοίξει τον δρόμο...

 

...και να ηχογραφήσεις το πρωτο σου album “kiss + swallow” στο Λονδίνο. Μετά μετακόμισες στο Βερολίνο, που απ’ ότι φαίνεται μοιάζει με καταφύγιο για εναλλακτικούς καλλιτέχνες στις μέρες μας. Γιατί πήρες αυτή την απόφαση; Τελικά η πόλη αυτή ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου;

Chris Corner: Zω πλέον μόνιμα στο Βερολίνο και έχει γίνει το κέντρο του κόσμου μου. Είναι πάμφθηνο, ανεκτικό και ακόμα υπάρχει τόσος αχρησιμοποίητος χώρος!
Κανείς δεν νοιάζεται για τον υπόλοιπο κόσμο, είναι σαν όαση στο κέντρο της Ευρώπης. Εχει υπέροχη τέχνη και μια περίεργη αίσθηση κοινότητας χωρίς συναγωνισμό και κυνισμό. Κατά κάποιο τρόπο είναι μια αμόλυντη  και αθώα πόλη. Οι άνθρωποι έχουν το δικό τους στυλ, χωρίς να είναι μοδάτοι.
Ζούσα στο Λονδίνο για πολλά χρόνια και μια μέρα ξύπνησα και είπα “Γιατί βρίσκομαι εδώ?” Είναι τρελό. Αγχωνόμουν υπερβολικά, έπαιρνα πολλά ναρκωτικά και περίμενα υπερβολικά. Οι ρυθμοί και το πνεύμα του Βερολίνου είναι πολύ διαφορετικό. Είναι η πιο «αντι-πόλη πόλη» που έχω γνωρίσει και την αγαπώ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω να γίνω κινητή διαφήμιση για το Βερολίνο γιατί θα προτιμούσα να μην έρθουν περισσότεροι άνθρωποι εδώ...

 

Και πως είναι μια τυπική Βερολινέζικη Χ μέρα? Τα απομεινάρια του κακόφημου cabaret χαρακτήρα και του θρυλικού Γερμανικού ιμπρεσιονισμού είναι ακόμα ζωντανά;

Chris Corner: Υπάρχουν απομεινάρια και φαντάσματα ενός ολόκληρου αιώνα κουλτούρας. Υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα μιας άλλης εποχής. Ισως αυτό να είναι μόνο εδώ στο διαμέρισμά μου και στο μυαλό μου, αλλά σε όλη τη πόλη υπάρχουν πολλά μέρη που ακόμα ζουν και αναπνέουν με έναν εναλλακτικό τρόπο. Μικροσκοπικά σκοτεινά μπαράκια, clubs, παράνομα πάρτι σε μυστικά σημεία. Το στυλ είναι ελεύθερο εδώ και η καθημερινότητα αρκετά χαλαρή, πρέπει να ομολογήσω. Δουλευω σε διαφορετικό χρόνο εδώ. Από τις 3 μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ, συνήθως. Δουλειά, κουβέντα, κρασί, φαγητό. Άφθονος χρόνος για συλλογισμό και δημιουργία σε έναν δικό μου ρυθμό, χωρίς να τεμπελιάζω υπερβολικά και να αποσυνδέομαι καθώς υπάρχει πάντα γύρω μου η βοή της πόλης.
Εξακολουθούν να υπάρχουν κάποια αυθεντικά καμπαρέ που επιμένουν στο πνεύμα εκείνης της εποχής. ‘Εγινε πρόσφτα και μία προβολή γερμανικών εξπρεσσιονιστικών ταινιών σε ένα σκοτεινό ανεξάρτητο σινεμά εδώ γύρω. Συνοδεύονταν από έναν πιανίστα που έπαιζε τα soundtrack ζωντανά. ‘Ηταν ιδιαίτερο.

 

Μετακινείσαι συνεχώς κάνοντας τουρνέ και δίνοντας συναυλίες, αλλά αν έπρεπε να εγκατασταθείς κάπου για να ηχογραφήσεις το τρίτο σου άλμπουμ σε αναζήτηση έμπνευσης, ποια πόλη θα ήταν ο προορισμός σου; Θα εγκατέλειπες την Ευρώπη για χάρη ενός πιο ανατολικού (Τόκιο ή Δελχί π.χ.) ή ενός πιο δυτικού (Νέα Υόρκη?) τόπου;

Chris Corner: Αγαπώ πολλές πόλεις και πιθανότατα θα μπορούσα να ζήσω προσωρινά σε μερικές από αυτές.  Οι πραγματικά αγαπημένες μου όμως είναι το Βερολίνο και το Τόκιο. Δούλεψα αρκετά στο Τόκιο κάνοντας παραγωγές σε Γιαπωνέζους καλλιτέχνες και το νιώθω σαν δεύτερο σπίτι μου. Τόσο διαφορετικό και συναρπαστικό!
Το καινούριο άλμπουμ όμως θα είναι το “no-city” αλμπουμ.
Βρήκα ένα παλιό κτίριο στην Γερμανική ύπαιθρο. Θα γίνει το Εργοστάσιο, η βιομηχανική καρδιά του τρίτου δίσκου μου. Φτιάχνω studio εκεί και θέλω να δημιουργήσω μακριά από την ζωή της πόλης, στο δικό μου ΙΑΜΧ βασίλειο. Θέλω να είναι ένα σπίτι ανοιχτό σε ζωγράφους, σκηνοθέτες, μουσικούς... Αν ειναι κάποιος παραγωγικός θα μπορεί να ζεί σε αυτό, να δουλεύει εκεί και να συνεισφέρει σε αυτό.
Ακόμα δουλεύω πάνω σε αυτό το σχέδιο, δεν έχει εξελιχθεί για την ώρα.

 

Όταν άκουσα για πρώτη φορά το τελευταίο σου album “The Alternative” σκέφτηκα: «Αυτή είναι η καλύτερη κυκλοφορία του 2006» και ήταν ακόμα Απρίλιος... Δεδομένου ότι ο δίσκος πήρε διθυραμβικές κριτικές από τον τύπο, το νιώθεις σαν ανταμοιβή για τη δουλειά σου ή σε επιβαρύνει με άγχος ως δημιουργό;

Chris Corner: Σ’ευχαριστώ πολύ, αλλά γενικά δεν είμαι σε επαφή με το feedback. Είναι ασφαλέστερο για μένα να έχω τη μικρότερη δυνατή επαφή και να αντλώ χαρά και ικανοποίηση από τις ώρες που περνάω στο studio και από τις συναυλίες. Πάντα ήμουν ο πιο αυστηρός κριτικός των τραγουδιών μου, οπότε τελικά δεν έχει τόση σημασία η ανταπόκριση των άλλων. Αν κανένας δεν ενδιαφερόταν θα είχα πρόβλημα, άρα δεν μπορώ να πω ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Πρέπει να όμως να δημιουργώ ένα σύστημα προστασίας.
Είμαι υπερ-ευαίσθητος και καταθλιπτικός πολλές φορές. Οταν τελειώνω ένα project εθελοτυφλώ στις αντιδράσεις του έξω κόσμου. Παιδιάστικο, αλλά έτσι τα καταφέρνω και προχωράω.

 

Θα αντάλλασες τις θετικές κριτικές και την αποδοχή από το κοινό που έχεις τώρα για μεγαλύτερες πωλήσεις; Εύχεσαι να πουλήσουν οι IAMX όσους δίσκους πούλαγαν οι Sneaker Pimps πριν 10 χρόνια περίπου;

Chris Corner: Καθόλου. Όσο προχωράω με αυτό το lifestyle που έχω επιλέξει τώρα, τόσο περισσότερο προσπαθώ να αποφεύγω τις ανοησίες. Η επιτυχία συνήθως διογκώνει τις άσχημες πλευρές της ανθρωπινης συμπεριφοράς και από τη φύση της αφήνει έξω όλα τα ενδιαφέροντα περιθωριακά μέρη της τέχνης. Είμαι εδώ για την τέχνη. Δεν θα μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη αν γλείφω κάθε κόπανο δισκογραφικής. Χρειάζομαι μόνο όσα λεφτά απαιτούνται για να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, μέχρι εκεί. Η επιστροφή στις ρίζες με ανεξάρτητη προσέγγιση μου έσωσε τη ζωή. Είναι ένα περιορισμένο ελεγχόμενο project, που μπορεί όμως να έχει παγκόσμια απήχηση χάρη στο internet, από στόμα σε στόμα και με πραγματικά σκληρή δουλειά. Οι γονείς μου ήταν σκληροπυρηνικοί της εργατικής τάξης, έτσι ήμουν τυχερός να αποκτήσω τέτοιου είδους ηθική από μικρή ηλικία. Ο μόνος λόγος που θα ήθελα να γνωρίσω μεγάλη επιτυχία θα ήταν για να τη χρησιμοποιήσω ενάντια στη μουσική βιομηχανία. Αυτό είναι το ταπεινό μας σχέδιο. Να γίνουμε άλλος ένας μικρός φάρος για ανεξάρτητες μπάντες. Στους ΙΑΜΧ υπάρχουν 9 άνθρωποι σύνολο, το management, η μπάντα και το crew. Φτάνουν νομίζω για μια μικρή επανάσταση.

 

Παρατηρησα επίσης ότι το “the Alternative” έχει μια πιο σκοτεινή και new-wave αισθητική από το προηγούμενο album. Πιο «οργανικό» επίσης. Ηταν συνειδητή επιλογή αυτό ή είχε να κάνει με τις επιρροές σου εκείνη την περίοδο;

Chris Corner: Είναι πιο ωμό και πιο επιθετικό από το “kiss + swallow”. Από μια άλλη οπτική δεν είναι εξίσου τέλειο τεχνικά. Ηθελα να βάλω περισσότερα live στοιχεία και περισσότερο θόρυβο και σ’αυτό νομίζω ότι οφείλεται η ζωντάνια του. Τα drums είναι πιο δυνατά, οι κιθάρες πιο σκληρές, το μπάσο πιο βρώμικο. Διασκέδασα πολύ που έπαιξα όλα τα όργανα και τα έβαλα μαζί με τρόπο που ακούγεται σαν ένα κανονικό συγκρότημα.
Επίσης πιστεύω ότι οι στίχοι είναι πιο έντονοι συναισθηματικά, τουλάχιστον έτσι ένιωθα όταν τους έγραφα. Η ζωή μου ήταν ένα χάος την εποχή που έγραφα τον δίσκο και το The Alternative σου δίνει μια βαθιά οπτική στην αστάθεια που επικρατούσε μέσα μου.. Σχέσεις που διαβρωνονταν, η διαφυγή μου στο Βερολίνο και μια γενικότερη απέχθεια για κάθε τι ανθρωπινο...

 

“For all you lonely boys I will be president / in all you sons of men I can be accident”. Θες να μας εξηγήσεις λίγο το ρεφρέν του “President”?

Chris Corner: Είναι μια μικρή φαντασίωση μου που οδηγεί όλους τους μισογύνεις σε πρόωρο θάνατο. Ηταν μια ανάμεικτη στιγμή αδυναμίας, εμπάθειας και βαθύ μίσους για τους ηλίθιους βίαιους άντρες που έχουν εξουσία, αλλά ποτέ δεν είχαν αγάπη και δίκιο. Δηλώνω και εγώ ένοχος. Γάμησέ τους, γάμησέ με και θάψτε μας όλους μαζί!

 

Το προσωπικό μου αγαπημένο από τον δίσκο είναι το “Bring Me back a Dog”. Αν επέστρεφες πραγματικά ως σκυλί στην επόμενη ζωή σου, τι ράτσα θα ήταν; Εχεις ζωάκια σε αυτή τη ζωή;

Chris Corner: Οχι, σε αυτή τη ζωή δεν έχω. Αλλά θα προτιμούσα ένα σκυλί από παιδιά. Υπάρχει αυτή η, κατά κάποιο τρόπο, ανόητη ικανοποίηση που αντλούν από την αφοσίωσή τους τα σκυλιά.  Ζηλεύω το σύστημα ευχαρίστησης και ανταμοιβής που έχουν, όπως και την φροντίδα που τους δείχνουν οι άνθρωποι.
Θα επέλεγα να επιστρέψω ως ένα μικρό και κομψό σκυλάκι.

 

Εχοντας υπάρξει fan του David Bowie, θυμάμαι ότι και αυτός μετακόμισε στο Βερολίνο, επίσης έβαφε περίεργα το πρόσωπό του, πειραματίστηκε με τη μουσική και τη ζωή εκεί και φυσικά έγινε ο Thin White Duke… Φαντάζομαι σου αρέσει ο Bowie. Κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες που θαυμάζεις?

Chris Corner: Είναι πάρα πολλοί για να απαριθμήσω...

 

Αγαπημένος δίσκος όλων των εποχών ή ένα πρόσφατο top-10?

Chris Corner: Και πάλι θα προτιμούσα να μιλήσω για αρχιτεκτονική.

 

Ok, ζωγραφική καλύτερα. Το Kiss +Swallow είχε memento-style λεζάντες στο σώμα σου σαν μέρος του artwork, ενώ η εικόνα του ΙΑΜΧ έγινε κιτρινο-μαυρη στα photo-sessions του Alternative. Φαίνεται λιγότερο άμεσο από τις λέξεις, αλλά τι αντιπροσωπεύει το κίτρινο στο concept του album?

Chris Corner: Οπτικά τo κίτρινο έχει μεγάλη δύναμη και ενέργεια, αλλά για μένα είναι η αντίθεση με το μαύρο που το κάνει σημαντικό. Υπάρχει ξεκάθαρη τρέλλα και ανησυχία σε αυτό, κάτι που ταίριαζε πολύ καλά με την αίσθηση του album.
To "Τhe Alternative” ήταν έντονο και αγχωτικό στην δημιουργία του. Ηχογραφήθηκε μέσα σε έναν μήνα, σε ένα μουχλιασμένο Βερολινέζικο υπόγειο χωρίς καθόλου χρήματα και αρκετή απελπισία. Νομίζω ότι το κίτρινο απεικονίζει την επιθετικότητα που είχα εκείνη την εποχή. Είναι το χρώμα της παράνοιας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το Βερολίνο είναι γνωστό ότι κρύβει «μικρούς θησαυρούς» στα μαγαζιά με μεταχειρισμένα ρούχα. Επίσης ξέρω ότι κάνεις τις δικές σου «κατά-παραγγελία» τροποποιήσεις στην γκαρνταρόμπα σου και στα μαλλιά σου και επίσης ότι κουβαλάς μαζί συνήθως ένα κουτί ραπτικής. Το πραγματικό στυλ δεν μπορεί να αγοραστει? Και τι ακριβώς σημαίνει «στυλ» για τον Chris Corner?

Chris Corner: Στυλ για μένα σημαίνει να μη νοιάζεσαι για την μόδα καθεαυτή, αλλά να παρουσιάζεις μια μοναδική εικόνα που να δείχνει προσωπικότητα και δημιουργικότητα. Πρέπει να υπάρχει ένα καλούπι και συντονισμός μαζί της, αλλά επίσης και μια υγιής αποστροφή για το συνηθισμένο. Πρεπει να είναι λογικό αλλά ξεχωριστό, σικ αλλά άνετο, ρετρό αλλά εκσυγχρονισμένο και προσαρμοσμένο. Το στυλ μου έχει να κάνει με τη γνωστή τεμπελιά μου. Επίσης επειδή είμαι μικροκαμωμένος, αναγκάζομαι να βρίσκω τα περισσότερα ρούχα στο τμήμα με τα γυναικεία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αλλάζω το σχήμα τους και όπως είναι φυσικό φαίνονται λίγο παράξενα...

 

Εγραψες το soundtrack για τη ταινία “Les Chevaliers du Ciel”. Πως ήταν σαν εμπειρία να πρέπει να συνθέσεις για κάτι πολύ συγκεκριμένο; Υπάρχει κάποια ταινία που θα ήθελες να γράψεις τη μουσική της;

Chris Corner: Εκτος από την μουσική, έχω μεγάλο πάθος για την αρχιτεκτονική και τις ταινίες. Για την ώρα η αρχιτεκτονική είναι εκτός πεδίου δράσης μου, αλλά το μικρό μου όνειρο έιναι δουλέψω με έναν Τσέχο τρελόγερο σκηνοθέτη stop-frame animation ταινιών. Το όνομά του είναι Jan Svankmajer και έχει κάνει μια ταινία με τίτλο "Alice”, μία αναδόμηση της ιστορίας της Αλίκης στην Χώρα Των Θαυμάτων (σ.σ. στο Youtube υπάρχουν αρκετά αποσπάσματα από τον Alice).  H ψυχρή, χαοτική και χιουμοριστική προσέγγισή του έχει πολλα κοινά με τον κόσμο των ΙΑΜΧ και το βρίσκω παρήγορο. Θα μου άρεσε να δουλέψω σε ένα αφηρημένο soundtrack χωρίς κλασικές δομές τραγουδιών. Επίσης το επόμενο βήμα μου θα έιναι να κάνω εγώ τις ταινίες για τις οποίες θα θέλω να γράψω μουσική.

 

Φαντάζομαι ότι τη συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να μοιάζει χαζή η ερώτηση, αλλά τι γίνεται με τους Sneaker Pimps? Υπάρχουν σχέδια ή να τη θεωρήσουμε τελειωμένη ιστορία ;

Chris Corner: Δε λέω ποτέ όχι για κάποιο project που δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά με το που έκανες αυτή την ερώτηση μια δυσβάστακτη λέξη μου ήρθε στο μυαλο: IAMX

 

Κρυμμένο σε πολλές στρώσεις από συναισθήματα, προσωπικά διακρίνω εναν επαναστατικό και αφυπνιστικό υπαινιγμό στο The Alternative. Μπορεί ένας παράξενος μουσικός να ηγηθεί σε κάτι τέτοιο; Μήπως αυτή η επερχόμενη υποθετική επανάσταση θα μπορούσε να είναι σεξουαλική;

Chris Corner: Οι επαναστάσεις μου είναι μικρές. Προσφέρω απλά μια εναλλακτική επιλογή για όσους είναι απογοητευμένοι με τη πλύση εγκεφάλου και την άχρηστη εμπορευματοποίηση που υπάρχει στην μουσική. Είναι καθήκον να δώσω στον εαυτό μου και σε άλλους έναν τρόπο διαφυγής. Επίσης είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου φεμινιστή. Υποστηρίζω την ιδέα να προσπαθούμε να βγάζουμε προς τα έξω τις καλύτερες πλευρές της ανθρώπινης φύσης, και αυτές συνήθως είναι οι θηλυκές. Ο πειραματισμός με την σεξουαλικότητα και τα συναισθήματα είναι αναγκαίος αν θες να αλλάξεις πράγματα και τον κόσμο γύρω σου.

 

Εχουν περάσει 2 χρόνια, αλλά ακόμα βγάζεις singles και remixes από το The Alternative. Δουλεύεις καθόλου πάνω σε καινούριο υλικό; Πότε να περιμένουμε το τρίτο album των IAMX?

Chris Corner: Οραματίζομαι την πρόοδο των κινήσεων μου με έναν πιο χαλαρό τρόπο. Νιώθω μια πιο φινετσάτη και όμορφη αύρα για τα τραγούδια μου. Δεν θέλω να χάσω την ένταση απ’ οτι έχω δημιουργήσει, αλλά έλκομαι από μια πιο λεπτομερή εξερεύνηση της ζωής.
Η περασμένη χρονιά μου γάμησε το μυαλό. Εληξαν κάποιες σχέσεις, μάθαινα άλλη γλώσσα, έκανα καινούρια αρχή στη ζωή μου. Υπάρχουν πράγματα για τα οποία θέλω να μιλήσω και να γράψω, αλλά πρέπει να συμπληρωθούν με τον σωστό ήχο. Θα είναι πάλι ωμός και επιθετικός, αλλά με περισσότερη έμφαση στη μελωδία και διαταραγμένο ρυθμό, σαν της ζωής.
Δουλεύω ήδη αρκετά τραγούδια. Και για κάποιο λόγο μπορώ να δω μπροστά μου "matadors”, “grandiose”, “temples” “women”, “men”, “being alone”, “genocide”, “prostitutes”, “gypsies and circuses”. Οσο θα τελειώνω τον δίσκο, θα κυκλοφορήσω ένα Live album και ένα EP με εκτελέσεις τραγουδιών μου με τη συνοδεία κουαρτέτου εγχόρδων.
Ελπίζω το νέο μου studio album να κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο.

 

Έντονο makeup, φανταχτερά ρούχα και glam. Φαίνονται σαν κομμάτι της rock ‘n roll νοοτροπίας αλλά και του μύθου που χτίζεις γύρω από τον εαυτό σου. ‘Εχεις μπει ποτέ στον πειρασμό να απογυμνωθείς από το ρόλο του “X” πάνω στη σκηνη;

Chris Corner: Ναι. Θα κάνω μια μικρή περιοδεία μέσα σε αυτή τη χρονιά. Μόνο εγώ, μια ακουστική κιθάρα και ένα loop machine. ‘Ετσι γράφω γενικά και τη μουσική μου. ‘Ισως είναι ενδιαφέρον για κάποιους να δουν πως ακούγεται πριν παίξω με την παραγωγή και προσθέσω το θόρυβο στο studio.

 

Το ανδρόγυνο look έπαιξε πάρα πολύ στις φετινές πασαρέλες. Αν και στη μόδα οι τάσεις έρχονται και παρέρχονται όπως ακριβώς και στη μουσική, θα ήθελα να μάθω την πρόβλεψη σου για το μέλλον των δύο αυτών βιομηχανιών, μιας και ασχολείσαι και με τα δύο.

Chris Corner: Νομίζω ότι το πρόβλημά μου με τη μόδα είναι η υπερβολική ομορφιά. Βρίσκω τα μοντέλα πολύ βαρετά και αφύσικα. Αυτό μπορεί να βοηθάει στο σχεδιασμό των ρούχων αλλά δεν έχει καμία βάση, δεν ανήκει στην πραγματικότητα. Το βρίσκω παράξενα τραγικό. Με αποσυντονίζει από τα ρούχα.
Νομίζω πως το επόμενο κύμα θα είναι η επιστροφή στις ραπτομηχανές. Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί τόσο πολύ τα εμπορευματοποιημένα ετοιματζίδικα ρούχα τύπου H&M και θα έρθει μία Do It Yourself επανάσταση. Οι πιο κομψοί άνθρωποι πάντα συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία κατασκευής των ρούχων τους, κατά τη γνώμη μου.

 

Η τελευταία καλή ταινία που είδες, το πιο πρόσφατο βιβλίο που διάβασες και σου άρεσε, ένα πολύ καλό τραγούδι που άκουσες καθώς και ένα στιγμιότυπο από τη ζωή σου (κάτι που άκουσες ή είδες, οτιδήποτε... ) και σου έδωσε έμπνευση;

Chris Corner: Η τελευταία πολύ καλή ταινία ήταν το the “Sacrifice” του Andrei Tarkovsky. Το τελευταίο καλό βιβλίο, το “Liede und Gedichte” του Bertolt Brecht (σ.σ. συλλογή με ποιήματα και τραγούδια απο τα θεατρικά του Brecht).
Το τελευταίο αξιοσημείωτο τραγούδι ήταν το “Der Leiermann” από τον Gerald Moore, γραμμένο από τον Franz Schubert.
‘Ενας φίλος μου είπε το εξής: «Οι άντρες μπορούν να βιώσουν την ευτυχία μόνο μέσα από αυτό που κάνουν. Οι γυναίκες μπορούν να βιώσουν την ευτυχία μόνο μέσα απο αυτό που δίνουν.»

 

Κατάφερες να κάνεις την ευχή και κατάρα του κάθε μουσικού σήμερα (το internet και το κοινωνικό διαδίκτυο, πχ myspace, δηλαδή) να δουλέψουν υπέρ σου. Είχες υποστηρίξει σε μία παλιότερη συνέντευξη πως το να πολεμούμε την τεχνολογία είναι αυταπάτη και πως δεν θα σε πείραζε καθόλου αν αναγκαστείς να πουλάς τον εαυτό σου από πόρτα σε πόρτα, τελικά. Γοητευτική άποψη αν και τη βρίσκω και κάπως δυστοπική. Φοβάμαι μήπως η τέχνη καταλήξει στο μέλλον και πάλι να είναι προνόμιο των πλουσίων ή μετατραπεί σε περιδεύοντα απόκληρο θίασο τύπου freak show ή ακόμα και να εκλέιψει ολοκληρωτικά. Εξακολουθείς να πιστεύεις το ίδιο για όλα αυτά;

Chris Corner: Ναι. Υποστηρίζω με πάθος πως πρέπει να βρούμε τρόπους να διαφυλάξουμε την αξία της Τέχνης. ‘Οταν είναι διαθέσιμη σε οποιονδήποτε στον κόσμο, όταν μπορείς να περπατάς στο δρόμο και να παίρνεις όποια μουσική επιθυμείς και σε ότι μορφή θέλεις για πλάκα και χωρίς προσπάθεια, τότε οι άνθρωποι θα έχουν χάσει τελείως το νόημα του τι είναι ελκυστικό στην τέχνη του άλλου. Πως θα επιβιώσουν οι καλλιτέχνες όταν το κοινό έχει τη δύναμη να την απαιτεί και να τη διαχειρίζεται με όποιον τρόπο θέλει; Ο κόσμος βρίσκει μουσική δωρεάν, έτσι είναι πλέον. Πως θα προστατέψουμε τους εαυτούς μας; Πρέπει να προσφέρουμε κάτι που δεν μπορούν να πάρουν πατώντας τεμπέλικα μερικά κουμπιά. Θα πρέπει να δουλέψουν για αυτό. Τι θα γινόταν αν δεν κυκλοφορούσαν καθόλου δίσκοι πια; Πως θα βρουν μουσική; Θα πρέπει να έρθουν σε σένα (τον μουσικό) προσωπικά. Θα πληρώσουν για συναυλίες. Merchandise και οικειότητα.

 

Παραθέτω κάποια λόγια του Bill Hicks: “If you don't believe drugs have done good things for us, then go home and burn all your records, all your tapes, and all your CDs because every one of those artists who have made brilliant music and enhanced your lives? REAL fucking high on drugs.” Ναρκωτικά και δημιουργία, λοιπόν. Και μία φράση μέσα από ένα βιβλίο του Chuck Palahniuk: “No good art comes from happiness”.  Δυστυχία και δημιουργία. Ποια η γνώμη σου για αυτά τα πραγματικά μεν κλισέ δε της μουσικής;

Chris Corner: Πρέπει να αναρωτηθείς τι είναι καλή τέχνη. Είναι όλα τόσο υποκειμενικά και εξαρτώμενα από πολιτιστικές, πολιτικές και θρησκευτικές συνθήκες.
Όλοι υποφέρουν με το δικό τους τρόπο. Διαφωνώ με την αυτοπάθεια και τον κατασκευασμένο πόνο μέσω των ναρκωτικών, για παράδειγμα. Η αληθινή ζωή είναι απείρως δυσκολότερη και πιο παράξενη από ηδονιστικές αποδράσεις. Αλλά θα συμφωνούσα πως όταν είσαι ικανοποιημένος και επαναπαυμένος δεν παράγεις και την καλύτερη μουσική. Η προσπάθεια και η απόγνωση για να εκφραστείς δίνουν συναισθηματικό βάθος και πόθο για σημαντική, σοβαρή δουλειά.
Τα κλισέ υφίστανται για κάποιο λόγο αλλά θα πρέπει πάντα και να τα αμφισβητούμε. Τα μέσα διαιωνίζουν έναν μύθο που δεν έχει σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους και καλλιτέχνες. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με το τι πιστεύουμε και να ψάχνουμε τις απαντήσεις μέσα μας.

 

Συνέντευξη/Μετάφραση:

Κώστας Μπρέλλας
Μαρία Καραγκούνη

IAMX official