Λένε πως οι εικόνες μιλάνε πιο δυνατά από τις λέξεις. Στη μουσική (σαν Τέχνη), ιδανικά, αυτό δεν ισχύει αφού ήχοι και νοήματα απογυμνώνονται από de facto προσωπεία και o ακροατής (προτρέπεται να) μπαίνει πλέον σε μία προσωπικη "image making", ρευστή και φαντασιακή διαδικασία. Με αυτή τη λογική, αυτό που ακολουθεί ως εισαγωγή της κριτικής του εν λόγω album είναι ανατρεπτικό και ελαφρώς βλάσφημο μα και εξαιρετικά εύγλωττο.

 

...στο "Silent Shout"
είναι κάπως έτσι...

Και κάπου εδώ θα τελείωνε η παρουσίαση αυτή. Αν επιμένετε στις λέξεις πάντως, keep on reading... There's gonna be plenty of those... 

Mε το ντουέτο αυτό συμβαίνει το εξής παράδοξο. 'Image is not important to use – its all about the music!' διακηρύσσουν στις συνεντεύξεις τους. Και όντως αποφεύγουν τα lives "όπως ο διάολος το λιβάνι" ή όπως τα βαμπίρια το φως ή όπως ο Count Dracula τους καθρεύτες (τα cliché αναφέρονται επι τούτου για να ανατραπούν μουσικά στη συνέχεια ), στις σπάνιες εμφανίσεις τους βάφουν τα πρόσωπα τους είτε βυθίζονται στο σκοτάδι επί σκηνής ενώ στα video clips τους προτιμούν να αντιπροσωπεύονται από γραφικά, σκίτσα, ηθοποιούς ή και οτιδήποτε γεννήσει το μυαλό των fans τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το αγαπημένο, cult "Pass This On" από το "Deep Cuts" με τον στίχο "I'm in love with your brother... Is he willing?Can he play?", το πέρασμα του synth thrash-ο-ήχου και το τραβεστί Rickard Engfors σε ένα μουσικοχορευτικό performance b-movie αισθητικής. Παρολ'αυτά το concept -aka εικόνα- τότε, προέκυψε μαζί με το τραγούδι. (Aκόμα πιο χαρακτηριστικό, αυτό του τελευταίου τους single, για το οποίο I'll spare you the bubbling and offer you a streaming.)
Οι παραπάνω φωτό ανήκουν στα sessions για το εκάστοτε cd. Oι ίδιοι πρόσφατα είπαν τα εξής...
K: ‘If we could choose not to do any photos at all, we would, But it’s quite impossible. Because I don’t think it has anything to do with the music. So we use the photos now to show what our music looks like.’
O: ‘It’s very cold and dark and suggestive maybe, We feel like that if we had been there with our plain faces, that would destroy the illusion of the music. So we tried to dress up as the music. Occult and dark but at the same time, funny.’

Οι Knife τρεκλίζουν πάνω σε εκείνη την λεπτή, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο αστείο και το παράξενο, έννοιες τις οποίες διάφορες γλώσσες έχουν ευφυώς επιλέξει να εκφράζουν με μια λέξη διττής σημασίας. Και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά τους είναι η ικανότητα να δημιουργούν εικόνες. Ακόμα και οι παραπομπές στο άκουσμα των μουσικών τους έρχονται υπό μορφή εικόνων. Ο δίσκος ξεκινά με την ηλεκτρονική, νευρώδη πανδαισία του ομώνυμου "Silent Shout". (Btw όποιος έχει χάσει τίποτα μπάσα, εδώ θα βρει πολλά και διάφορα.) Γύρω από τον electropop άξονα του Olof στροβιλίζονται χαπακωμένα synthesizers, percussions, απρόσμενα beats ενώ η Karin είναι βαθιά απορροφημένη σε ένα ιδιότυπο, εσωτερικό ντουέτο with those demons inside. Αν στο άκουσμα της έκφρασης "σιωπηλή κραυγή" η πρώτη flash memory/effect είναι ο χαμένος πίνακας "H κραυγή" του Edward Munch δεν πέφτεις και πολύ έξω. (Ίσως και να βρισκεται κάπου σε εκείνο το εγκαταλελημένο εργαστάσιο ή στα θεμέλια της επιβλητικής, παλιάς εκκλησίας ή στο σπίτι τους, τελικά... τα μέρη στα οποία ηχογραφούσαν δηλαδή.) 'Ομως πρέπει να αρέσκονται στα παιχνιδάκια, στις μεταφορές και στον αποπροσανατολισμό, γιατί, για παράδειγμα, αν στο άκουσμα "Deep Cuts" περίμενες δράμα, αυτοτραυματισμούς και μελαγχολία τότε η εμπειρία της ακρόασης ήταν άκρως σουρεαλιστική.
Το γενικότερο μοτίβο κατά τη διάρκεια του album δεν είναι τόσο σκοτεινό και δυσάρεστο... αλλού το πάει το πράγμα. Στο "Neverland", μία από τις λιγότερο πειραγμένες φωνητικά στιγμές, σκέφτεσαι μια Βjork Sin-City αισθητικής ("I'm dancing for dollars/ And for a fancy man.") να τραγουδάει στο δρόμους (think "It's Οh So Quiet" video) αλλά στο πέρασμα της να μαζεύει κάθε λογής outcasts, junkies, losers, -aholics, weirdos etc. Κι όμως, στον πυρήνα του εξακολουθεί να είναι ένα dance anthem και ένα πέρασμα παράλληλα για την τρίλεπτη, περιρέουσα, κατευνασμένη εισαγωγή του κατα τ'αλλα παρανοϊκού "The Captain". Το μοναδικό πράγμα που προστατεύει τους Knife από εκείνη την ανίατη ασθένεια της οποίας το κυριότερο και γνωστότερο σύμπτωμα είναι κάποιες 'Θρυλικές Ροζ Κουκίδες' που κυριεύουν σώμα και πνεύμα, είναι η pop αίσθηση της πραγματικότητας που έχουν. Κάπως έτσι στη συνέχεια σαν "ξεκούρδιστοι" παιδικοί Depeche Mode, τα δύο αδερφάκια τραγουδούν "We Share Our Μother's Health" (like they've gotten stoned-high on her funeral or something).

Αδερφάκια λοιπόν... Siblings! Αρκετά σύνηθες φαινόμενο και συστατικό της μουσικής βιομηχανίας. Φτιάχνουν rock μπάντες, μεταλλάσσονται σε ηλεκτρονικά ζεύγη, μπλέκουν σε avant-garde καταστάσεις 'n they are far too many to mention. Πως τα συγκεκριμένα αδερφάκια καταφέρνουν να συνεργάζονται? 'Εχοντας πολύ συγκεκριμένες θέσεις ο καθένας. Ο Olof δεν ασχολείται και πολύ με το τι νόημα βγάζουν οι στίχοι της Κarin και αυτή από τη μεριά της δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για την ακουστική υφή του κάθε sοftware that goes on the market. Στο "Like A Pen" είναι ολοφάνερο ότι ο καθένας κάνει τα δικά του και γουστάρει, και το αποτέλεσμα εξακολουθεί να είναι άψογο. Σε άλλες περιπτώσεις η συνεργασία αυτή έχει περισσότερο βάθος και concept. Kαι το επιθετικό και περιπαιχτικό "Nah nah nah/ni ni ni" των Adult. μεταμορφώνεται σε ένα εφιαλτικό "Νa Na Na" νανούρισμα σαν αυτό που γράφει ο Palahniuk ή θα σκηνοθετούσε ο David Lynch ή θα τραγουδούσε μια ναρκοληπτική Alison Shaw (Cranes). Kαι το καλύτερο είναι αμέσως μετά! Αν λέω αν, ο Morrisey και η Siouxsie ήταν σήμερα γύρω στα 30 και ηχογραφούσαν το "Interlude" του σήμερα, με όλες τις κοινωνικοψυχολογικές προεκτάσεις που αυτό θα περιείχε, πως θα ήταν? Αν και όσο ακούω αυτές τις καστανέτες στο background σκέφτομαι τον Almond και όσο σκέφτομαι τον Αlmond και τη Siouxsie το εγκεφαλικό μου iPod παίζει το "Threat of love". Anyway, εδώ μιλάμε για την Karin με τον Jay Jay Johansson και το "Marble House", ένα waltz-to-dance-to σε εναλλακτικές, γαμήλιες δεξιώσεις πάνω σε μαρμάρινα, nontheless, πατώματα.

"From Off To On" είναι η πιο καταθλιπτική, υπνωτική στιγμή του album (like Yazoo on lithium or Thom Yorke in his studio restarting his PC again and again struggling to record) και η συνέχεια της προηγούμενης συνάντησης με τα κουρασμένα και λυπημένα πια αδερφάκια να τραγουδούν μαζί. Υπάρχει το ενδεχόμενο η συνεχής εναλλαγή του ρυθμού να σε κουράσει, μα πρέπει οπωσδήποτε να φτάσεις μέχρι το "Forest Families". 'Οπως θα ακούγονταν οι Massive Attack των 00s, με μία 'less is more' αισθητική και cyberpunk έμπνευση όπως αυτή ορίστηκε στα mid 80s και διυλίστηκε από την dance ψυχεδέλεια των 90s μέχρι σήμερα. Πρόσθεσε σε όλα αυτά τη θλιμμένη electronica και το κλειστοφοβικό, αγωνιώδες feeling των επίμονων ρυθμικών σχημάτων που γεννήθηκαν από το 'drum 'n bass' των Joy Division. This is The Knife... "Music Tonight / I just want your Music tonight..."
Oι ίδιοι ονομάζουν τη μουσική τους Εlectronic Emotional Pop. Υπεραπλουστευμένο πιστέυω. Το είδος ονομάζεται "Fucked-up, kitsch, bohemian blitz of high IQ/EQ" (το kitsch όπως το έχει ορίσει και αναλύσει ο Μ.Kundera).
'It's pop gone wrong, about people gone wrong.' - 'It's one step forward and one step back.'
Οι στίχοι μακριά από κάθε αφέλεια, υποθάλπουν κοινωνιολογία και ψυχανάλυση και αν αυτό δεν είναι κατανοητό με την ακρόαση τότε μην ανησυχείς, μπαίνει βαθιά μέσα σου μέσω ενός πιο υπογείου και διαβολικού Sigur Ros-effect. Tα φωνητικά φιλτράρονται από πάσης φύσεως 'little twists' (λυσσασμένα λαγουδάκια, αερικά, παιδιά φυλακισμένα σε σώματα γέρων, προβληματισμένοι και προβληματικοί everyday-people..) και οι συχνότητες μοιάζουν possessed ενώ γλιστράνε όμορφα σε slick πειραματισμούς.
Η ατμόσφαιρα έχει βαρύνει λίγο, αλλά το "Οne Hit" αν και εμμένει στη διχασμένη προσωπικότητα των vocals ανάβει τα neon-lights και ανεβάζει τον Smeagol (ή όποιο άλλο freak θέλεις) στη σκηνή του καμπαρέ. Και αν η έννοια "τσακισμένα λουλούδια" ήταν τραγούδι θα ήταν το "Still Light" με την αγνώριστη, κατατονική Karin σε ένα κλινικό, ζαλισμένο δωμάτιο να αναρωτιέται "Now where is everybody / Ιs It still light outside?"

Μετά βίας σταματάω εδώ συνειδητοποιώντας πως έχω πιάσει στο στόμα μου αρκετά από τα Θεία της Μουσικής δύο δεκαετιών και θα πέσει φωτιά να μας κάψει (aka δεν θα ξανα-έρθει κανένας από αυτους για συναυλία)! 'Ασε που αρχίζω να νιώθω σαν τον πιστό υπηρέτη Renfield του κόμη και της... κοντέσσας. Κοιτάζω πάλι τη φωτογραφία... Λίγο από βενετσιάνικο καρναβάλι, baroque πινγκουίνους, Βela Lugosi και Burton-ική Birdwoman. To "Silent Shout" το έχω αγαπήσει ήδη αλλά δεν είμαι και πολύ καλά, sane δηλαδή, νομίζω. Αν και εσύ δεν είσαι πολύ καλά, ξέρεις τι να κάνεις. Αν πάλι πιστεύεις πως είσαι μια χαρά φυσιολογικός άνθρωπος, δηλ. ακόμα παίζεις κρυφτό με την προσωπική σου παράνοια, άκουσε το όπως θα πήγαινες σινεμά για μία ευρέως αποδεκτή, υψηλής βαθμολογίας αν και σινεφίλ ταινία. 'Οπως και να'χει, η διαφορετικότητα οφείλει να αγκαλιάζεται και το εξαιρετικό να ξεχωρίζει. Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί μια καλή εταιρειούλα να τους φέρει γρήγορα in a record store near us.