Οι κάτοικοι της Κυψέλης γνωρίζουμε καλύτερα από τον οποιονδήποτε τι εστί Κυψέλη εν έτει 2013. Κάθε γωνιά της γειτονιάς αυτής αποπνέει εγκατάλειψη και μαρασμό. Πάνω από κάθε δρόμο, πλατεία και πάρκο αιωρείται η αλλόκοτη μελαγχολία του περασμένου μεγαλείου. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες, που μαζί με τους μετανάστες αποτελούν τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, είναι οι τελευταίοι φορείς της ιστορίας της περιοχής. Όταν φύγουν από τη ζωή, μαζί τους θα χαθούν και οι τελευταίες ζωντανές μνήμες της ένδοξης Κυψέλης, τότε που έσφυζε από νέες οικογένειες και καλλιτέχνες και αποτελούσε βασικό κέντρο της Αθηναϊκής ζωής. Της εποχής, δηλαδή, που η περιοχή δεν ήταν σύμβολο της συγκατάβασης σε μια καθημερινότητα γκρίζα και αποστειρωμένη, την καθημερινότητα του βιοπαλαιστή και της γυναίκας της γειτονιάς.

Αν ισχύει η θεωρία ότι ο άνθρωπος γίνεται κομμάτι του περιβάλλοντός του, είναι αξιοθαύμαστο το πώς το δίδυμο από την Κυψέλη έχει αποτινάξει από πάνω του κάθε ίχνος από τη αυτή τη μιζέρια του τόπου του. Η Sarah P και ο RΠЯ είναι δυο παιδιά φιλόδοξα, με ανοιχτούς ορίζοντες που υπερβαίνουν τα σύνορα όχι μόνο της Κυψέλης, αλλά της Ελλάδας ολόκληρης, όπως είχε φανεί από την αρχή. Και αυτό ήταν αρκετό για να κερδίσουν το ελληνικό κοινό από τα πρώτα τους κιόλας βήματα. Ποιος δε φούσκωσε από περηφάνια όταν το Pitchfork προέβαλλε τα EP τους ή όταν εμφανίστηκαν στο Coachella το 2012; Ποιος δεν εύχεται να υπάρξουν και άλλα ελληνικά συγκροτήματα που να πετύχουν κάτι ανάλογο;

Τρία χρόνια μετά τη γέννησή τους, το ουσιαστικό ντεμπούτο τους έρχεται για να επιβεβαιώσει ότι οι Keep Shelly In Athens αποτελούν μία από τις λίγες σοβαρές φωνές στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής της Ελλάδας. Είναι ένας δίσκος συνειδητοποιημένος, δουλεμένος και καλαίσθητος - και δεν αναφέρομαι στο υπέροχο εξώφυλλο.  Αφουγκράζεται τον παλμό της νέας μουσικής δεκαετίας, πατώντας την ίδια στιγμή και σε βάσεις από παλαιότερες μορφές της electronica και της pop εν γένει. Ενστερνίζεται μια ονειρική νωχελικότητα και μια νοσταλγική ατμοσφαιρικότητα, οι οποίες υπογραμμίζονται από τα άψογα φωνητικά της Sarah P, που ταιριάζουν γάντι στο είδος.

Η τραγουδοποιία των Keep Shelly In Athens, αν και στέκεται σταθερά πάνω από τη βάση, εμπεριέχει και ένα από τα δύο μειονεκτήματά τους. Η αποκωδικοποίηση της μουσικής τους, η απομόνωση, δηλαδή, του μουσικού πυρήνα από το όμορφο ηχητικό περίβλημα, φανερώνει ενίοτε κομμάτια με αρετές, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις προδίδει κάποιες συνθετικές αδυναμίες. Κομμάτια όπως τα ζωηρά Recollection και Oostende, το Sails με τη ηλεκτρονική dream pop του ή το τετριμμένο αλλά δυνατό Stay Away, έχουν ισχυρή μελωδική βάση και είναι ολοκληρωμένα σαν συνθέσεις. Στον αντίποδα όμως, ο υπόλοιπος δίσκος δεν έχει να προσφέρει ιδιαίτερες μελωδίες, παρά μόνο ιδέες που μοιάζουν ημιτελείς στην υλοποίησή τους. Εδώ, βέβαια, υπάρχει ο αντίλογος ότι το αρμονικό αποτέλεσμα δεν είναι απαραίτητα το ζητούμενο, ιδιαίτερα σε ατμοσφαιρικές μουσικές, όπου το παιχνίδι παίζεται συχνά στον ήχο. Στο ζήτημα αυτό υπεισέρχεται ο υποκειμενικός παράγοντας, δηλαδή τι είναι αυτό που αναζητά κανείς στη μουσική που ακούει.

Το έτερο μελανό σημείο στην υπόθεση Keep Shelly In Athens είναι τα ερωτηματικά που προκύπτουν ως προς τη γνησιότητα της μουσικής τους ταυτότητας. Μπορεί να ακούγονται μια χαρά σε αυτό που κάνουν, ωστόσο ούτε ιδιαίτερος προσωπικός χαρακτήρας υπάρχει, ούτε ακούμε κάποια τόσο εξαιρετική απόδοση των ήδη γνωστών μας ήχων. Πώς να συναγωνιστούν την πρωτοτυπία των εξίσου φρέσκων Purity Ring ή τη δημιουργική φαντασία των Still Corners; Η παρουσία τους στο μουσικό χάρτη της ηλεκτρονικής σκηνής είναι αξιοπρεπέστατη, αλλά όχι και σημείο αναφοράς, για την ώρα τουλάχιστον.

Πάντως, παρά τους όποιους περιοριστικούς παράγοντες, το "At Home" παραμένει ένας αξιοπρόσεκτος δίσκος όχι μόνο για τους συμπατριώτες της μπάντας, αλλά για τους φίλους του είδους γενικότερα. Το ντεμπούτο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει τον προάγγελο κάποιας εξαιρετικής δουλειάς, εάν οι Keep Shelly In Athens λύσουν τα ζητηματάκια που τους κρατάνε πίσω. Εμείς θα τους ευχηθούμε  ο χρόνος να τους δικαιώσει και όχι να τους προδώσει, όπως διατείνονται στο πρώτο κομμάτι του album, και η πορεία τους να είναι εξίσου ανοδική με την ατελείωτη ανηφόρα της οδού Κρέσνας του τελευταίου κομματιού...