Klimt 1918 - Just In Case We'll Never Meet Again

 
01.The breathtaking days (via
lactea),  02.Skygazer,  03.Ghost of a tape listener,  04.The graduate,  05.Just an interlude inyour life,  06.Just in case we'll never meet again,  07.Suspense music,  08.Disco awayness, 09.Atget,  10.All summer long,  11.True love is the oldest fear

Season Of Mist / 24 June 2008

 Ο Gustav Klimt (ναι, το 1918 ήταν η ημερομηνία του θανάτου
του) υπήρξε ζωγράφος (Αυστριακός στην καταγωγή), με ξεχωριστό ύφος, που
δανειζόταν στοιχεία από το συμβολισμό και την Αρτ Νουβό, και με έντονο ερωτισμό
στα περισσότερα έργα του. Έτσι ενημερώνουν οι εγκυκλοπαίδειες, τουλάχιστον.
Βλέποντας κάποια έργα του στην οθόνη, αδυνατώ να πιάσω τον “συμβολισμό” του
ονόματος που διάλεξαν οι αδερφοί Soellner για το συγκρότημά τους. Κάτι μου
διαφεύγει, ίσως...

Επί του προκειμένου,
οι Klimt 1918 είναι μια μπάντα από τη γειτονική Ιταλία που κυκλοφόρησαν μόλις
τον τρίτο τους δίσκο Just In Case We 'll Never Meet Again, συνέχεια του
πολύ καλού Dopoguerra, ο οποίος σήμανε τη στροφή τους σε πιο ήπιο ήχο σε
σχέση με το ντεμπούτο τους και τη σαφή υιοθέτηση ενός νοσταλγικού αλλά
συγχρόνως φρέσκου και αρκετά ζωντανού darkwave ύφους. Η συνέχεια είναι εξίσου
συνεπής. Στα 50 λεπτά του Just In Case We 'll Never Meet Again “βολεύονται”
11 κομμάτια καλογραμμένα, σχεδόν όλα πιθανά singles, που δείχνουν ότι η μπάντα
βρίσκεται σε μία δημιουργική φάση. Η μουσική τους ρέει αβίαστα από το πρώτο
μέχρι το τελευταίο λεπτό και το άλμπουμ διαθέτει μία ξεχωριστή ομοιογένεια, που
θα τη ζήλευαν πολλοί πιο διάσημοι συνάδελφοί τους. Δε θα είναι υπερβολή να
ισχυριστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν αδύναμες στιγμές που να διακόπτουν την
ακρόαση. Έχουμε να κάνουμε με μία από εκείνες τις -πάντα ευπρόσδεκτες- δουλειές
όπου ο ακροατής, ενώ γνωρίζει πως αυτό που ακούει δεν είναι κάτι που πρόκειται
αν αλλάξει την ιστορία της μουσικής, αδυνατεί να το βγάλει από το cd-player.
Και αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο επίτευγμα σε μία περίοδο που καταδικάζει τα
περισσότερα άλμπουμ σε μία-δύο ακροάσεις...

 Το ωραίο της υπόθεσης
είναι ότι η συνταγή της επιτυχίας των Klimt 1918 είναι αρκετά απλή. Στη
συνθετική ικανότητα του συγκροτήματος προστίθεται η ζεστή, εκφραστική φωνή του
Marco Soellner και οι κιθάρες που ακροβατούν με άνεση ανάμεσα στις shoegaze και
new wave επιρροές τους για να “δέσουν” το γλυκό. Από εκεί και πέρα, τα πάντα
είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων. Το Skygazer είναι ένα απίστευτα
όμορφο κομμάτι που σε έναν   πιο δίκαιο
κόσμο θα είχαμε βαρεθεί να το ακούμε στο ραδιόφωνο. Τα Just an Interlude in
Your Life και Suspense Music είναι τόσο περίτεχνα δομημένα και
κλιμακώνουν με τόση μαεστρία το ρυθμό τους που δε μπορεί, θα έκαναν τους
Editors να ζηλέψουν  λιγάκι. Η
μελωδικότητα του Disco Awayness και το έξοχο κλείσιμο με το True Love
Is the Oldest Fear αποτελούν, και πάλι, μεμονωμένα κομμάτια ενός παζλ
μοναδικής συμμετρίας και αισθητικής. Μήπως εκεί άραγε είναι που κολλάει ο
Αυστριακός ζωγράφος;

 Τελικά, μόνο θετικά
μπορεί να αντιμετωπιστεί μια τόσο μεστή, ισορροπημένη και ολοκληρωμένη δουλειά.
Και μόνο καλά λόγια έχει να πει κανείς για ένα δίσκο που “από το πουθενά” μπορεί να συντροφεύσει κάθε στιγμή
της ημέρας.  Ναι, η μουσική τους δεν έχει
τίποτα το καινοτόμο και “επικίνδυνο”. Βεβαίως, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που
αναβιώνουν new wave ήχους, δεν αποτελεί δα και είδηση... Ποιος νοιάζεται όμως;
Ας δεχτούμε το πανάρχαιο ρητό “έκαστος στο είδος του” και ας απολαύσουμε ένα
δίσκο που θα είναι πραγματικά κρίμα να παραμείνει ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Rating: 7,8/ 10
Κωνσταντίνος Γούλας

Klimt 1918 - Disco Awayness fan-made video

 {youtube}VawSHadukms{/youtube}