Για μένα, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις είναι πιθανότατα η θέαση της μουσικής σύνθεσης και της αρχιτεκτονικής μέσα από κοινά αφηρημένα μοτίβα, μαθηματικούς κανόνες, με ένα από τα καλύτερα παραδείγματα τη συνεργασία του Ξενάκη και του Le Corbusier στο "Poème Electronique".

Τα παραπάνω είναι λόγια του David Letellier, ήτοι Kangding Ray. To 12'' "Pruitt Igoe" της περασμένης χρονιάς είχε προετοιμάσει το έδαφος για το επερχόμενο άλμπουμ "OR" (χρυσός στα γαλλικά).  Είναι τόσο πολύτιμο λοιπόν αυτό το άλμπουμ όσο ο χρυσός; Από την στιγμή που το συγκεκριμένο ορυκτό δεν βρίσκεται σε αφθονία, θεωρείται πολύτιμο για τους ανθρώπους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το τρίτο άλμπουμ των Kangding Ray. Δεν συναντάς κάθε μέρα τέτοια μουσικά άλμπουμ. Είναι όμως πολύτιμο όσο είναι και χρυσός; Ή καλύτερα... θεωρείται η μουσική πολυτιμότερη από ένα τέτοιο ορυκτό; Εδώ δε νομίζω να χρειάζεται να αναπτύξω αυτή την συλλογιστική. Πολύ απλά, χωρίς χρυσό μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς μουσική όμως; Γιατί τότε ο Γάλλος καλλιτέχνης και νυν αρχιτέκτονας επέλεξε αυτό τον τίτλο για το άλμπουμ του; Μήπως είναι ο συμπαγής μεταλλικός ήχος του Anthem; Μήπως είναι η λάμψη του που παραπέμπει σε αλόγιστες σκέψεις δίχως μέτρο; Ό,τι και να είναι, ένα είναι το σίγουρο: ότι ο άνθρωπος όπως είχε ανάγκη στο παρελθόν τον χρυσό, δεν πρόκειται να αλλάξει η φύση του και να τον απαρνηθεί. Η ειρωνεία του καλλιτέχνη είναι διάχυτη...

Η Raster Noton είναι μία εταιρεία με πολύ υψηλή αισθητική και συναίσθηση του τι κάνει. Ούτε συστάσεις χρειάζεται, ούτε αποδείξεις. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει χάσει τον χαρακτήρα τής underground εταιρείας και να είναι πιο αναγνωρίσιμη απ' ότι στο παρελθόν και ίσως και πιο ευάλωτη -με ότι συνεπάγεται το παραπάνω-, αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο χωρίς να είναι και κακό στην τελική.

Την τελευταία πενταετία ο David Letellier ως Kangding Ray έχει μία συνεχώς ανοδική πορεία, την οποία ελπίζω να συνεχίσει και να μην σταματήσει στην παρούσα δουλειά τις μουσικές του ανησυχίες. Βασικό χαρακτηριστικό τού ήχου του είναι ο ρυθμός που ξετυλίγεται σε μία όχι και τόσο καθαρά μινιμαλιστική διάθεση, τονίζοντας όμως τις δημιουργίες του με μία αψεγάδιαστη παραγωγή, στην οποία διακρίνονται τόσο ο όγκος του ήχου, όσο και οι πειραματικές στιγμές. Όπως για παράδειγμα οι κιθάρες στο Leavailla Scheme. Δεν θυμάμαι άλλη κυκλοφορία της εταιρείας που να έχει χρησιμοποιηθεί αυτό το ακουστικό όργανο. Το ύφος της εταιρείας άλλωστε, όπως και αυτό των Kangding Ray, απεικονίζει τις ψευδαισθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας καταθέτοντας την δική τους πρόταση στο modus vivendi που θέλει να υιοθετήσει ο μοντέρνος άνθρωπος ξεφεύγοντας από τα στεγανά και τις φοβίες του πρόσφατου παρελθόντος. Το Mirrors θα φανερώσει τον εγκλωβισμό του ατόμου μέσα στο ίδιο του το είναι, ενώ το ομώνυμο κομμάτι μάς δείχνει την απελευθέρωση του, όταν απεκδύεται κάθε σκέψη που τον βαραίνει. Το ποίημα αναρχικού περιεχομένου Monsters στο ομώνυμο κομμάτι από την φωνή της Tizane Merrill, που φέρνει στο νου την αφαιρετική εικόνα της AGF, είναι και αυτό μία θέαση των ιδεών του προηγούμενου αιώνα. Είναι αρκετό όμως αυτό; Θα χρειαστεί να μπούμε ξανά σε κάποιο καλούπι δίχως συναίσθηση των πραγμάτων; Η γραμμή του "OR" δεν παρεκκλίνει από τις αρχές που διέπουν την σκέψη του καλλιτέχνη. Είναι ένας κόσμος διάχυτος σε όλους μας, δίχως την παραμικρή σκιά. "It's all around me" τραγουδάει στο εναρκτήριο κομμάτι τού άλμπουμ η Tizane Merrill. Και έτσι είναι. Δεν υπάρχει υπερβατισμός. Είμαστε εμείς και το περιβάλλον. Εμείς και ο «χρυσός».