Τρία χρόνια μετά το "Sehnsucht" του 2009, ο Tilo Wolff και η Anne Nurmi επιστρέφουν με το νέο τους δισκογραφικό πόνημα. Τίτλος της νέας τους δουλειάς είναι "Revolution" και όπως απεικονίζεται και στο εξώφυλλο του δίσκου με τον γνώριμο κλόουν, διακρίνουμε μια πιο επαναστατική διάθεση...

Οι Lacrimosa ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 από τον Tilo Wolff και μαζί με ονόματα όπως Deine Lakaien, Das Ich, Goethes Erben και Sopor Aeternus, κατάφεραν να κάνουν αίσθηση και εκτός Γερμανίας παρά την χρήση κυρίως της γερμανικής γλώσσας. Από τότε φλέρταραν με το metal και την όλη crossover φάση, προστέθηκε μόνιμα στις επάλξεις τους η Anne Nurmi (πρώην μέλος των Φιλανδών Two Witches) και μετά μανίας καταπιάστηκαν με πομπώδης συμφωνίες. Έτσι τα τελευταία χρόνια βρίσκουμε τους Lacrimosa να έχουν διαφοροποιηθεί από το αρχικό τους darkwave/gothic προσανατολισμό και να κινούνται πλέον σε ένα είδος symphonic metal, διατηρώντας όμως  ακόμα ένα γοτθικό ρομαντισμό. Ήδη από το προηγούμενο άλμπουμ τους οι Lacrimosa δείχνουν να στοχεύουν και να ανταποκρίνονται στις νέες αγορές που τους ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια, όπως αυτές της Ρωσίας και της Νότιας Αμερικής. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι τελευταία, πάσχοντας από όραμα, ο τρόπος που παίζουν metal (μάλλον κάτι που δεν είναι ούτε gothic, ούτε metal) είναι και λίγο παιδικός και μονοδιάστατος. Ακόμα και όλο αυτό το μεγαλοπρεπές ύφος με τα grand-piano και τις ορχήστρες πλέον κουράζει. Μια συνταγή που αν και την καταφέρνουν εύκολα, την έχουν δοκιμάσει κατά κόρον και πιο εμπνευσμένα στο παρελθόν. Για το λόγο αυτό νομίζω ότι οι Lacrimosa με δουλειές σαν αυτή θα βρουν ανταπόκριση μόνο από κοινό νεαρής ηλικίας που ακόμα ψάχνεται και θα εντυπωσιαστεί από το όλο επιβλητικό πακέτο του συγκροτήματος.

Μέσα στα δέκα τραγούδια του δίσκου διαφοροποιείται μόνο το "If The World Stood Still A Day" που κάνει φωνητικά η Anne Nurmi. Αν και δεν μου άρεσε ποτέ η ερμηνεία της, παρά μόνο μια φορά παλιότερα με το "No Blind Eyes Can See", εδώ την βρίσκω σαφώς βελτιωμένη καθώς έχει υιοθετήσει μια πιο κέλτικη χροιά. Από τις καλές στιγμές είναι και το εναρκτήριο "Irgendein Arsch Ist Immer Unterwegs" (Μερικοί κώλοι είναι πάντα σε μετακίνηση/μετάβαση) και από ότι φαίνεται θα είναι και ο κράχτης του δίσκου (ίσως και το "Verloren" στο οποίο ο Tilo Wolff κάνει την καλύτερη του ερμηνεία). Δεν λείπουν βέβαια οι μεγαλεπίβολες συνθέσεις όπως το εντεκάλεπτο "Rote Sinfonie". Γενικά βρίσκουμε το συγκρότημα να ακολουθεί δοκιμασμένες φόρμες, με ουσιαστικά καμία αλλαγή στον ήχο του.

Το "Revolution" νομίζω πως δεν θα ενθουσιάσει τους παλιότερους οπαδούς του συγκροτήματος, μιας και δεν προστίθεται τίποτε νέο εδώ. Το μέταλ στοιχείο επισκιάζει οτιδήποτε μυστηριακό και εσωστρεφές, στοιχεία που μας τραβούσαν την προσοχή σε παλιότερες δουλειές τους. Δεν θα βρούμε ούτε κάποια σύνθεση που θα ξεχωρίσει και που θα κάνει την διαφορά. Κατά την γνώμη μου έχουν να βγάλουν ‘χιτάκι' από το 2005 με το "Lichtgestalt" στο οποίο κατάφεραν τουλάχιστον να τελειοποιήσουν το είδος που έχουν εντρυφήσει τα τελευταία χρόνια, ισορροπώντας τα gothic/metal/pop στοιχεία με κάποιο αποτέλεσμα. Ας ελπίσουμε την επόμενη φορά να μας παρουσιάσουν κάτι που να δικαιολογεί την εικοσιδιάχρονη πορεία τους. Κάτι πιο ώριμο και τολμηρό με περισσότερη βαρύτητα και έμπνευση γιατί τα εφόδια τα έχουν. Μέχρι τότε θα είναι απλώς ένα μέτριο ροκ συγκρότημα που στοχεύει σε ένα σίγουρο εφηβικό κοινό.

Rating: 4,5 / 10
Νίκος Δρίβας