Οι Insomnia ήταν ένα dark wave Αθηναϊκό σχήμα που έδρασε από τo 1988 μέχρι τo 1993 και ο μοναδικός τους δίσκος ''Days Of Alcyone'', έμεινε σε χειμερία νάρκη πολλά χρόνια μέχρι την τελική του κυκλοφορία το 2013 από την Geheimnis Records, μια εταιρεία που ειδικεύεται σε επανακυκλοφορίες αλλά και ειδικές κυκλοφορίες μικρών αλλά ισχυρών καλλιτεχνών του χώρου που το πέρασμα του χρόνου ενδυνάμωνε την ανάγκη για επιβίωση.

Το γιατί κυκλοφόρησε ο δίσκος τώρα και όχι σε πολυεθνική το 1992 που ήταν προγραμματισμένο είναι μια πικρή ιστορία που δικαίωσε όμως το σχήμα και τη φήμη του. Πιθανόν αν έβγαινε τότε να μην είχε τύχη, γιατί όπως ξέρετε εν μέσω ετοιμοθάνατου grunge, ανατολής της νέας brit pop σκηνής και μιας ηλεκτρονικής σκηνής που άρχισε να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, κανένας δεν θα είχε διάθεση για σκοτεινό ρομαντισμό και νεοκυματικές εξάρσεις. Λίγοι ήταν αυτοί που ασχολούνταν με το θέμα εκείνες τις μέρες.

Όμως η αύρα του δίσκου, ο ήχος, η συναισθηματική του φόρτιση, η εξαιρετική για τα δεδομένα της εποχής παραγωγή, παρέμειναν και διατηρήθηκαν αναλλοίωτα όπως αποδείχτηκε.

Όπως και με τους άγνωστους στο πλατύ κοινό δίσκους ψυχεδελικού ροκ που επανακυκλοφορούσαν σε καταιγιστικούς ρυθμούς τη δεκαετία του '80, η άνοδος του σκοτεινού ήχου στις αρχές των '00'ς και ειδικά η αναζωπύρωση του new wave στην Αμερική στις μέρες μας, προκάλεσε μια εκ νέου αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για παλιά νεοκυματικά άλμπουμ που είτε κυκλοφόρησαν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων είτε έμειναν στο ράφι. Στις μέρες μας πια τίποτε δεν μένει κρυφό και όπως πλέον ξέρουμε η μουσική ανακυκλώνεται συνέχεια όπως το κάθε τι.

Το ''Days Of Alcyone'' περιέχει μέσα σε δέκα τραγούδια,όλη τη μουσική που επηρέασε τα πέντε μέλη του σχήματος και την τρέχουσα συναισθηματική τους ταυτότητα. Θα μπορούσε να ανήκει και σε ευρύτερη ομάδα Κεντροευρωπαϊκών σχημάτων εκείνης της εποχής -όπως αυτά της Lively Art (Rise & Fall of a Decade, Little Nemo, Asylum Party, κλπ)- που πάσχιζαν, μάταια, να κρατήσουν ζωντανή τη νεοκυματική αύρα των '80'ς στη νέα δεκαετία τότε των '90'ς.

Πέρασαν σχεδόν 22 χρόνια από τότε που αυτός ο δίσκος μου ήρθε το Φθινόπωρο του '92 σε μορφή κασέτας στον ραδιοφωνικό σταθμό για την "Πτήση πανω απ'το Λαβύρινθο'' του Rock FM. Θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση η καθαρή παραγωγή και η ακόμα πιο ξεκάθαρη και αποκρυσταλλωμένη άποψη του σχήματος. Το καλύτερο όμως έρχεται όταν ξανακούω για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια το άλμπουμ. Καταλαβαίνει κανείς ότι έρχεται από εκείνες τις μέρες αλλά αν δεν ξέρει τίποτε μπορεί και να το δεχτεί σαν μια εξαιρετική αναπαλαίωση.

Οι σημειώσεις στο εσώφυλλο λύνουν την οποιαδήποτε απορία. Οι μουσικές αναφορές των INSOMNIA είναι ξεκάθαρες. Όμως αν τότε έψαχνε να βρει ο ακροατής, ποιόν αντέγραψαν και ποια στοιχεία, σήμερα απλά απολαμβάνει λεπτές ενορχηστρωτικές λεπτομέρειες που δεν πρόσεχε παλιά, ποιοτικούς στίχους, κλασσικές dark /new/post wave συγχορδίες και όμορφες, νοσταλγικές μελωδίες. Kάποιοι ηχητικοί πλατειασμοί ακούγονται πολύ ευχάριστα και δεν αλλοιώνουν την τελική εντύπωση νοσταλγίας και υγρής Φθινοπωρινής αίσθησης που μας υποβάλλει ο δίσκος των INSOMNIA. Μπορεί ο τίτλος να παραπέμπει στις φωτεινές μέρες των Αλκυονίδων ημερών αλλά ο ήχος πηγαίνει κάπου αλλού.

Είναι το μελαγχολικό, χαρακτηριστικό μπάσο, οι ανήσυχες μελωδίες που παραπέμπουν κυρίως σε Mecano, αλλά βγάζουν γνήσιο συναίσθημα και όχι απλό στυλ, τα μετά τη βροχή πλήκτρα που χρωματίζουν αλλά και δίνουν βαρύτητα σε όλα τα κομμάτια του άλμπουμ και κυρίως οι κιθάρες  που σε δύο περιπτώσεις (''Medieval Portrait'' και ''Haunted Dance'') ανεβάζουν τόσο πολύ τη δυναμική των συνθέσεων και τις προχωρούν σε ψυχεδελικά τοπία, που σχεδόν τις ''κλειδώνουν'' στην αιωνιότητα. Είναι δύο συνθέσεις που ξεχωρίζω πλέον καλά. Τότε δεν τις αξιολόγησα όσο θα έπρεπε (όπως και μερικά ακόμα από τα τραγούδια του δίσκου) αλλά σήμερα ακούγονται ολοκληρωμένες και ισχυρές χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι υπόλοιπες υστερούν σε κάτι.

Ο χρόνος είναι ένας βασικός παράγοντας για τη μουσική. Και αν ακούσει κανείς ακόμα προσεκτικότερα το ''Days OF Alcyone'' σήμερα, καταλαβαίνει ότι τα παιδιά ζούσαν το όνειρο τους τότε αλλά ταυτόχρονα ένιωθαν και την ανάγκη να εκφράσουν τις αγωνίες τους και τα συναισθήματα τους και αυτό που δημιούργησαν ζει και θα ζει στο χρόνο γιατί είναι κάτι που είναι γνήσιο. Δεν λειτουργεί όμως μόνο σαν ένα ντοκουμέντο γνήσιας δημιουργίας σε μια επιφυλακτική έως και αρνητική μουσική εποχή για τα Ελληνικά σχήματα που δεν είχαν ελληνικό στίχο ή δεν έμοιαζαν σαν τις ΤΡΥΠΕΣ ή δεν είχαν γκάζι στις κιθάρες. Λειτουργεί και ως ένα ποιητικό έργο μετ εφηβικής αναζήτησης και συναισθημάτων που ειδικά στους οπαδούς του βαθύ μπλε ή σκοτεινού ήχου, των υγρών τοπίων, του υπαρξισμού αλλά και των μινόρε μπορεί να επικοινωνήσει και να προσφέρει μερικά λεπτά «προστασίας» από την αισχρότητα  των ημερών και κάθε ημερών όλων των εποχών. Χωρίς να πρωτοτυπεί (ποιος νοιάζεται), χωρίς να κάνει θόρυβο (hipsters-free), νικά το χρόνο και έστω σε 324 αντίτυπα (δυστυχώς ήδη εξαντλημένα) για τους απανταχού βινυλιοφετιχιστές, αλλά πλέον και σε ψηφιακή (πεντακάθαρη) μορφή είναι πλέον εκεί έτοιμος για τον καθένα που θα τον αναζητήσει.

Και είναι κάτι εξαιρετικά ελπιδοφόρο να βρίσκει θετική ανταπόκριση σε μια καινούρια γενιά μουσικόφιλων, νέων παιδιών που έχουν μουσικό κριτήριο πάνω από το φυσιολογικό σε σύγκριση με παλιότερες γενεές ακροατών και αξιολογούν καλύτερα κυκλοφορίες που στην εποχή τους απλά τις προσπερνούσαν σαν κάτι παράξενο, σαν κάτι που δεν ταιριάζει, σαν κάτι παρωχημένο. Έχει ο καιρός γυρίσματα λοιπόν, μόνο που απευχόμαστε να κάνει κύκλους τόσο μεγάλης χρονικής διάρκειας.....

Χρήστος Μίχος