Οι Killers ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε οι "χαϊδεμένοι" των κριτικών. Αυτό που τους ανέδειξε στην κορυφή από την αρχή της καριέρας τους δεν ήταν άλλο από την αγάπη του κοινού, το οποίο τους χάρισε εντυπωσιακές πωλήσεις για τα δεδομένα της rock στη δεκαετία των 00's.

Ουσιαστικά έκαναν κάτι απλό και πολύ έξυπνο: πάτησαν στο post-punk revival ρεύμα της εποχής (κυρίως στην αισθητική των Interpol), πρόσθεσαν hooks και μελωδίες λογικής U2 για να το κάνουν λίγο πιο φωτεινό και αρκετά πιο προσιτό στο ευρύ κοινό και να σου ένα θαυμάσιο (και απόλυτα επιτυχημένο) ντεμπούτο το 2004. Το δεύτερο album τους, 2 χρόνια αργότερα, αποδείχθηκε εξίσου συμπαθητικό, ενισχύοντας το οπλοστάσιο του συγκροτήματος με πολλά ακόμη αξιοζήλευτα singles. Ακολούθησε ένα album με διασκευές, για να φτάσουμε στο 2008 και στο τελευταίο τους αlbum Day & Age, που για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία των Killers μάλλον δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν αισθητά χαμηλότερου επιπέδου σε σύγκριση με τις πρώτες τους δουλειές. Ο προσιτός ήχος κέρδιζε έδαφος σε βάρος των συνθέσεων, που ήταν σχεδόν αδιάφορες.

Δυστυχώς, είναι σαφές ότι με το νέο αυτό album η κατηφόρα των Killers συνεχίζεται, σε βαθμό που κινδυνεύουν να μπουν σε κάποια από τις τελευταίες κατηγορίες των alternative rock συγκροτημάτων. Στο songwriting τους είναι εμφανέστερη από ποτέ η αγωνία να παραχθούν όσο κατά το δυνατόν πιο πιασάρικες μελωδίες, με αποτέλεσμα να χάνεται κάθε πηγαιότητα στην έκφραση και τα κομμάτια να μοιάζουν προϊόντα βιομηχανικής παραγωγής. Τα verses και τα choruses έχουν γίνει τόσο αναλώσιμα, που πλέον η έμπνευση του συγκροτήματος μοιάζει με υγρό σφουγγάρι το οποίο έχεις πάρει και έχεις στύψει σφιχτά, αφήνοντας μετά βίας μερικές σταγόνες. Τόσο πολύ έχει στερέψει.

Στο Battle Born δεν υπάρχει τίποτα από την εκρηκτικότητα του Somebody Told Me, τίποτα από την εκκεντρικότητα του Bones, τίποτα από την indie μελαγχολία του Mr. Brightside, τίποτα από τη μεγαλειώδη μελωδία του When You Were Young, τίποτα έστω σαν το Read My Mind, που αν και πιο ελαφρύ και "ραδιοφωνικό", ήταν αναμφίβολα δυνατό κομμάτι και έχει αντέξει στο χρόνο. Στο Battle Born δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει από τη μπάντα και μάλιστα σε πολύ καλύτερη εκδοχή.

Τι υπάρχει στο Battle Born; Υπάρχουν τραγούδια φιλόδοξα, κομμένα και ραμμένα για μεγάλα στάδια. Τραγούδια που μοιάζουν μελετημένα για να έχουν επιβλητικά choruses. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι στην καλύτερη περίπτωση απλά συμπαθές (στα λίγα κομμάτια όπου λειτούργησε η φόρμουλα της κατασκευής μελωδιών, γιατί καλλιτεχνική δημιουργία δεν το λες σε καμία περίπτωση) και στη χειρότερη (και συχνότερη) περίπτωση ανυπόφορο, τουλάχιστον για τον ακροατή που έχει ξεπεράσει το νηπιακό στάδιο της rock. Πίσω από την καλογυαλισμένη παραγωγή, ο δίσκος είναι εντυπωσιακά επιδερμικός και γεμάτος από μελωδίες τετριμμένες, που είναι αμφίβολο ότι θα μείνουν με το πέρασμα του χρόνου. Ούτε σε αυτό είναι καλοί πλέον...

Μετά από μια δεύτερη συνεχόμενη απογοήτευση, μπορούμε να βγάλουμε χωρίς ιδιαίτερες επιφυλάξεις το συμπέρασμα ότι οι Killers ακολουθούν μια πορεία αντίστροφη: όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο ανώριμοι γίνονται. Αν δεν θέλουν να περιοριστούν σε καλαίσθητες μετριότητες, όπως το Battle Born, καλά θα κάνουν να αποκτήσουν ξανά το χαμένο μουσικό τους ενδιαφέρον. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!