Δεν είναι πολλά τα ονόματα που έρχονται στο μυαλό αν κάποιος αναζητήσει αξιόλογους νέους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν κατά την τρέχουσα δεκαετία και έφεραν φρέσκους ήχους, όμως αυτό του James Blake είναι στανταράκι. Και όχι άδικα, μιας και έχει κυκλοφορήσει αρκετά ενδιαφέροντα EPs και (κυρίως) ένα ντεμπούτο που με ενθουσίασε προσωπικά πριν 2 χρόνια, δείχνοντας εξαρχής ότι ο τύπος έχει καινοτόμο αντίληψη της μουσικής, αντιμετωπίζει σοβαρά τη δημιουργία και επομένως ήρθε για να μείνει.

Στο δεύτερό του δίσκο με τίτλο "Οvergrown" (πόσο ειρωνικό για έναν 25χρονο;), ο James Blake εμφανίζεται σίγουρα "grown", αλλαγμένος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν του. Ο ήχος του έχει απλοποιηθεί, έχει γίνει πιο προσιτός. Η σιωπή, που κατείχε τον πρώτο λόγο, έχει σχεδόν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση της σε έναν ήχο πιο πληθωρικό. Οι soul συνθέσεις με το χαρακτηριστικό του πιάνο έχουν λιγοστέψει, για να αφήσουν χώρο σε περισσότερο ρυθμικά ηλεκτρονικά μοτίβα, τα οποία ενίοτε φλερτάρουν και με το νέο R&B των 2010's. Και κυρίως, το κέντρο βάρους έχει κάπως φύγει από τον εντυπωσιασμό της πρωτοτυπίας του ήχου και έχει μετατοπιστεί περισσότερο προς τις συνθέσεις αυτές καθ' αυτές, οι οποίες εμφανίζονται εδώ αρκετά βελτιωμένες.

Ναι, ο δεύτερος αυτός δίσκος του είναι ακόμα καλύτερος από το ντεμπούτο. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τόσο στο προηγούμενο album, όσο και στο τελευταίο EP του, τα καλύτερα κομμάτια ήταν διασκευές (Limit To Your Love της Feist και A Case Of You της Joni Mitchell αντίστοιχα). Εδώ ο James Blake μάς δείχνει για πρώτη φορά ότι δεν τις έχει ανάγκη για να φτιάξει ένα δυνατό σύνολο.  Κομμάτια σαν τα Retrograde, Overgrown, I Am Sold και Voyeur το αποδεικνύουν περίτρανα. Περιθώριο για ακόμα καλύτερες συνθέσεις υπάρχει, βέβαια, και κάτι μου λέει ότι με τέτοια αλματώδη πρόοδο που έχει σημειώσει μέχρι τώρα, στο επόμενο album θα πρέπει να περιμένουμε κορυφαία πράγματα...

Αυτό που δεν έχει αλλοιωθεί ούτε στον ελάχιστο βαθμό είναι ο ιδιαίτερος προσωπικός του χαρακτήρας, που είναι και το στοιχείο που τον έκανε να ξεχωρίσει ανάμεσα στους δεκάδες παραγωγούς που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια από την post-dubstep σκηνή. Μπορεί να έχει σαφείς επιρροές (μια από αυτές και ο Brian Eno, o οποίος συμμετέχει στην παραγωγή του Digital Lion), όμως κανείς άλλος δεν ακούγεται σαν τον James Blake. Ποιος άλλος συνδυάζει έτσι την εντελώς up-to-date παραγωγή με την κλασική μουσική παιδεία (βλέπε σπουδές στο κλασικό πιάνο) και τα φωνητικά-έκπληξη; Πόσοι παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής εκτός από δημιουργοί κινηματογραφικών, ατμοσφαιρικών τοπίων είναι και καλοί singers/songwriters; Πόσοι καταφέρνουν να προσδώσουν συναισθηματική διάσταση στον εξ' ορισμού αυτοματοποιημένο ηλεκτρονικό ήχο;

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο James Blake είναι πολύ ιδιάζουσα περίπτωση καλλιτέχνη. Δεν ήρθε στο μουσικό προσκήνιο για να ενισχύσει κάποιο υπάρχον ρεύμα, ήρθε για να φτιάξει το δικό του. Αυτό του ηλεκτρονικού τροβαδούρου της νέας εποχής. Και σε μια ηλεκτρονική εποχή που δυστυχώς το focus γίνεται ολοένα και περισσότερο στον ήχο και την παραγωγή, οι καλλιτέχνες που συμβαδίζουν με το πνεύμα της χωρίς να ξεχνούν την ιδιότητα "μουσικός" είναι αναγκαίοι.

ΥΓ.  Είναι ευχής έργον που θα τον υποδεχτούμε στο φετινό Ejekt τον Ιούλιο σ' αυτή τη συγκυρία, μετά από ένα τόσο καλό album.