1. 24-25/ 2. Mrs. Cold/ 3. Me in You/ 4. Boat Behind/
5. Rule my World/ 6. My Ship Isn't Pretty/ 7. Renegade/ 8. Power of not
Knowing/ 9. Peacetime Resistance/ 10. Freedom and its Owner/ 11. Riot on an
Empty Street/ 12. Second to Numb/ 13. Scars on Land 

20 October 2009 - EMI/Virgin

Ακούγοντας το τελευταίο άλμπουμ των Kings of Convenience,
αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε σήμερα να ακούγεται πιο μουσικά άτοπο από ένα συγκρότημα με βασικές επιρροές τους Simon and Garfunkel, Nick Drake, Belle and Sebastian,
τη bossa nova και τα «νοσταλγικά»
love songs των
50s. Σ' αυτό θα
μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι το νορβηγικό ντουέτο είχε καταταχθεί και
μάλιστα ως ηγετική μορφή στο «νέο ακουστικό κίνημα» της τρέχουσας δεκαετίας-
και θα είχε δίκιο αν ο παραπάνω όρος δεν ήταν μια ακόμα ευγενική προσφορά της
άκρατης μπουρδολογίας του NME
(κατ' αναλογία με το
nu
rave
δηλαδή). Από την άλλη μεριά, αν υπήρχε
έστω και ένας σοβαρός λόγος να δεχτούμε ότι η μουσική θα έπρεπε να
προσαρμόζεται στη ζήτηση της εποχής, θα χάναμε την ευκαιρία ν' ακούσαμε έναν
πραγματικά όμορφο δίσκο.

Οι Kings of Convenience αποτελούνται από  τους Erlend Øye και Eirik Glambek
Bøe. Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες τους στο Internet, δεν μπορείς να μην αισθανθείς
έστω και μια μικρή δόση οίκτου γι' αυτές τις δύο απαράμιλλα γελοίες φάτσες.
Ευτυχώς δεν ισχύει το ίδιο και για τα τραγούδια τους και αυτό φρόντισαν να το
αποδείξουν με τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, το «Quiet is the New Loud» του 2001 και το «Riot on an Empty Street» τρία χρόνια αργότερα, μέσα από
τα οποία μας παρέδωσαν ορισμένες εξαιρετικές συνθέσεις («Wining a Battle, Losing the War», «Cayman Islands», κα.). Μετά από μια πενταετή
απουσία, λοιπόν, κι ενώ ασχολήθηκαν με κάποια side projects (γνωστότερο το The Whitest Boy Alive του Øye) επέστρεψαν με το «Declaration of 
Dependence».
Όποιος έχει κάποια επαφή με τις προηγούμενες δουλειές τους, θα γνωρίζει ότι ο
τίτλος του ντεμπούτου τους συνιστά πράγματι κατευθυντήρια γραμμή για τη μουσική
τους και μάλλον θα εκπλαγεί μαθαίνοντας ότι η υπόσχεση της μπάντας για ακόμα
πιο απογυμνωμένο ήχο τηρήθηκε στο ακέραιο: δύο ακουστικές κιθάρες, λίγα
εμβόλιμα έγχορδα και πλήκτρα και «δύο απαλές φωνές συνδυασμένες με τελειότητα»
(όπως λένε και οι ίδιοι σε έναν παλιότερο στίχο τους).

Είναι
προφανές, βέβαια, ότι για να λειτουργήσει το μίνιμαλ ύφος, θα πρέπει να μπορεί
να υποστηριχθεί από καλά τραγούδια (οι περιπτώσεις των νέων συγκροτημάτων που
πλασάρουν τη συνθετική τους ανικανότητα 
ως «πλούσια ενορχήστρωση» είναι υπερβολικά πολλές, για να τις
αγνοήσουμε). Αλλά οι συγκεκριμένοι Νορβηγοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Το «Declaration of 
Dependence»
περιέχει μόνο αξιοπρεπείς, καλές και υπέροχες στιγμές. Το εναρκτήριο «24-25»
αναδύει, με το πρώτο κιόλας άκουσμα, το οικείο, ζεστό συναίσθημα που θα
διατηρηθεί καθ' όλη  τη διάρκεια του
άλμπουμ. Το «Me
in
You»
ξεκινά με ένα ανάλαφρο πιανάκι, για να εξελιχθεί σε ένα από τα ομορφότερα pop τραγούδια που ακούσαμε φέτος,
ενώ το «Boat
Behind»
που ακολουθεί συνδυάζει ένα βιολί από τα 30s με φωνητικά από τα 50s σ' ένα gay ημι-anthem για το 2009 και το γεγονός ότι
όλο αυτό λειτουργεί είναι επίτευγμα από μόνο του. Στο «Power of 
Not
Knowing» η έντονη «παρουσία» των Simon
and
Garfunkel δε
στερεί τίποτα από τη διακριτική γοητεία του κομματιού και αποδεικνύει περίτρανα
ότι το προαναφερθέν «μουσικά άτοπο» σε κανένα σημείο δεν αποτελεί εμπόδιο για
την απόλαυση του δίσκου. Θα μπορούσα, ασφαλώς, να συνεχίσω να μιλάω για τα
τραγούδια ξεχωριστά, αλλά αυτό δε θα είχε κανένα νόημα, γιατί το «Declaration of 
Dependence»
είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα δουλειάς, τόσο προσωπικής για τους δημιουργούς
της (και εν δυνάμει για τους ακροατές της) που θα ήταν καλύτερα να το
ανακαλύψει κανείς μόνος του.     

Στιχουργικά,
η pop
θεματολογία και προσέγγιση είναι προφανής, αλλά η ειλικρίνεια που αποπνέουν οι
στίχοι δεν αφήνουν την «αβάσταχτη ελαφρότητα» της συγκεκριμένης μουσικής να
επισκιάσει το περιεχόμενο. Το πιο αναπάντεχο και ενδιαφέρον στοιχείο, βέβαια,
το συναντάμε στα (λίγα) τραγούδια, όπου οι Kings of Convenience με περίσσεια θράσους που
ομολογουμένως δεν υποστηρίζεται από το μελιστάλαχτο των συνθέσεών τους, δίνουν
πολιτική χροιά στους στίχους τους. Αυτές οι απόπειρες δεν αποβαίνουν ακριβώς
επιτυχημένες, κυρίως εξαιτίας της απλοϊκότητας που διακρίνει γενικά το ύφος τους
(«Only someone who's
morally superior
can possibly and
honestly deserve to
rule my
world»-Rule
My
World),
ενώ λειτουργούν περισσότερο, τουλάχιστον αισθητικά, όταν συνδέονται με το
προσωπικό στοιχείο(«But I can't hear the song you sing while you try to
soothe/ why
are you whispering while
the bombs are falling?»- Renegade).

Δεν ξέρω
αν το «Declaration of  Dependence» θα βρίσκεται στις λίστες με τα
καλύτερα του 2009 και στην προκειμένη περίπτωση δε θα έχει καμία απολύτως
σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι διακρίνεται από μια αμεσότητα που
συναντάς όλο και λιγότερο στις σημερινές κυκλοφορίες και το ότι αν τελικά σε
κερδίσει πληροί όλες τις προϋποθέσεις, για να γίνει ένας δίσκος απόλυτα
προσωπικός. «What
we
build
is
bigger
than
the
sum
of
two»,
λένε οι ίδιοι σε ένα στίχο τους και με βάση το συναίσθημα που αφήνει το
κλείσιμο του άλμπουμ, μπορεί και να τους πιστέψουμε.

Rating: 8 / 10
Παναγιώτης Πουλάκης

 
Kings of Convenience - Boat Behind

 {youtube}df2K91QSqJE{/youtube}