Who took the dance out of the punk, really?

Όταν ο Ballard κυκλοφόρησε το Myths of the Near Future δήλωσε πως αποτελεί μία σύνοψη των φόβων του αναφορικά με το μέλλον, πως το μέλλον θα είναι βαρετό καθώς τα πάντα έχουν ήδη συμβεί - “the future is just going to be a vast, conforming suburb of the soul”.  Σε μία ελεύθερη μετάφραση λοιπών λόγων του συγγραφέα θα κατέληγε κανείς πως θεωρεί την πληροφορία και την τεχνολογία ως το όπιο των ψυχών. Καθώς λοιπόν κυνηγάμε το μέλλον (βάλτε μια εικόνα σκύλου που κυνηγάει την ουρά του εδώ), ανακαλύπτοντας δυστοπικά σημάδια παντού γύρω μας μέσα από μια πιο προσεκτική ματια και έχοντας ίσως ήδη μπει στον αέναο κύκλο της Ballardian-ής επανάληψης, γιατί εξακολουθούμε να ψάχνουμε σχεδόν μανιωδώς κάτι (οτιδήποτε... από ένα φλερτάκι μέχρι το DVD που θα διαλέξουμε και το blog εκείνο που θα μας κάνει να ξαναγυρίσουμε... μια τσίχλα έστω!) να μας ξεσηκώσει, να μας ενθουσιάσει, να τραβήξει το ενδιαφέρον, να ερεθίσει τις αισθήσεις, να μας Αρέσει?! ‘Ισως ο Ballard να είχε μερικό δίκιο για ένα πράγμα στο συλλογισμό του... στην ουσία της μουσικής  ενδεχομένως τα πάντα έχουν ήδη γίνει, η ολική έκλειψη της καινοτομίας και η πρωτοπορείας έχει ξεκινήσει. Μια υπόθεση, μια πρόβλεψη έχει μικρή σχέση με την αλήθεια σίγουρα, αν και τα «αναγεννησιακά» κινήματα του Millennium δίνουν ένα σχετικό στήριγμα...
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά και κάπου μεταξύ Σύνταγμα-Μοναστηράκι και μετά από στιγμιαία και ανώριμη σκέψη κατέληξα στο αυτονόητο συμπέρασμα πως στη μουσική ψάχνουμε την ταύτιση, κυρίως, τελικά. Από τον πρώτο καιρό, πόσο μάλλον όσο περνάνε τα χρόνια και η καταστάλλαξη παίρνει τη θέση της αποκάλυψης. Τι ψάχνει ο κάθε καλλιτέχνης φτιάχνοντας τη μουσική που προσφέρει, αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ μάλλον, γιατί 1ον δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση και 2ον καμία από τις απαντήσεις που έχω διαβάσει/ακούσει δεν είναι αρκετά ικανοποιητική.

Τι οδήγησε τους Klaxons  να φτιάξουν τη μουσική που έφτιαξαν και να τη χαρακτηρίσουν και nu-rave από πάνω? Το δεύτερο σκέλος είναι πιο εύκολο. Αρχικά έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση και μπόλικο θράσος. Τόσο ωστε να ξεκινήσουν με τη λογική πως θα ήταν πολύ cool να ορίσουν ένα καινούριο είδος και μετά να γίνουν η πιο super duper μπάντα σε αυτό. Το ίδιο ακριβώς που έκανε ο LaPlegua με το TBM και τους Combichrist δηλαδή, και βγάζοντας στην άκρη όσα σχόλια προκάλεσε, μάλλον δούλεψε μια χαρά για αυτόν. Αν και σε αντίθεση με τον Andy, βιάστηκαν να πετάξουν τον τίτλο από πάνω τους. Λίγο η υπερβολική έκθεση στον τύπο, λίγο το “Drugs is bad for you kids” politically correct της υπόθεσης, λίγο και το οτι δεν υπάρχει αρκετό rave στο new rave τελικά, που είπε και η Lilly. Βαρέθηκα ήδη, άσε που δε μένω στη Βρετανία, δεν πάμε στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, στο δίσκο δηλαδή, καλύτερα?

Τα 3 μέλη του συγκροτήματος Jamie Reynolds (vocals, bass guitar), James Righton a.k.a The Cat (vocals, keyboards/synthesizers, bass guitar) και Simon Taylor-Davis a.k.a. Captain Strobe (guitar, backing vocals) είναι στα mid 20s τους πάνω-κάτω και σίγουρα δεν έχουν βιώσει ακριβώς, αυτό που θέλουν να αναβιώσουν. Μέσα σε *όλα* τα ακούσματα τους (Generation Y kids - έχοντας κληρονομήσει όλα τα χαρακτηριστικά της Generation X και λειτουργώντας μεταβατικά για την απόλυτα iGeneration - προσωπικά θέλω να τη λέω really confused generation), δηλώνουν και αγάπη για την dance των early 90s - “those massive pop songs” - σε αντίθεση με την τωρινή mainstream pop. Σύμφωνοι… το massive είναι λίγο passé (εκτός ίσως από τους Chemical Brothers, αν αποφασίσουν να πατήσουν κανένα κουμπί πάλι φέτος) και ακούγοντας τα dance hits του σήμερα θες να βάλεις τα κλαματα καμιά φορά. Από την άλλη, πολλά από τα άσματα της εποχής κινούνταν στα όρια της τρασούρας με τα σημερινά δεδομένα αλλά άνοιξαν το δρόμο για τις μεγάλες στιγμές της electronica (Chemicals, Orbital, Moby, Underworld, οι διάφοροι DJs και πολλά άλλα). Πόση όμως από αυτή την επιρροή μετασχηματίστηκε σε ήχο τελικά, στο Myths Of The Near Future? Οχι και πολύ...

Η μουσική track by track: Το opening Two Receivers αν και έχει ένα σχετικό wall-of-sound ξεκίνημα δεν είναι παρά ένα τυπικό pop τραγουδάκι (κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρα κοκ) με ένα σταθερό drum beat και μελωδικότατο κλείσιμο. Στη συνέχεια αγριεύουν λιγάκι, τα bpm ανεβαίνουν, τα πρώτα samples αλλά και κιθαριστικά ριφάκια κάνουν την εμφάνιση τους στο πιο electropunk (Prodigy covering Ζounds ίσως) Atlantis to Interzone. Και από το ουρλιαχτό “We’re frA-gmEnts of fI-ctiOon ” περνάμε στο πιο γλυκανάλατο «oυΟυoυΟυουΟυουΟυουυυ ααααΑΑ» που έχω ακούσει τελευταία τόσο απλά και φυσιολογικά σαν να είναι η απέναντι πλευρά του δρόμου. ‘Ισως να είναι θέμα παραγωγής, ίσως τα όρια είναι τόσο δυσδιάκριτα, ίσως απλά ο Kaiser Chief Ricky είχε δίκιο λέγοντας πως τα ου, α, να, λα κτλ είναι ο πλέον ενδεδειγμένος (και ευπεπτος) τρόπος να κάνεις τους ανθρώπους να τραγουδήσουν μαζί σου. Το Golden Skans είναι αυτό που λέμε perfect pop song, όπως εξαιρετικό post-punk δείγμα είναι το Totem On The Timeline που ακολουθεί. Το As Above, So Below υπενθυμίζει πως κάπου εκεί στα 90s γινόταν χαμός και με τη Britpop ενώ το Isle Of Her εκτός από τα να μου φέρνει στο μυαλό το “The Beach” (Boyle/Garland) μοιάζει και με ένα παράξενο δημιούργημα Human League, Justin Timberlake + ένα βαριεστημένο Budgie. Και μετά, ξαναπανκεύουν λίγο, στο πιο κλασικό του αυτή τη φορά, με το βρώμικο μπασάκι να κυριαρχεί (Gravity’s Rainbow). Τι λείπει? Ω μα ναι! Λίγο funk (Forgotten Works). Και λίγο παραπάνω σκοτάδι ίσως? Magick! Το αγαπάω για το hunted (and not haunted) reverb, την ανθρώπινη σειρήνα και τα συνθάκια του. Τι άλλο θες πια? Μια διασκευή ίσως, κάτι ξεθαμένο από την εποχή για την οποία γίνεται και όλος ο ντόρος? Μία δόση vintage Oakenfold με το It’s Not Over Yet. Kαι το όλο θέμα κλείνει σε κάτω από 40 λεπτά καθαρής μουσικής με ένα γενικότερο χαμό (Four Horsemen Of 2012) και ένα πειραματικό hidden, το οποίο ενδεχομένως να είναι το μαθηματικά κατασκευασμένο instrumental των Klaxons που συνόδευε μια εγκατάσταση στην Tate Modern. Πλουραλιστικό το Myths.
Καθώς τα μισά tracks ήταν ήδη γνωστά από τα προηγούμενα singles και EPs, δεν υπάρχει κάποια έκπληξη. Το mix-up που επικρατεί τόσο στο δίσκο όσο και στα κεφάλια των Klaxons είναι νομίζω προφανές και ευτυχώς η παραγωγή του James Ford δεν προσπάθησε να το καλύψει. Αντίθετα έκανε εξαιρετική δουλειά -ίσως γιατί έχει απόλυτη και ιδία αίσθηση του club context (Simian Mobile Disco project)- και θα ακούσουμε πολύ περισσότερα να περνάνε από τα χεράκια του στο μέλλον (Arctic Monkeys no. 2 για αρχή). Δηλ. αυτό που προσπαθώ να πω, είναι οτι τα dance remixes δεν είναι και τόσο απαραίτητα στην περίπτωση τους. Και τέλος πάντων, βασικά το album είναι (κακοποιημένη και μπασταρδεμένη) pop, κάτι που ενισχύεται από τη φήμη πως χρησιμοποιήθηκε και ένα συγκεκριμένο εγχειρίδιο κατασκευής του τέλειου pop τραγουδιού. ‘N I like it!

Στίχοι και λοιπά: To psychedelic που κολλάνε δίπλα στο pop έχει να κάνει με τους στίχους και έχει μία βάση, μιας και δεν βγάζουν νόημα αν δεν βρίσκεσαι υπό κάποια επήρρεια (ουτέ και αν βρίσκεσαι νομίζω) ούτε είναι και τόσο ξεκάθαρα δοσμένοι μέσα στο τραγούδι. Επιπλέον και σε θεωρητικό επίπεδο είναι μέσα στην αναφορά σε βιβλία και συγγραφείς, κάποιοι από τους οποίους αναφέρονται και σαν επιρροές. Εκτός από τον J.G. Ballard έχουμε Thomas Pynchon και William S.Burroughs, όπως και Hunter S.Thompson, Bret Easton Ellis, Irvine Welsh και Alex Garland φαντάζομαι. Good stuff! Το κολάζ των λέξεων είναι λίγο υπερβολικά εντυπωσιαστικό αλλά έχω και εγώ μια αδυναμία στη μενταμοντέρνα, υπερβατική λογοτεχνία, άρα ούτε αυτό με χαλάει ιδαίτερα. Ωραία και τα φωνητικά, οι πολυφωνίες (και οι 3 τραγουδάνε) και το φάσμα τους (από φαλτσετάκια μέχρι πολύ πιο άγριες καταστάσεις).

Το Myths Of The Near Future είναι ο πρώτος δίσκος της χρονιάς που θέλω να ακούω και κοιτώντας εδώ μάλλον δεν είμαι η μόνη. Οι Klaxons ούτε ανακάλυψαν την Αμερική ούτε είναι οι νέοι μεσσίες της μουσικής. Δεν είναι καν τόσο καλοί. Αλλά ανακίνησαν λίγο τα πράγματα και στην τελική, είναι το πρωτο fun πράγμα που πετυχαίνω μετά από πολύ καιρό και με κάνει να νιώθω την ηλικία μου, αν όχι ακόμα μικρότερη. ‘Εψαξα να βρω τις πρώτες εκτελέσεις των διασκευών τους, του It’s Not Over Yet (Grace) και του The Bouncer (Kicks Like A Mule) από το demo τους. Δεν τα θυμάμαι αλλά ξύπνησαν μια ανάμνηση μουσικής πραγματικότητας. Το ίδιο και οι λογοτεχνικές αναφορές τους. Σόρυ αλλά με την όλη αναβίωση του new wave κτλ άρχισα να βαριέμαι και να νιώθω πως 30ρίζω πριν την ώρα μου... Και τo θέμα της κατάταξης σε κάποιο είδος λύθηκε απλούστατα μέσα από τη χρήση ενός από αυτά τα «έξυπνα» software για την αποθήκευση, διαχείριση και μεταφορά mp3s. General alternative (όπου και καταχωρήθηκε η πλειονότητα της συλλογής μου btw).

Rating: 8  / 10
Μαρία Καραγκούνη