John Foxx and The Maths - Interplay

01. Shatterproof 02. Catwalk 03. Evergreen 04. Watching A Building On Fire 05. Interplay 06. Summerland 07. The Running Man 08. A Falling Star 09. Destination 10. The Good Shadow 

21 March 2011 - Metamatic

Το ότι ο σπουδαίος John Foxx κυκλοφόρησε νέο δίσκο, δεν αποτελεί πλέον συνταρακτικό μουσικό νέο. Το 2011, μια είδηση για νέο άλμπουμ των Blancmange ακούγεται εντυπωσιακότερη. Ο άνθρωπος που σύνδεσε το όνομά του με το πρωτοποριακό ξεκίνημα των Ultravox και οριοθέτησε τον ηλεκτρονικό ήχο και τον πειραματισμό γύρω από τη νεορομαντική θολούρα, έχει αφήσει εδώ και μια δεκαετία τις μούσες του να τον κάνουν ο,τι θέλουν. Περίπου 15 άλμπουμ, πολλές συνεργασίες με πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων οι Steve Jansen, Ηarrold Budd και Robin Guthrie. Η εμπορική επιτυχία και τα pop πλούτη του Metamatic δε το κάνουν τόσο ευδιάκριτο, αλλά απ'το The Garden και μετά, o Foxx έδειξε ότι είχε το δικό του τρόπο να χάνεται στη μουσική. Σαν να περπατά αθόρυβα, με τις μύτες των ποδιών πάνω σε άλλα μουσικά είδη, να τα αφήνει να εξελιχθούν μέσα του, να τα εκφράσει με τη γνωστή προσήλωσή του στην τεχνική και το εντυπωσιακό μυστήριο που τελικά κατακτά κάθε δίσκο του.

Για μένα, το The Garden είχε τον ήχο αλλά όχι -ακριβώς- τα κομμάτια, το σχεδόν κατανυκτικό Cathedral Oceans είχε ένα τόσο ισχυρό αποτέλεσμα που ξεπερνούσε όλα τα άλλα που συνέβαιναν σ'αυτή τη μεγαλεπίβολη ambient δουλειά. Το A Secret Life ήταν το δικό του Approaching Silence, ενώ κάτω απ'τον ονειρικό κιθαριστικό απόηχο του Guthrie απέδωσε μερικά πανέμορφα φωνητικά στη συγκινησιακά φορτισμένη συνεργασία του Mirrorball. Οι δίσκοι του πάλι με τον Louis Gordon επέστρεφαν σε synthpop ρίζες και ηλεκτρονικές παρορμήσεις. Ένας αθεράπευτα ρομαντικός παλιομοδίτης που αμφιταλαντεύεται μεταξύ κομπιουτερ, synths και σιωπηλών μοναχικών περιπλανήσεων... Στο Interplay, ως John Foxx and the Maths, τραβάει μια ευθεία γραμμή από την εποχή του Metamatic περνά από παλιότερα και πιο σύγχρονα ηλεκτρονικά πειράματα για να καταλήξει όπως πάντα στις ανεξάρτητες από ήχο προσωπικές εσωτερικές στιγμές του που μπλέκουν αμεσότητα, προσιτές και απρόσιτες διεργασίες για δημιουργία και λυρισμό. Κι όμως, δε μου ‘ρχεται να το θεωρήσω σαν επιστροφή στα παλιά, παρά τα πολλά 80's χαρακτηριστικά του, περισσότερο μοιάζει σαν το μέλλον εκείνου του ήχου όπως ακούγεται στο μυαλό του μετά τις τόσες και διαφορετικές μουσικές και μη διαδρομές  του.

Ο "The Maths" είναι ο Λονδρέζος συνθέτης και συλλέκτης (!) μουσικού εξοπλισμού, Ben Edwards, στου οποίου το βιογραφικό βρίσκεται και η αναγνώριση από τον μεγάλο Brian Eno. To Interplay είναι ένα πολύ καλό αφιέρωμα στον ήχο των Kraftwerk, των Human League, του Gary Numan, των πιο πρόσφατων πειραγμένων techno και electronica αναζητήσεων. Αν και οι τελευταίες, έχουν έναν diy αέρα, με την πιο μοντέρνα «τίποτα στην τύχη» νοοτροπία- εδώ μάλλον ο Foxx έχει την ευθύνη κρίνοντας από κάθε άλλη δουλειά του. Πρώτα απ'όλα κρίνοντάς το Interplay ως συνεργασία, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Edwards γεμίζει με ενθουσιασμό τον ήχο του από κάθε είδους αναλογικό εξοπλισμό, στέκεται άλλωστε δίπλα σε έναν απ'τους μέντορές του. Η βαριά ηλεκτρονική δομή του εναρκτήριου Shaterproof μαρτυράει ένα προσεγμένο «δεν κρατιέμαι!» συναίσθημα, και συναντά την ατμόσφαιρα του Metamatic, την αυστηρή αμεσότητα, και τον αποκλειστικά pop ποιότητά του. Έχει μεγάλη σημασία για έναν τέτοιο μουσικό δεκαετίες μετά τα πρώτα του βήματα να ξέρει να στήνει συνεργασίες που να αναδύουν τις ιδιαιτερότητες όσων συμμετέχουν. Η μπάσα πλέον, φιλτραρισμένη φωνή του Foxx και ο κοφτός ρυθμός μας πάει στην εποχή του πρώιμου ebm και μαζί με το χορευτικό Catwalk που ακολουθεί ξεκαθαρίζει τις γέφυρες με τον ήχο και την επιτυχία συγκροτημάτων όπως οι Knife και οι Chrystal Castles.

Οι Ultravox αποδομήθηκαν και ανασυντέθηκαν υπό τις ορέξεις ενός νεότερου που ίσως τους λάτρεψε και του αρχηγού της πιο απρόβλεπτης περιόδου τους. Αλλά σε κομμάτια σαν το Evergreen και το A Falling Star ξαναβρίσκονται μπροστά μας σχεδόν απαράλλαχτοι ταιριάζοντας εντυπωσιακά γύρω από πιο σύγχρονους ήχους. Όχι δηλαδή σαν νοσταλγικές παρεμβάσεις λατρείας, αλλά σαν κομμάτια που φυσικά παίρνουν τη θέση τους σε ένα μπλεγμένο μουσικό σύνολο. Κάπου εκεί νομίζω ότι κρύβεται όλη η ομορφιά του Interplay. Η συμμετοχή της Mira Aroyo των Ladytron στο Watching a building on fire με το δυνατό ρυθμό των synth δένει με τη φωνή του Foxx που μπορεί και να θυμίζει Bowie σε μια μελοδραματική χορευτική έξαρση. Το  Destination μαζεύει όλη τη ρετρό ενέργεια του κλασσικού ηλεκτρονικού ήχου του Foxx, τη συγκρατημένη στιχουργική απελπισία, την ψυχρή ατμόσφαιρα και φυσικά τη μοναδική αίσθηση τέτοιων κλασσικών new wave κομματιών που σε έκαναν όλα αυτά τα στοιχεία να θες να τα χορεύεις.

"Sometimes you find out too late" λέει στο Watching a building on fire, αλλά δεν πρόκειται για μια μουσική αναγέννηση ούτε καν για επιστροφή, όπως τουλάχιστον θα την εννοούσε - η θα την ευχότανε- ένας ...περασμένης επιτυχίας μουσικός. Ίσως να πρόκειται για το καλύτερο remix album των Ultravox από τον Foxx, αυτό δηλαδή που θα αποτύπωνε το παλιό με τα εντελώς δικά του μέσα, σαν να το προσπαθεί ο άνθρωπος που τους δημιούργησε να αποτυπώσει τη δύναμη και το ρομαντισμό του με νέους στίχους και μελωδίες. Σε ενάμιση μήνα αφήνει να χαθεί το αστικό Interplay, κλείνει τους διακόπτες και κυκλοφορεί το Nighthawks μαζί με τον Harold Budd και τον Ruben Garcia. Ίσως να είναι δύσκολο αλλά μαγικό να προσπαθήσει κανείς να μάθει μέσα από όλες αυτές τις κυκλοφορίες τι τελικά κυνηγάει αυτός ο τόσο ξεχωριστός καλλιτέχνης.

Rating: 7,8 / 10
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος

  
{youtube}mcF6NIqn_X4{/youtube}

  
{youtube}M52KKk_kxQ4{/youtube}