Του έχω αδυναμία του Κωνσταντίνου.. μια αγάπη από παλιά..
κ μια συμπάθεια (the least) σε ότι κάνει...κ ήθελα πολύ να ακούσω την "αγρια χλοη",αν κ τα είχα είχα πάρει λιιιιιίγο κρανία με τις προσωπικές του δουλειές..so far..
Οι δίσκοι με τη Γαλάνη κ την Αστεριάδη ήταν αν όχι κακοί, τότε ανέμπνευστοι (with all due respect… όχι την "Ωρα του Stuff"..όχι έτσι τουλάχιστον)..κ όταν τα άκουγα τότε όλα αυτά, είχα την εντύπωση πως έβλεπα ένα παιχνιδάκι….συνεργάζεται ο ένας με αυτές,ο άλλος με την Τσανακλίδου....
"n this round goes to…" χχμμμ…..."Μια αγάπη μικρή" (mikael+Tania) είναι κομματάρα πάντως....
ίσως κ να ήταν ιδέα μου πάλι…
To "για σένα με αγάπη" ήταν λίγο «φτου γαμώτο ερωτεύτηκε» κ μέτριο γενικά ..όπως κ το "σουπερ στέλλα"...just ok...αλλά ήταν κ εκέινο το γαμάτο soundtrack για το ακόμα πιο γαμάτο "angel baby"... 

κ το περσινό αμφιλεγόμενο κ νοσταλγικό "transformations" με διασκευές σε Χατζιδάκη..(το "movement" μου’χει ξεφύγει.. μόλις το ανακάλυψα..)..κάπου έδειχνε να πηγαίνει το πράγμα..

H "αγρια χλοη" έρχεται να συνδυάσει κ να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά..
Αρκετά δυνάτο…με μία διάθεση ανάμεσα στο παιχνίδι κ τον πειραματισμό.. βιωματικούς ,πολύ προσωπικούς στίχους .. lots of sunshine.. συν κάτι ακόμα....μια μελαγχολική, τρυφερή (oh god!!!!) διάθεση..
Στην αρχή με προβλημάτισε..λίγο..στο cover μια παλιά μάλλον, (επίτηδες) θολή φωτό..το tracklist από πίσω πάλι (επίτηδες) μπερδεμένο..κ αυτό το ακόμα πιο απρόσωπο Κ.Β.....
so...what???ένα μπέρδεμα γενικότερα???
Nope! Το τοπίο καθαρίζει γρήγορα κ τα πρώτα 3-4 τραγούδια δίνουν το χαρακτήρα κ το στίγμα ολόκληρου του album.
- ο κ.βητα τραγουδάει τα στιχάκια του με μια κιθάρα κατά βάση..( tracks n. 1,2,5,6,9,11)
- ο κ.βητα σου μιλάει για τις σκέψεις κ τα όνειρά του με το δικό του παλιό, αγχωμένο, μονάδικο τρόπο..( tracks n. 4,8,12,14)
- ο κ.βητα φτιάχνει κ γ*** τα instrumental..(tracks n. 3,7,10,13,15)
that’s all..τόσο απλά..με ένα ωραιότατο δέσιμο όμως .. πολλά songies παίζουν με όλα αυτά…ατμοσφαιρικοί ήχοι κ μπλιμπλίκια πίσω από τις μπαλαντούλες...το τραγούδι να δίνει τη θέση του στα λόγια καμιά φόρα……κτλ κτλ

το 1ο track με άγχωσε λίγο.. "χαζό παιδί" ..αργό..πολύ..κ σαν να άκουγα κάπου ανάμεσα στους στίχους
«μικρό αγόρι δεν ήσουν παρά ένα χαζό παιδί»…ωχ....
Δε λέω, μ’αρέσει όταν τραγουδάει...τραγουδάει καλά…κ είναι τόσο οικεία η φωνή του..κ για κάποιο λόγο τον νιώθεις δίπλα σου…είναι όμως λίγο κουραστικό..στο συνεχές του.
Κ έρχεται "το σημα"..από τα καλύτερα μου.. distorted, νοβα-like στην αρχή κ μετά αυτό το χαρωπό,καμμένο τραγουδάκι..3 μέρες το τραγούδαγα…ή το "αστρο" ..άλλο αγαπημένο.. sweet n sad melody.. « αν σε είχα,θα’χα δεύτερη ζωή..» …ακόμα κ "η εκπτωση" που imo είναι από τις πιο αδύναμες στιγμές ..διακρίνεις μια αθωότητα (λέγε με ’87) ..
αρκετοί από τους στιχους έρχονται από το παρελθόν u see…ή το θυμίζουν τόσο μα τόσο έντονα…"στον απέναντι δρόμο" , "3 υποθέσεις", " διευθέτηση" …κομμάτια τους μοιάζουν βγαλμένα από Ντισκολάτα ή Ασυρματο Κοσμο…(η "μιράντα" σε στέλνει ακόμα πιο πίσω)
present
«…….κοιτώντας κατά τύχη στον απέναντι δρόμο
είδα τον εαυτό μου. Πεταμένο σε μια άκρη
με τα μάτια συγκεντρωμένα
σε μια αχτίδα από έλεος……. »
past
«………όλη νύχτα έμεινα έξω
πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα
με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, κ χωρίς
γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο
ο μύθος της διασταύρωσης
κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει
δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση……...»
back to the future
«……επειδή είναι αυτό
όλοι λένε πως είναι αυτό,για να σταματάς.
Μη μ’εμπιστεύεσαι. δε μ’εμπιστεύεσαι?
αγάπη,εναντιοδρομία……..»
χχμμμ…πάλι ιδέα μου είναι?????…..

Πρέπει να τονίσω κ TΟ dance track.."φακ_ασιντ 23" ( σαν nick σε chatroom or sthng ε?)…τέλειο beat, τέλειοι ήχοι κ μελωδία… αδειάζεις κ χορεύεις… κ o κ.β. πειραματίζεται με όλα...electronica,trance,minimal,ambient k trip-hop…
Γιατί ξέρει να φτιάχνει μουσική...για το παρόν κ το μέλλον..
Παραμένει όμως το ίδιο ευαίσθητος, εσωστρεφής κ εγωκεντρικός ..συνεχίζει να γράφει κ να τραγουδάει για τη ζωή , την αγάπη , την απώλεια , την απογοήτευση..για όλα αυτά τα όμορφα κ τα άσχημα.. στα ελληνικά…
Με ένα tattoo σν που δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφαιρέσει.. ακόμα κ αν προσπάθησε να το κρύψει λίγο αρχικά (good or bad I can’t/won’t say )..
χωρίς να ψάχνει πάτημα στο παρελθόν (των άλλων.. όχι το δικό του..)…
κ αραχτός στο πίσω κάθισμα διασχίζει , όχι πολύ γρήγορα, αυτή την πόλη με τα κλειστα κλαμπ της συμφοράς , ταράτσες που καθρεφτίζουν, χρώματα αγάπης κ χρώματα βίας , συνθήματα στους τοίχους ,σύννεφα κ ουράνια τόξα, μεγάλους έρωτες ή απλές συνουσίες , μοναξιά κ εξουσία, δύναμη Β Δ Π, δρόμους που τελειώνουν, φεγγάρια που κρέμονται, ηλίθια βάρη, διαμαντένιες πύλες του παραδείσου, πράγματα που ποτέ σου δε ζήτησες, παιδιά, λέξεις.......... κ χαζεύει αυτά που άφησε κ συνεχίζει να αφήνει πίσω.. κ οι υπόλοιποι…στο δικό του ταξίδι ο καθένας.. ένα χαμόγελο.. λίγη συγκίνηση ίσως ..αυτό το σφίξιμο.. δεν τρέχει όμως.. harmless…
new life .. ahead.

Μαρία Καραγκούνη